เล่าย้อนไปตั้งแต่เราอยู่ ม.ปลายเลยนะคะ (ประมาณ ม.4 เทอม2 น่าจะอายุประมาณ16ปี ตอนนี้เราอายุ25 แล้วนะคะ) คือเราอาศัยอยู่กับแม่ พ่อเลี้ยง และน้องสาวคนละพ่อค่ะ พ่อเลี้ยงเป็นคนอารมณ์ร้อน งานการไม่ทำ กินและก็นอน พูดง่ายๆคือแม่เราคือเสาหลักของครอบครัวค่ะ เวลาเราเล่นโทรศัพท์หรือเสียบสายชาร์ทแบต อะไรที่ใช้ไฟฟ้า เขาจะต่อว่าเราตลอด ตัดสายไวไฟเราบ้าง เอาโทรศัพท์เราไปซ่อนบ้าง อาเป็นคนเอามาให้ค่ะ คือแค่เห็นหน้าเราก็ด่าว่าเราตลอดเวลา ทุกครั้งที่เจอหน้า เราไม่เคยตอบโต้อะไรเลยค่ะ เรานิ่งทุกครั้ง เราเสียใจมาก ทุกครั้งที่เสียใจ เราจะคิดถึงพ่อตลอด ซึ่งเราไม่รู้เลยพ่อเราคือใคร เป็นคนที่ไหน เราไม่เคยถามแม่เลยเรื่องนี้ เราไม่กล้าถามแม่ เพราะเกิดมาเราก็มีแม่ที่เป็นทั้งพ่อและแม่ จนเรารู้สึกว่า ไม่ถามดีกว่า แต่ลึกๆเราอยากรู้มากๆ เราเก็บทุกอย่างไว้ในใจเราคนเดียว มีอยู่วันหนึ่ง พ่อเลี้ยงขอเงินแม่ แต่แม่บอกว่าไม่มีให้ เขาโมโหมาก เขาทุบ TV นั้น พังหมดเลย ซึ่งเราก็อยู่ตรงนั้น เราเห็นทุกอย่าง เรายอมรับว่าเราปรี๊ดแตกเหมือนกันที่เห็นอะไรแบบนี้ เราตะโกนขึ้นมาจะไม่อยู่แล้วบ้านหลังนี้ เราบอกแม่บอกน้องให้เก็บเสื้อผ้าไปยุบ้านป้า คืนนั้นเราก็ขนของไปยุบ้านป้าเลยค่ะ อยู่ได้2-3วัน พ่อเลี้ยงโทรตามแม่ โทรมาง้อแม่ แม่ก็เลยต้องกลับบ้านไปกับน้อง เราขออยู่กับป้า เราไม่ขอไปอยู่บ้านหลังนั้นอีก เราเกลียดมาก เราไม่อยากจะเห็นหน้าด้วยซ้ำ ตั้งแต่นั้นมาเราก็อยู่กับป้าจนจบ ม.6 เลย ระหว่างที่อยู่บ้านป้านั้น ก็มีความสุขกว่าบ้านหลังที่เคยอยู่มา แต่ป้าจะเป็นคนที่ปากร้ายแต่ใจดี เวลามีปัญหาอะไร เราจะไม่ค่อยได้คุยกับป้าเพราะเรากลัว  ลืมบอกว่าป้าก็มีลูกสาวนะคะ อายุห่างกับเรา 3ปี เขาเป็นน้องเราค่ะ เราไม่เคยมีของอะไรใหม่ๆเลย เราได้มือ2จาก ลูกของป้าตลอด ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์หรือแม้แต่เสื้อผ้ากางเกง แต่ถามว่าป้าดีไหม ก็ดีแหละ ให้เราทุกอย่าง จบ ม.6 เราอยากเรียนต่อมาก ตอนนั้นเราอยากเป็นครู เราต้องได้เรียนครู แต่ด้วยไม่มีใครส่งเราเรียน เราเลยต้องตัดใจ เราเสียใจมาก เห็นเพื่อนๆมีที่เรียนต่อ เราอิจฉาเพื่อนเรามาก ทุกครั้งจะมีคนถามว่า จบ ม.6 เรียนต่อไหน เราก็แค่ตอบว่า ยังไม่รู้เลยค่ะ แล้วเราก็ขึ้นมาทำงานที่สมุทรปราการค่ะ มาอยู่กับลูกป้าอีกคนนึงค่ะ เขาเป็นพี่เรา เราห่างกับพี่เขาประมาณ2-3ปีค่ะ  เขาอยู่คอนโดกับแฟน พอเราได้งานเราก็ย้ายออกไปอยู่คอนโดคนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียว เพราะเราอยู่กับเขา เราอึดอัด เกรงใจแฟนพี่ด้วย เราเลือกที่จะมาใช้ชีวิตคนเดียว ทำอะไรคนเดียว ไม่มีคนมาคอยด่า คอยว่า อยากไปไหนก็ไป ทำงานสิ้นเดือนส่งตังไปให้แม่ใช้ทุกเดือนๆ เรามีความสุขมาก ใช้ชีวิตคนเดียว วันหยุดก็ไปเที่ยวกับเพื่อนๆพี่ๆที่ทำงาน เรามาทำงานตั้งแต่อายุ18นะคะ รับวุฒิปัจฉิมเสร็จก็มาทำงานเลย เราไม่คิดจะกลับบ้านเลยค่ะ จนเวลาผ่านไป 3ปี เราก็ยังไม่คิดจะกลับบ้าน จนเพื่อนๆทักมาหาว่า เราลืมบ้านลืมช่อง จนเราก็มีแฟนค่ะ เราย้ายมายุด้วยกัน ออกรถยนต์ด้วยกัน แล้วก็ย้ายไปหางานทำที่ระยองค่ะ ก็ใช้ชีวิตกับแฟน2คน ก็เลยพาแฟนกลับบ้านไปไหว้แม่ไหว้ป้า แต่กลับไปบ้านป้านะคะ ไม่ได้ยุบ้านแม่ พาแฟนกลับบ้าน2ครั้งค่ะ เราคบกับแฟนมาประมาณ 3-4ปี เราก็มาท้องตอนอายุ 24 ค่ะ พอคลอดลูกเราตั้งใจจะให้แม่เลี้ยงให้ แล้วเราก็กลับมาทำงาน ปรากฎว่า คิดถึงลูกไม่ไหวค่ะ ต้องลาออกจากงานมาเลี้ยงลูกเอง อยากอยู่กับลูกมาก เราก็ไปรับลูกขึ้นมาเลี้ยงที่ระยองค่ะ  เราตั้งใจจะเลี้ยงเองเลย แม่ก็ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่อยากให้เราทำงาน เพราะเราก็คือเสาหลักของบ้าน  ถ้าเราไม่ทำงาน เราก็ไม่มีเงินส่งให้แม่ แต่เรากับแฟนเลือกแล้ว อยากจะเลี้ยงลูกให้ได้สักปีก่อน ค่อยเอากลับบ้าน น้องเราที่คนละพ่อ จะคอยฟ้องตลอดว่า พ่อเลี้ยงเป็นยังไง ทำอะไร น้องมาฟ้องว่า แม่ไม่นอนด้วย ปิดคัตเอาท์ เหมือนประชด จะเผาบ้านมั่งแหละ น้องเราก็เกลียดพ่อตัวเองเหมือนกันนะคะ ชอบมาบ่นให้เราฟังว่า เมื่อไหร่จะได้หนีออกจากบ้านหลังนี้สักที ป้าๆน้าอา รวมถึงแม่ ต้องการให้ลูกของเรา กลับบ้าน ให้เราเอาลูกของเรามาส่ง แล้วอยากให้เราทำงาน ซึ่งป้าๆ จะไม่รู้เลยว่า ทำไมเราถึงไม่อยากอยู่บ้านหลังนั้น น้องยังไม่อยากอยุ่ แล้วทำไมต้องให้ลูกเราไปอยุ่ด้วย เราสงสารลูก เราไม่อยากให้ลูกเห็นคนแบบนี้ ไม่ว่าจะทำอะไร สกปรกไปหมด สูบยาใกล้เด็ก คนดีๆที่ไหนเขาทำกัน เราสงสารลูกไม่อยากเอาลูกไปเลยค่ะ พอเราไม่เอาลูกไปให้ก็จะด่าว่าเราอีก ลืมบอกค่ะ แม่ชอบชม ชอบพูดให้ป้าฟังว่า ตาหยอกหลาน หยอกหลานก็เป็นนะ ทั้งๆที่ไม่เคยหยอก ไม่เคยพูดอะไรด้วยซ้ำ เราก็ไม่เข้าใจแม่เหมือนกัน เรากับแฟนอยากจะเลี้ยงลูกเอง แต่ป้ากับแม่ไม่เข้าใจเราเลย ทั้งๆที่ไม่เคยเดือดร้อนใครเลย เราเลี้ยงของเรา ลูกเรา เราต้องเลี้ยงได้ แต่ป้ากับแม่ จะให้เราเอาลูกกลับไปอยู่กับแม่ เราเป็นห่วงลูก ห่วงความปลอดภัยลูก ตัวแม่เองยังไม่คิดอยากจะอยู่ แม่จะให้ลูกไปอยู่ได้ยังไงคะ พอตอบว่าเดี๋ยวเลี้ยงเอง ทุกคนจะคอยมาว่าเราตลอดเลย เราควรอธิบายควรบอกเขายังไงดีคะ เขารอเลี้ยงหลานทุกวันๆๆ ส่วนเราก็เป็นห่วงลูก อยากจะดูแลเอง สงกานต์นี้เขาจะให้เอาไปส่งละคะ ซึ่งเราเองเป็นห่วงมากๆๆ