มาโพสต์บ่นๆ เปรยๆ ก่อนวันวาเลนไทน์สักหนึ่งวัน
จขกท. อายุ 40กลางๆ
สถานะ โสดสนิท มิมีพันธะใดๆ

มีคำถามมาชวนพูดคุยเรื่องคาใจในอดีต ที่นานมากแต่ยังไม่ลืม ผู้หญิงเป็นเพศที่เข้าใจยากมาก
1. ชวนสาวไปเที่ยวภูทับเบิก  ภูหินร่องกล้า เดินทางด้วยรถยนต์ส่วนตัว ตอนขับขึ้นภู มีรถติดมากกอปรกับขึ้นทางชัน  รถเลยมีกลิ่นคลัชไหม้ ก็จอดพักรถ ก็พูดให้สาวเจ้าฟังว่า ถ้ารถเสียให้เธอนั่งรถโดยสารกลับคนเดียวก่อน แต่เธอดันงอน โกรธ ซะอย่างนั้น  นี่คือสิ่งที่ผมไม่เข้าใจ คือในใจคิดเพียงแค่ว่าวันหยุดเทศกาล กว่าจะลากรถเอาลงจากดอยไปซ่อม อีกทั้งจะเป็นวันหยุดกว่าจะซ่อมเสร็จคงหลายวัน ให้เธอกลับรถโดยสารน่าจะดีกว่า (เราเดินทางมาจากจังหวัดทางภาคกลาง)
2. ตอนกำลังคุยกับสาวคนนึง ไอ้เราก็ทะลึ่งดันไปบอกเขาว่า ถ้าเจอใครที่ดีกว่าให้เค้าเลือกที่จะไปได้เลย อืมสักพักเขาก็ไปจริงๆ ข้อนี้ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าพูดไปทำไม แต่ในใจคิดว่าอยากอยู่ด้วยกันต่อนั่นแหละ งี่เง่าชะมัด ตัวผมนี่
3. มีสาวคนนึงซื้อเสื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด  ซึ่งผมก็ดีใจนะ แต่ก็พูดบ่นๆ ไปว่าซื้อทำไมสิ้นเปลือง (ปกติเสื้อผ้าส่วนตัวจะรอซื้อตอนลดราคา แต่น้องเค้าซื้อเคาน์เตอร์ราคาเต็มในห้างมาให้ ก็กลัวเค้าสิ้นเปลือง) น้องเงินเดือนไม่มาก แต่เค้าคงรู้สึกว่าเราไม่พอใจ แต่ในใจลึกๆ ก็อย่างที่บอกแหละ
ปล.
เป็นอดีตที่ผ่านมานานแล้ว ต่างกรรมต่างวาระก็เลยกล้าโพสต์
ส่วนแผลใหม่ๆ ไว้อีกสิบปีค่อยมาโพสต์ถามละกัน
อยากเข้าใจความรู้สึกผู้หญิงจริงๆ
รึว่าตัวผมเข้าใจยากว่ะ
ถ้าผ่านเข้ามาอ่าน ก็อยากจะบอกว่า ขอโทษนะที่ไม่เข้าใจ