สวัสดีค่ะ เราอึดอัดมากกับครอบครัวหัวโบราณ ตอนแรกเรา เรียนมหาลัย อยู่ปี1 เรียนมาได้ ครึ่งเทอม  ที่บ้านก็ให้เรารับราชการ เราไม่ได้ติดเรื่องนี้เลยนะคะ เพราะเป็นงานที่เราชอบอยู่แล้ว แต่ว่า เหลือเวลาอีกหลายเดือน ที่เขาจะเรียกบรรจุ ที่บ้านให้เราลาออกเลย แล้วกลับมาอยู่บ้านเฉยๆ แต่ความจริงที่เราต้องการคือ เราอยากอยู่กับเพื่อนๆที่หอก่อนจนกว่าจะทำงาน จะได้ เก็บเกี่ยวเวลาที่เหลือ เพราะเดี๋ยวเราก็ทำงาน ใช้ชีวิตวัยรุ่นได้ไม่เต็มที่แล้ว แล้วเราก็มีความสุขมากเวลาอยู่ห่างจากคนที่บ้าน เพราะตั้งแต่เด็กจนตอนนี้เราอายุ 20 แล้ว คนที่บ้านยังไม่เคยให้อิสระให้ชีวิตเราเลย เขาตัดสินว่าที่เขาคิดมันถูกแล้ว มันดีกับอนาคตเราแล้ว แต่เขาไม่เคยถาม ความคิดเราเลย ถ้าเราพูดมันออกไป เขาก็จะบอกว่า อวดดี ทำเป็นรู้ดี ทำเป็นเก่ง ด่าเราทุกอย่างคำหยาบคาย คำพูดแย่ๆ แล้วเขาก็ชอบด่าว่าเราไม่เคยพึ่งตัวเอง เราพยายามพึ่งตัวเองที่สุดแล้วค่ะ เราอยากทำงานพาสไทม์ กับขายเสื้อผ้า เขาก็ไม่ให้เราทำ จะให้เรากลับมาอยู่บ้านอยู่ในสายตาตลอดเวลา บอกเรามำไปก็ไปไม่รอด เราแค่หาอะไรทำรอเวลาที่จะเรียกบรรจุเองค่ะ แล้วเราจะพึ่งตัวเองยังไง ในเมื่อเราขออะไร เขาก็ไม่ให้ ไม่เคยปล่อยไปนอกสายตา เราขออยู่กับเพื่อน เขาก็บอกว่าเห็นแก่เพื่อนมาก เหมือนเรามีเพื่อนไม่ได้เลยค่ะ เราจบมัธยมมา เพื่อนสนิทเราก็ไม่มี เพราะเขาไม่ให้ไปไหน ไม่ให้ออกจากบ้าน เราก็มีสังคมของเรานะคะ เขายังมีสังคม ยังอยากเจอเพื่อนเลย เขาจะชอบพูดว่าเราไม่เคยลำบาก ใช้ชีวิตดีกว่าคนอื่นเขา สบายกว่าแม่เรา เหมือนเขาจะพูดให้เรารู้สึกผิด รู้สึกแย่ ทั้งๆที่สมัยแม่เรากับสมัยนี้มันแตกต่างกันมาก แม่ของเราเสียแล้ว พ่อเราก็ทิ้งไปตั้งแต่เด็ก เราเลี้ยงแมว เขาก็ด่าเรา ว่าเลี้ยงแมว แล้วถ้าไปอยู่แฟลตของที่ทำงานเขาไม่ให้เลี้ยง จำทำยังไง ถ้าเจ้านายมาเห็น จะโดนไล่ออก เขาจะหาว่าอวดดี เขาพูดแบบนี้เลยค่ะ เราเลยตอบว่า แค่เลี้ยงแมวถึงกับโดนไล่ออก มันเป็นไปไม่ได้ เขาก็ด่าว่าเราอวดดี ตั้งแต่เรากลับบ้านมาเราไม่มีความสุขเลย ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนเรามาตั้งนานแล้วค่ะ เราคิดถึงความสุขของตัวเองมากเลย เรากดดัน เขาบังคับทุกเรื่อง เรื่องกิน เรื่องนอน การแต่งตัว ทุกๆอย่างที่เป็นเรา 

เรื่องที่ 2 เราจะบรรจเมษา นี้แล้วค่ะ เราทำงานใน กทม. บ้านเรา อยู่ ตจว ใจเราอยากรีบหาหอ แล้วไปอยู่ในต้นเดือนหน้า เพราะมันไม่ใช่ที่คุ้นเคย เราไม่รู้เส้นทาง อาหารการกิน ซื้อที่ไหน ขึ้นรถเมล์ ตรงไหน แต่ละวันรถติดนานเท่าไหร่ จะได้กะเวลา ในการตื่นและถึงที่ทำงาน แบบไม่สาย มันมีหลายปัจจัย ในกทม. กับ ตจว. มันไม่เหมือนกันเลย เราต้องปรับตัว แต่ที่บ้านเราบอกว่า หอมีเยอะแยะ ซึ่งเราลองหาเเล้ว ส่วนมากเต็มแล้วราคาแพง เพราะเราทำงานในเขตพระนคร ใกล้ราชวัง มันไม่ได้หาได้ง่ายๆเลยค่ะ พอได้หอราคาดี เขาก็จะไม่เอา เพราะต้องไปอยู่ก่อน พอพลาดหอนี้ได้หอราคาแพงเขาก็จะไม่เอาอีก เขาอยากให้เราไปอยู่หอในวันที่เขาเรียกบรรจุ แล้วทีนี้ ทุกอย่างมันจะกดดันเรามาก เพราะเราไม่ได้ไปอยู่ก่อนแล้วไม่ได้เรียนรการใช้ชีวิตใน กทมเลย มันจะล่กไปหมด ผิดแผน เพียงแค่เขาอยากให้เราอยู่บ้านอยู่ในสายตาตลอด โดยไม่ได้คำนึงถึงความเป็นจริงเลยสักนิดเดียว 

เราควรพูดกับคนแบบนี้ยังไงดีคะ เราควรทำอะไรให้เขาฟังเราบ้าง