ครูมาบอกลา

ตอนที่ฉันอยู่ในวัยอนุบาล ที่โรงเรียน มีครูผู้ชายหนุ่มๆอยู่2คน คือครูสุพจน์และครูชาย ครูชายมีภรรยาสอนหนังสืออยู่ที่เดียวกันชื่อครูนวล 

เด็กๆอนุบาลอย่างพวกฉัน เมื่อได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซต์คาวาซากิคันใหญ่ของครูชาย จะต้องรีบวิ่งไปรอรับที่หน้าโรงเรียน 

“ครูชายสวัสดีค่ะ ครูนวลสวัสดีค่ะ” แล้วแย่งกันรับของจากมือครูนวล

ถึงเวลาที่ต้องเข้าแถวเคารพธงชาติ ฉันชอบวิ่งไปแอบบริเวณซอกแท็งค์น้ำ แล้วให้ครูชายเป็นคนไล่จับตัวไปเข้าแถว

ฉันรู้สึกว่า ฉันรักครูชายมาก เพราะครูชายไม่ดุ ไม่ตีฉันเลย แม้ฉันจะดื้อขนาดไหน  และครูชายคงจะเอ็นดูฉันเหมือนลูก (ครูชายกับครูนวลยังไม่มีลูกด้วยกัน) ครูชอบกอด ชอบหอมฉันเวลาที่มาถึงโรงเรียน

วันนั้นเป็นวันหยุด ฉันมาที่บ้านกลางทุ่งนากับพ่อแม่  
ฉันเป็นไข้ตั้งแต่เช้า แต่เพราะบ้านริมน้ำไม่มีใครอยู่ พ่อกับแม่จึงต้องพาฉันมาทำนาด้วย  

(เรื่องต่อจากนี้เป็นช่วงที่พ่อเล่าให้ฉันฟัง เพราะฉันจำอะไรไม่ได้เลย)

เวลาเที่ยง พ่อแม่กลับมากินข้าวกลางวัน ฉันที่กำลังไข้หนัก บอกกับพ่อแม่ว่า จะนั่งสมาธิ มันจะได้หายไข้ 
(ฉันก็ค่อนข้างเพ้อเจ้อเหมือนกันนะ นั่งสมาธิเพื่อรักษาไข้ตัวเอง)

พอฉันนั่งไปได้แค่แปปเดียว ฉันร้องไห้โวยวาย

“ครูชายมาหา ครูชายตายแล้ว” พ่อกับแม่ตกใจ หาว่าฉันเพ้อเพราะพิษไข้ 

“ครูชายตายแล้ว” ฉันบอกพ่อแค่นั้น และฉันก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าฉันเจออะไรในช่วงที่นั่งสมาธิ

ตกเย็น อาชัยแวะมาหาพ่อที่บ้าน แล้วแจ้งข่าวร้าย

“ครูชายเสียชีวิตแล้ว” 

พ่อตกใจเป็นอย่างมาก ซักถามว่า ครูตายได้อย่างไร ตายตอนไหน

เมื่อช่วงเที่ยง ครูชายเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถจักรยานยนต์ ครูนวลปลอดภัยไม่เป็นอะไรมาก

พ่อจึงเล่าเรื่องที่ฉันพูดให้อาชัยฟัง 

แม่บอกว่าเหตุการณ์นั้นทำให้ฉันกลัวการนั่งสมาธิ จนฉันเริ่มโตขึ้น ฉันจึงลืมเรื่องราวนี้ไป 

แต่ความจริงแล้ว ฉันไม่เคยลืมครูชาย ฉันยังจำทุกอย่างเกี่ยวกับครูชายได้  

แต่ฉันแค่จำเรื่องที่ฉันเห็นตอนนั่งสมาธิไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว