เราอายุย่าง 18 ปีนี้นะคะ คือเรื่องมีอยู่ว่า เรามารู้สึกว่า
เราไม่มีเพื่อนสนิทเลยค่ะ คือว่าช่วงเปิดเทิมขึ้นม.4 ได้มาโรงเรียนแปปเดียว ช่วงนั้นก็มีเพื่อนกลุ่มนึง แต่ไม่ได้สนิทกัน แล้วมีเพื่อนที่เคยอยู่ในห้องเดียวกันตอน ม.ต้น แต่ไม่ได้สนิทกันอยู่ด้วยกัน แล้วก็หยุดเรียนออนไลน์เป็นปี ตอนนั้นไม่มีเพื่อนก็ไม่แปลก
พอขึ้น ม.5 ก้อยู่กับกลุ่มเดิมที่อยุ่ด้วยกันตอนม.4 แล้วทีนี้กลุ่มก็แบบแตกแยกกันออกไป เจอเพื่อนใหม่ที่ดูเข้ากันได้ดีกว่าบ้างผิดใจกันบลาๆสรุปที่เราเล่นด้วยตอนนี้มี 2 คน คือเพื่อน ร.ร ใหม่ กับเพื่อที่เคยอยู่ห้องเดียวกันตอนม.ต้น (คือเราเรียนอยู่ร.ร เดิมต่อม.ปลายที่เดิม)แล้วก็เหมือนเค้าสนิทกันแค่ 2 คน ตอนแรกเราก้คุยกับคนนึงที่เป็นเพื่อน ร.ร ใหม่ ช่วงแรกๆก้คุยกันช่วงหลังไม่ได้คุยกัน คือเราก็คุยกับเพื่อนนะคะแต่บางอย่างเค้าก้ไม่บอกเราแรกๆก้แบบแแบคิดว่าคงไม่อยากสนิทหลังๆปลงไม่สนใจ เพื่อนที่เคยอยู่ห้องด้วยตอน ม.ต้น ก็เหมือนไม่อยากสนิทด้วยคือเหมือนเขาแบบคือไม่มีทางสนิทกับเราไม่มีทางเข้ากันได้ คือเหมือนเค้าไม่อยากสนิทกับเราอะค่ะขนาดอยู่ด้วยกันมาจะเป็นปี แบบเราไม่เข้าใจเหมือนกันเราเคยบอกพูดไปตรงๆ แต่ตอนนี้เราเริ่มไม่สนใจ คือบางที่จะไปไหนมาไหนคนเดียวบางครั้ง บางทีเรารุ้สึกว่าไม่ชอบให้ใครรอ แต่ก็ไปกินข้าวด้วยกัน
ลืมบอกภายนอกเราดูนิ่งๆไม่ค่อยเข้าหาใครนั่งอยู่เงียบๆ
และยังมีเพื่อนอีกคนที่นั่งโต๊ะด้วยกันตอนแรกเราก็ชวนคุยหรืออะไร สุดท้ายก็ไม่ได้สนิทกันอยู่ดีนั่งอยู่ด้วยกันจนจะถึงปี
คือเราแค่อยากมาถามผู้มีประสบการณ์ พี่ ป้า น้า อา ผู้มีประสบการณ์ใครเคยเป็นแบบเราบ้างคะบางทีเราแอบคิดว่าชีวิตเราคงจัดสรรมาแบบนี้คือไม่เหมือนคนอื่น มันเหนื่อยมากค่ะเราแปลกใจมาก ทำไมเราไม่เหมือนคนอื่น บางทีเราอยากพูดกับเพื่อนตรงๆ แต่บางทีก็ต้องรักษาความสัมพันธ์เอาไว้เพราะเรายังต้องพึ่งพาคนอื่นอยู่ เราไม่สามารถอยู่ตัวคนเดียวได้ บางแย่างเรื่องงานกลุ่มเรื่องอะไรต่างๆ
ตอน ม.ต้น เรามีเพื่อนสนิทค่ะมีไม่เยอะหรอกแต่มี
คือเราไม่เข้าใจว่าเราไม่น่าคบขนาดนั้นเลยหรอ
ตอนม.ต้น มันก็มีพวกเข้าหาเรื่องเรียนเรื่องอะไรบ้างแต่ไม่ได้อยากเล่นด้วยจริงๆ
เรารู้สึกว่าชีวิตเราคงไม่ประสบความสำเร็จมันแบบน่าจะไปไม่รอด คิดว่ามหาลัยก็คงจะเป็นแบบนี้ คือแบบมันอยู่ยาก เราไม่ค่อยมีเพื่อนคงอยู่ยากอ่ะค่ะ บางทีก็แอบคิดว่า ชีวิตมหาลัยจะไปรอดมั้ย คือไม่รู้จะพูดยังไงดีมันล้มเหลวตั้งแต่ต้นแล้วอ่ะ
ไม่มีเพื่อนสนิทเลยแปลกมั้ย
เราไม่มีเพื่อนสนิทเลยค่ะ คือว่าช่วงเปิดเทิมขึ้นม.4 ได้มาโรงเรียนแปปเดียว ช่วงนั้นก็มีเพื่อนกลุ่มนึง แต่ไม่ได้สนิทกัน แล้วมีเพื่อนที่เคยอยู่ในห้องเดียวกันตอน ม.ต้น แต่ไม่ได้สนิทกันอยู่ด้วยกัน แล้วก็หยุดเรียนออนไลน์เป็นปี ตอนนั้นไม่มีเพื่อนก็ไม่แปลก
พอขึ้น ม.5 ก้อยู่กับกลุ่มเดิมที่อยุ่ด้วยกันตอนม.4 แล้วทีนี้กลุ่มก็แบบแตกแยกกันออกไป เจอเพื่อนใหม่ที่ดูเข้ากันได้ดีกว่าบ้างผิดใจกันบลาๆสรุปที่เราเล่นด้วยตอนนี้มี 2 คน คือเพื่อน ร.ร ใหม่ กับเพื่อที่เคยอยู่ห้องเดียวกันตอนม.ต้น (คือเราเรียนอยู่ร.ร เดิมต่อม.ปลายที่เดิม)แล้วก็เหมือนเค้าสนิทกันแค่ 2 คน ตอนแรกเราก้คุยกับคนนึงที่เป็นเพื่อน ร.ร ใหม่ ช่วงแรกๆก้คุยกันช่วงหลังไม่ได้คุยกัน คือเราก็คุยกับเพื่อนนะคะแต่บางอย่างเค้าก้ไม่บอกเราแรกๆก้แบบแแบคิดว่าคงไม่อยากสนิทหลังๆปลงไม่สนใจ เพื่อนที่เคยอยู่ห้องด้วยตอน ม.ต้น ก็เหมือนไม่อยากสนิทด้วยคือเหมือนเขาแบบคือไม่มีทางสนิทกับเราไม่มีทางเข้ากันได้ คือเหมือนเค้าไม่อยากสนิทกับเราอะค่ะขนาดอยู่ด้วยกันมาจะเป็นปี แบบเราไม่เข้าใจเหมือนกันเราเคยบอกพูดไปตรงๆ แต่ตอนนี้เราเริ่มไม่สนใจ คือบางที่จะไปไหนมาไหนคนเดียวบางครั้ง บางทีเรารุ้สึกว่าไม่ชอบให้ใครรอ แต่ก็ไปกินข้าวด้วยกัน
ลืมบอกภายนอกเราดูนิ่งๆไม่ค่อยเข้าหาใครนั่งอยู่เงียบๆ
และยังมีเพื่อนอีกคนที่นั่งโต๊ะด้วยกันตอนแรกเราก็ชวนคุยหรืออะไร สุดท้ายก็ไม่ได้สนิทกันอยู่ดีนั่งอยู่ด้วยกันจนจะถึงปี
คือเราแค่อยากมาถามผู้มีประสบการณ์ พี่ ป้า น้า อา ผู้มีประสบการณ์ใครเคยเป็นแบบเราบ้างคะบางทีเราแอบคิดว่าชีวิตเราคงจัดสรรมาแบบนี้คือไม่เหมือนคนอื่น มันเหนื่อยมากค่ะเราแปลกใจมาก ทำไมเราไม่เหมือนคนอื่น บางทีเราอยากพูดกับเพื่อนตรงๆ แต่บางทีก็ต้องรักษาความสัมพันธ์เอาไว้เพราะเรายังต้องพึ่งพาคนอื่นอยู่ เราไม่สามารถอยู่ตัวคนเดียวได้ บางแย่างเรื่องงานกลุ่มเรื่องอะไรต่างๆ
ตอน ม.ต้น เรามีเพื่อนสนิทค่ะมีไม่เยอะหรอกแต่มี
คือเราไม่เข้าใจว่าเราไม่น่าคบขนาดนั้นเลยหรอ
ตอนม.ต้น มันก็มีพวกเข้าหาเรื่องเรียนเรื่องอะไรบ้างแต่ไม่ได้อยากเล่นด้วยจริงๆ
เรารู้สึกว่าชีวิตเราคงไม่ประสบความสำเร็จมันแบบน่าจะไปไม่รอด คิดว่ามหาลัยก็คงจะเป็นแบบนี้ คือแบบมันอยู่ยาก เราไม่ค่อยมีเพื่อนคงอยู่ยากอ่ะค่ะ บางทีก็แอบคิดว่า ชีวิตมหาลัยจะไปรอดมั้ย คือไม่รู้จะพูดยังไงดีมันล้มเหลวตั้งแต่ต้นแล้วอ่ะ