คือเราคบกับแฟนคนนึงมาได้ไม่กี่เดือนค่ะ ก่อนหน้านี้ในช่วงที่ยังเป็นคนคุย เค้าเป็นคนตลก สดใสร่าเริงมาก ชอบออกไปเจอเพื่อน ชวนเราไปข้างนอกอยู่บ่อยๆค่ะ เค้าเคยบอกเราว่าเค้ามีอาการผิดปกติอยู่บ้าง(ซึมเศร้า,ย้ำคิดย้ำทำ) ต้องหาหมอ กินยาเรื่อยๆ ซึ่งเราก็โอเคค่ะเพราะตอนนั้นเค้าไม่ได้มีอาการถึงขั้นที่ไปกระทบชีวิตประจำวัน เค้าดูปกติดีเราเลยไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่
แต่พอคบกันมาได้สักพัก เค้าเริ่มมีอาการดิ่ง เบื่อ เหนื่อยกับสิ่งรอบข้าง อยากอยู่คนเดียว เจอกับเราน้อยลง พวกกิจกรรมที่เคยทำแล้วเอนจอย เค้าก็บอกว่ามันไม่จอยแล้ว เช่น เล่นเกม กินข้าวข้างนอก แต่แรกๆอาการเหล่านี้เป็นแค่ไม่กี่วันเค้าก็กลับมาเป็นปกติค่ะ(ช่วงนี้ยังไม่ได้กินยานะคะ) เรารับรู้แล้วค่ะว่าเค้าเริ่มมีอาการของภาวะซึมเศร้า เราก็เริ่มศึกษาหาข้อมูลเยอะมากๆเพื่อจะทำความเข้าใจและหาวิธีรับมือ เราเข้าใจนะคะ ไม่เคยเก็บมาน้อยใจเลยว่าทำไมอยู่ดีๆเค้าเงียบไป ทำไมไม่สนใจกันเลย บลาๆ เรารู้ค่ะว่ามันเป็นอาการส่วนนึงจากภาวะซึมเศร้าที่เค้าเป็นอยู่ แต่ถึงเราจะเข้าใจ เราก็ไม่สามารถจัดการความรู้สึกตัวเองได้อยู่ดี ช่วงที่เค้าดิ่ง เราก็ดิ่งตาม เห็นเค้ากินข้าวไม่ลง เราก็เห็นใจแล้วก็ซึมตามไปด้วยทุกรอบ แต่ไม่เคยแสดงออกให้เค้าเห็น ยอมรับเลยค่ะว่าจิตใจเราไม่เข้มแข็งเลย ตอนนั้นเราก็รู้ตัวแล้วว่านี่คืองานหนักและหลังจากนี้ต้องเหนื่อยแน่ๆ แต่ก็ไม่มีความคิดที่จะทิ้งเค้าเลยค่ะ
หลังจากนั้นก็มีคนพาเค้าไปพบจิตแพทย์ค่ะ แต่เราไม่ได้ไปด้วย พอได้รับยามาแล้ว เค้าก็กินยาครบปกติไม่เคยขาด เพราะตัวเค้าเองก็พยายามอยากให้มันดีขึ้น แต่ปัญหาคือหลังจากที่เค้ากินยาไป1-2อาทิตย์ อาการเค้าเป็นหนักกว่าเดิม ซึ่งก็คือระยะเวลาที่เค้าดิ่ง/ซึมจะนานขึ้น ไม่กินข้าว ไม่อยากทำอะไร เราทราบนะคะว่าการกินยาเพื่อรักษาอาการซึมเศร้าไม่ได้เห็นผลไวปุบปับ แต่เราแค่เหนื่อยกับสิ่งที่ต้องรับมือ
เราไม่ได้เจอกันเลยค่ะหลังจากนั้น ทั้งๆที่เราอยู่ใกล้กันมาก เค้าออกมาข้างนอกเฉพาะตอนเรียน ยอมรับค่ะว่าเราก็เหนื่อยมากๆ ได้รับแต่พลังงานลบมาจากเค้า โดยที่ไม่มีเรื่องดีๆเข้ามาแทนที่เลย เราเหนื่อยจากเรื่องเรียนแล้วก็เหตุการณ์ที่เจอแต่ละวัน อยากระบายให้สักคนฟังแต่แฟนเราก็ไม่พร้อมจะรับฟังเพราะเค้าเองก็ซึมมากอยู่แล้ว อันนี้เราเข้าใจ แต่เราเป็นคนฮีลตัวเองไม่เก่งเลย หลังจากนี้เราดิ่งสุดๆค่ะ ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอเพื่อน กินข้าวไม่ลง ร้องไห้ทุกวัน ตื่นเช้า กลางวัน ก่อนนอน ออกไปข้างนอกก็ซึม รู้สึกหน่วงในใจ น้ำตาจะไหลตลอดเวลา สุขภาพจิตเราแย่มากๆแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่รู้จะทำยังไง (เราไม่ได้แสดงออกให้เค้าเห็นนะคะ)
สถานการณ์ล่าสุดตอนนี้คือเค้าบอกว่าเค้าสงสารเรามากที่ตัวเองเป็นแบบนี้ รู้สึกแย่กับตัวเอง เค้าปรึกษากับแม่ว่าทำยังไงดีเรื่องเรา แม่เค้าก็เสนอให้ลองลดสถานะกับเรา แต่เค้าบอกว่าไม่อยากทำแบบนั้น แค่คิดไม่ออกว่าจะทำยังไง เราแอบช็อคค่ะแต่ก็บอกว่าไม่เป็นไร เรายินดีจะอยู่ข้างๆเค้า แล้วก็บอกกับเค้าไปค่ะว่าถ้าอยากอยู่คนเดียวจริงๆ เราให้เวลาเค้าอยู่แบบนั้นได้เต็มที่เลย ช่วงนี้ไม่ต้องมาเจอกันก็ได้ ห่างกันไปก่อน แล้วถ้าผ่านไปสัก1-2วีคแล้วไม่ดีขึ้นค่อยตกลงกันใหม่ว่าจะยังไง แต่เค้าก็บอกทำไม่ได้ สงสารเรา ทำแบบนี้มันเหมือนให้เรามาอยู่แบบตายทั้งเป็นเพราะเค้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะดีขึ้นได้เมื่อไหร่ แต่เราไม่อยากเลิกเลยค่ะ เราเข้าใจแล้วก็เต็มใจอยู่ข้างเค้าจริงๆ อยากผ่านมันไปด้วยกัน แต่ว่าหลายครั้งที่เราบอกแบบนี้ เค้าจะชอบบอกให้เราทำใจทำใจไว้บ้าง เผื่อวันนึงเค้าดิ่งมากๆขึ้นมาแล้วตัดสินใจทิ้งทุกอย่าง เค้าย้ำเราเรื่องที่ให้ไปทำใจมากๆ จนบางทีเราก็ท้อค่ะ
เราเริ่มห่างกันเรื่อยๆค่ะ ไม่ได้เจอกัน แชทก็คุยน้อยลงมาก อยู่มาวันนึงเรามีเรื่องทะเลาะกันค่ะ เป็นเรื่องส่วนตัวที่เข้าใจผิด คุยปรับความเข้าใจกันแล้ว แต่ทั้งสองฝ่ายก็ยังรู้สึกแย่ อยู่ๆเราก็ดันเผลอถามเค้าไปว่าเคยรู้สึกดีที่มีเรารึปล่าว
เค้าตอบมาว่า "ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกไม่ดีหรือดี แค่รู้สึกเฉยชากับทุกอย่างไปหมด เค้าเคยรู้สึกดีกับเธอ แต่ตอนนี้เค้าเปลี่ยนไปมาก "
แอบจุกกับคำตอบ แต่เราถามไปอีกว่า "ถ้างั้นก็แปลว่าถึงวันนึงเธอดีขึ้นก็ไม่มีอะไรการันตีว่าเธอจะกลับมารู้สึกดีกับเราใช่มั้ย"
เค้าตอบว่า "อาจจะใช่ เพราะตัวเค้าเป็นงี้ไปแล้ว" พูดตรงๆ เราช็อคแล้วก็เสียใจมากๆที่ได้ยินแบบนี้ เค้าไม่ได้พูดหรือแสดงออกมาด้วยซ้ำว่าอยากมีเราอยู่ข้างๆ แล้วที่เราพยายามเพื่อเค้าขนาดนี้ ทำไปเพื่ออะไร เค้าไม่เห็นค่าเลย อย่างน้อยแค่ขอบคุณกันก็ได้ หรือจริงๆแล้วเค้าไม่ได้ต้องการให้เราอยู่ข้างๆแบบนี้ เราเสียใจมากๆกับสิ่งที่เค้าตอบมา มันหมายความว่ายังไงกันแน่คะ เราควรทำยังไงต่อดี ถ้าเราเลือกจบความสัมพันธ์ เราจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวรึเปล่าคะ เราเหนื่อยไม่ไหวแล้วแต่เราก็อยากอยู่ข้างๆเค้า
แฟนเป็นซึมเศร้าแล้วพยายามผลักไสเรา ควรคบต่อหรือพอแค่นี้ดีคะ
แต่พอคบกันมาได้สักพัก เค้าเริ่มมีอาการดิ่ง เบื่อ เหนื่อยกับสิ่งรอบข้าง อยากอยู่คนเดียว เจอกับเราน้อยลง พวกกิจกรรมที่เคยทำแล้วเอนจอย เค้าก็บอกว่ามันไม่จอยแล้ว เช่น เล่นเกม กินข้าวข้างนอก แต่แรกๆอาการเหล่านี้เป็นแค่ไม่กี่วันเค้าก็กลับมาเป็นปกติค่ะ(ช่วงนี้ยังไม่ได้กินยานะคะ) เรารับรู้แล้วค่ะว่าเค้าเริ่มมีอาการของภาวะซึมเศร้า เราก็เริ่มศึกษาหาข้อมูลเยอะมากๆเพื่อจะทำความเข้าใจและหาวิธีรับมือ เราเข้าใจนะคะ ไม่เคยเก็บมาน้อยใจเลยว่าทำไมอยู่ดีๆเค้าเงียบไป ทำไมไม่สนใจกันเลย บลาๆ เรารู้ค่ะว่ามันเป็นอาการส่วนนึงจากภาวะซึมเศร้าที่เค้าเป็นอยู่ แต่ถึงเราจะเข้าใจ เราก็ไม่สามารถจัดการความรู้สึกตัวเองได้อยู่ดี ช่วงที่เค้าดิ่ง เราก็ดิ่งตาม เห็นเค้ากินข้าวไม่ลง เราก็เห็นใจแล้วก็ซึมตามไปด้วยทุกรอบ แต่ไม่เคยแสดงออกให้เค้าเห็น ยอมรับเลยค่ะว่าจิตใจเราไม่เข้มแข็งเลย ตอนนั้นเราก็รู้ตัวแล้วว่านี่คืองานหนักและหลังจากนี้ต้องเหนื่อยแน่ๆ แต่ก็ไม่มีความคิดที่จะทิ้งเค้าเลยค่ะ
หลังจากนั้นก็มีคนพาเค้าไปพบจิตแพทย์ค่ะ แต่เราไม่ได้ไปด้วย พอได้รับยามาแล้ว เค้าก็กินยาครบปกติไม่เคยขาด เพราะตัวเค้าเองก็พยายามอยากให้มันดีขึ้น แต่ปัญหาคือหลังจากที่เค้ากินยาไป1-2อาทิตย์ อาการเค้าเป็นหนักกว่าเดิม ซึ่งก็คือระยะเวลาที่เค้าดิ่ง/ซึมจะนานขึ้น ไม่กินข้าว ไม่อยากทำอะไร เราทราบนะคะว่าการกินยาเพื่อรักษาอาการซึมเศร้าไม่ได้เห็นผลไวปุบปับ แต่เราแค่เหนื่อยกับสิ่งที่ต้องรับมือ
เราไม่ได้เจอกันเลยค่ะหลังจากนั้น ทั้งๆที่เราอยู่ใกล้กันมาก เค้าออกมาข้างนอกเฉพาะตอนเรียน ยอมรับค่ะว่าเราก็เหนื่อยมากๆ ได้รับแต่พลังงานลบมาจากเค้า โดยที่ไม่มีเรื่องดีๆเข้ามาแทนที่เลย เราเหนื่อยจากเรื่องเรียนแล้วก็เหตุการณ์ที่เจอแต่ละวัน อยากระบายให้สักคนฟังแต่แฟนเราก็ไม่พร้อมจะรับฟังเพราะเค้าเองก็ซึมมากอยู่แล้ว อันนี้เราเข้าใจ แต่เราเป็นคนฮีลตัวเองไม่เก่งเลย หลังจากนี้เราดิ่งสุดๆค่ะ ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอเพื่อน กินข้าวไม่ลง ร้องไห้ทุกวัน ตื่นเช้า กลางวัน ก่อนนอน ออกไปข้างนอกก็ซึม รู้สึกหน่วงในใจ น้ำตาจะไหลตลอดเวลา สุขภาพจิตเราแย่มากๆแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่รู้จะทำยังไง (เราไม่ได้แสดงออกให้เค้าเห็นนะคะ)
สถานการณ์ล่าสุดตอนนี้คือเค้าบอกว่าเค้าสงสารเรามากที่ตัวเองเป็นแบบนี้ รู้สึกแย่กับตัวเอง เค้าปรึกษากับแม่ว่าทำยังไงดีเรื่องเรา แม่เค้าก็เสนอให้ลองลดสถานะกับเรา แต่เค้าบอกว่าไม่อยากทำแบบนั้น แค่คิดไม่ออกว่าจะทำยังไง เราแอบช็อคค่ะแต่ก็บอกว่าไม่เป็นไร เรายินดีจะอยู่ข้างๆเค้า แล้วก็บอกกับเค้าไปค่ะว่าถ้าอยากอยู่คนเดียวจริงๆ เราให้เวลาเค้าอยู่แบบนั้นได้เต็มที่เลย ช่วงนี้ไม่ต้องมาเจอกันก็ได้ ห่างกันไปก่อน แล้วถ้าผ่านไปสัก1-2วีคแล้วไม่ดีขึ้นค่อยตกลงกันใหม่ว่าจะยังไง แต่เค้าก็บอกทำไม่ได้ สงสารเรา ทำแบบนี้มันเหมือนให้เรามาอยู่แบบตายทั้งเป็นเพราะเค้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะดีขึ้นได้เมื่อไหร่ แต่เราไม่อยากเลิกเลยค่ะ เราเข้าใจแล้วก็เต็มใจอยู่ข้างเค้าจริงๆ อยากผ่านมันไปด้วยกัน แต่ว่าหลายครั้งที่เราบอกแบบนี้ เค้าจะชอบบอกให้เราทำใจทำใจไว้บ้าง เผื่อวันนึงเค้าดิ่งมากๆขึ้นมาแล้วตัดสินใจทิ้งทุกอย่าง เค้าย้ำเราเรื่องที่ให้ไปทำใจมากๆ จนบางทีเราก็ท้อค่ะ
เราเริ่มห่างกันเรื่อยๆค่ะ ไม่ได้เจอกัน แชทก็คุยน้อยลงมาก อยู่มาวันนึงเรามีเรื่องทะเลาะกันค่ะ เป็นเรื่องส่วนตัวที่เข้าใจผิด คุยปรับความเข้าใจกันแล้ว แต่ทั้งสองฝ่ายก็ยังรู้สึกแย่ อยู่ๆเราก็ดันเผลอถามเค้าไปว่าเคยรู้สึกดีที่มีเรารึปล่าว
เค้าตอบมาว่า "ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกไม่ดีหรือดี แค่รู้สึกเฉยชากับทุกอย่างไปหมด เค้าเคยรู้สึกดีกับเธอ แต่ตอนนี้เค้าเปลี่ยนไปมาก "
แอบจุกกับคำตอบ แต่เราถามไปอีกว่า "ถ้างั้นก็แปลว่าถึงวันนึงเธอดีขึ้นก็ไม่มีอะไรการันตีว่าเธอจะกลับมารู้สึกดีกับเราใช่มั้ย"
เค้าตอบว่า "อาจจะใช่ เพราะตัวเค้าเป็นงี้ไปแล้ว" พูดตรงๆ เราช็อคแล้วก็เสียใจมากๆที่ได้ยินแบบนี้ เค้าไม่ได้พูดหรือแสดงออกมาด้วยซ้ำว่าอยากมีเราอยู่ข้างๆ แล้วที่เราพยายามเพื่อเค้าขนาดนี้ ทำไปเพื่ออะไร เค้าไม่เห็นค่าเลย อย่างน้อยแค่ขอบคุณกันก็ได้ หรือจริงๆแล้วเค้าไม่ได้ต้องการให้เราอยู่ข้างๆแบบนี้ เราเสียใจมากๆกับสิ่งที่เค้าตอบมา มันหมายความว่ายังไงกันแน่คะ เราควรทำยังไงต่อดี ถ้าเราเลือกจบความสัมพันธ์ เราจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวรึเปล่าคะ เราเหนื่อยไม่ไหวแล้วแต่เราก็อยากอยู่ข้างๆเค้า