สวัสดีค่ะ 

เรากับแฟนคบกันมาสิบปีแล้ว แฟนอายุมากกว่าเรา 3 ปี  เราทั้งคู่ทำงานแล้วรวมๆเงินเดือนกันก็เกือบแสน   ปัจจุบันเราอยู่บ้านแฟนได้สองปี ต่างพ่อต่างแม่มาอยู่รวมกันเรื่องปัญหาภายในบ้านก็ปกติอยู่แล้ว แต่เอาตรงๆเราก็อึดอัด เราอดทน ร้องไห้อยู่คนเดียว เป็นบ้าเป็นหลัง เขากลับพูดมาคำเดียวว่า 'อย่าไปสนใจ ' เขาพูดอยู่แค่จริงๆแต่กลับไปปรามคนของเขาเลย ค่าใช้จ่ายในบ้านเราช่วยออก ค่ากินเราก็ออกให้ ของใช้ส่วนตัวก็เงินเราหมด งานก็มีทำใช่ว่าจะนั่งๆนอนๆอยู่เฉยๆ ยังต้องมาทนคำพูดแย่ๆอยู่เรื่อยๆ จนเราคิดว่าเออเราอยากออกมาจากตรงนี้ อยากไปอยู่กันสองคนได้ไหม แต่แฟนก็บอกว่าไม่ใช่ตอนนี้ พอถามว่าเมื่อไหร่ก็มีแต่คำว่าไม่รู้ๆ อย่ากดดัน ...ทั้งที่เราเครียดแทบตายแต่ยังต้องอดทนฝืนยิ้มต่อไป ทุกครั้งที่เราถามถึงเรื่องอนาคตเราจะร้องไห้ตลอดเพราะเขาไม่สนใจเลยจริงๆ ทำท่าไม่อยากพูดถึงตลอดเวลา เขาบอกว่าภาระเขาเยอะ ต้องหารค่าใช้จ่ายในบ้านกับพี่ชาย แต่เราก็สงสัยว่าการที่เราออกมาอยู่กันสองคน ค่าบัตรค่าอะไรก็ยังหารกันได้อยู่ แถมทำให้ค่าใช้จ่ายฝั่งนั้นลดลงด้วยไม่ใช่เหรอ?  

มันกลับกันตอนที่เราคบกันแรกๆ เขาดูมีแพลนอยากสร้างอนาคต แต่ผ่านมาสิบปีอย่างกับคนละคน กลายเป็นเราที่อยากมีอะไรเป็นของตัวเอง จะเล็กใหญ่ไม่สำคัญขอให้มันเป็นของเราเองก็พอ แต่เขาไม่ เหมือนชีวิตนี้จะติดอยู่กับบ้านไปตลอด แต่เรื่องพวกนี้เราก็จบนะ ไม่พูดกับเขาอีกแล้ว เราเหนื่อย เราคิดทุกวันว่าจะเลิกดีไหม จะทำยังไงต่อไป อยู่กับคนนี้ชีวิตจะเป็นยังไงต่อ แต่เราก็ยังไม่ตัดสินใจอะไรสักอย่าง

ส่วนปลายปีหน้าเราแพลนไว้ว่าจะซื้อบ้านค่ะ ตอนแรกว่าจะกู้คนเดียวแล้วเอาพ่อแม่มาอยู่ด้วย ก็ลองถามว่ามาอยู่ด้วยไหม เขาบอกได้ ไม่มีปัญหา เขาอยู่กับบ้านเราได้ค่ะ แต่ติดตรงที่ว่าบ้านที่เราซื้อมันเล็กไปสำหรับ 4 คน ทั้งที่ส่วนตัวเราว่ามันพอดี ห้องทำงานหนึ่งห้อง ห้องนอนสอง ห้องน้ำสาม แล้วก็ห้องครัวกับห้องรับแขก ก็อบอุ่นดี เขาบอกว่าถ้าเขาจะมาอยู่ด้วยก็ซื้อที่ใหญ่กว่านี้แล้วกู้ร่วมกันไปเลย อะ พอเห็นเขาอยากมาอยู่ด้วยเราก็ดีใจ แต่อย่างที่บอกว่าข้างต้น เราไม่โอเคกับความเฉื่อยชาของเขาเลย แต่นอกใจ เจ้าชู้ ติดเพื่อนอะไรไม่มีนะ ติดอย่างเดียวคือไม่เคยทำตัวเป็นหัวหน้าครอบครัวหรือทำตัวให้เป็นหลักเลย เราไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นปัญหาขนาดนี้ เขาไม่ได้คิดจะเลิกกับเรา แต่เราคิดซ้ำๆจนไม่มั่นใจ  แล้วคิดว่าพ่อแม่คงไม่โอเคด้วยถ้าเราจะกู้ร่วม พ่อแม่รู้ปัญหาของเราทุกเรื่องเลยนะคะ ท่านก็บอกให้ออกมาแต่เขาก็ยังเคารพการตัดสินใจของเราเลยไม่ได้บังคับอะไร แล้วถ้าบอกพ่อแม่ว่าจะกู้ร่วมเขาต้องกลัวปัญหาตอนเลิกกัน ซึ่งเราก็คิดแบบนั้น แต่พอคิดว่าอีกหน่อยแฟนก็จะมาอยู่ด้วยกันอย่างที่เราฝันแล้วนะ มันอาจจะดีขึ้นก็ได้เลยบอกว่างั้นจดทะเบียนสมรสก่อนไหม ยังไม่ต้องแต่ง พร้อมแล้วค่อยจัดทีหลังเอา อย่างน้อยก็เป็นหลักประกันทางกฎหมายให้พ่อแม่ว่าเราจะไม่เลิกกัน พาครอบครัวมากินข้าวด้วยกัน แล้วค่อยซื้อบ้านมาอยู่ด้วยกัน แต่เขาก็บอกว่าอยากให้พี่ชายมาซื้อบ้านใกล้ๆกันด้วยแช้วจะได้กู้ร่วมพร้อมกับพี่แล้วก็เรา พูดง่ายๆว่าเอาสองครอบครัวมาใกล้กัน เราเลยถามว่าถ้าพี่ยังไม่พร้อมล่ะ ถ้าเขาไม่ซื้อก็จะไม่เอาเหรอ เขาก็ตอบคำเดิมว่าไม่รู้ แล้วก็บอกว่าอย่ามากดดัน มีเวลาคิดตั้งเยอะแต่ไม่ใช่ตอนนี้ แต่เรากำลังผ่อนดาวน์บ้านไปถึงปีหน้านะคะแต่เป็นผ่อนแค่คนเดียว แต่จะเปลี่ยนเป็นกู้ร่วมย้ายแปลนก็น่าจะต้องไปคุยกับเซลล์เพิ่มอีกหลายๆอย่าง เหมือนว่าเราผิดมากที่เราวางแพลนจะอยู่ด้วยกัน คือต้องปล่อยให้ชีวิตมันไหลไปตามน้ำเหรอถึงจะดี ได้ก็ได้ไม่ได้ก็ช่างมันงี้สินะ   เราเลยบอกไปว่างั้นก็จะได้ซื้อคนเดียวไปก่อน ถ้าเขายังไม่รู้อีกก็แยกกันอยู่ไปเลย 

แต่เราเหนื่อย เราอยากเลิกแต่ก็ยังรัก เขาไม่มีอะไรที่แย่มันติดแค่เรื่องนี้จริงๆ จนเราคิดว่าเราแย่เกินไปรึเปล่าที่ไปกดดันเขาแบบนี้ ไม่รู้ว่าที่คิด ตัดสินใจ มันถูกหรือมันผิด ไม่รู้ด้วยว่าการคบกับคนคนนี้ในอนาคตจะออกมาเป็นรูปแบบไหน เราอยากมีครอบครัวนะ ยอมรับว่าอยากมีเป็นของตัวเอง แต่มันไม่ใช่ใครก็ได้ไง เราแค่มีความคิดไม่ตรงกันเลย

ใครเคยเจอประสบการณ์แบบนี้ไหมคะ แล้วคิดตัดสินใจยังไงกันต่อ  เราควรจะคบไปเรื่อยๆ แบบนี้โดยไม่มีจุดหมายแล้วรอเขาต่อไปไหมคะ