ขอละบายทุกคนอย่างหนึ่งนะ เราเก็บใว้คนเดียวมานานละ เราปากแหว่งตั้งแต่เกินเป็นผู้หญิง ,   ตอนเด็กแม่จะพาไปหาหมอแต่เพราะเชื่อคำคนสมัยก่อนพูดว่าถ้าเย็บ

จะปิดโชคหรือไม่ก็อายุสั้น เราไม่อาไรทั้นนั้นเพราะตอนนั้นเรายังเด็ก  พอตอนอายุ8ปีก็ยังอยู่กับคนอื่นปกติเล่นกับเพื่อนเยอะแยะแม่ไม่เคยด่าหรือว่าทำร้าจิตถึงมีอยู่บ้างแต่เราก็เข้าใจว่าแม่ทุกคนด่าลูกแบบนี้อยู่แล้ว

มีผู้ชายคนหนึ่งเขาเป็นคนสอนภาษาอังกฤษเรา ตอนไปเรียนพิเษศเขาอาสาช่วยเราหมดนัดหมอให้ทุกอย่างเขาออกให้หมด พอไปตรวดว่าจะเย็บวันไหนอาไรหมดหมอก็นัดพอนัดเสร็ด พี่เขาก็มาหาบ่อยเราก็ดีใจ แต่เพื่อนรวมงานแม่บอกว่า รพบ นั้นเขาเอาหัวใจ เอาตา อาไร แม่สลัพัดแม่ก็กลัวอีก
 บอกเราว่าอย่าเจอพี่เขาอีกตอนแม่ไปทำงานพี่เขามาหาครั้งนั้นเราเลยบอกพี่เขาไปหมดเขาก็ยิ้มแล้วบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวจะคุยกับแม่เอง
แต่เราก็ย้ายไป ต่าง.จ. จนเราไม่เจอพี่เขาอีก

 ตั้งแต่นั้นเราก็อยู่แบบนี้จนอายุ16 เรียนก็ไม่จบ ปากก็แกว่ง ตังก็ไม่ ทำงานก็อยาก แต่เราก็มีเพื่อนที่เยอะมากเลยทีเดียว แต่งานมันหนักเกินกว่าเด็ก15จะทำ พอเราใด้16 เราตัดสินใจออกมาอยุ่คนเดี่ยวโดยไม่มีพ่อแม่พี่น้องอยู่ด้วย เพราะตัวที่โตเร็วหน้าไหญ่คนอื่น

ก็คิดว่าราเป็นรุ่นพี่ดนคนที่อายุ20กว่าเรียกเราว่าพี่ตอลดแต่เราไม่ค่อยคิดไร  บางครั้งก็โดนบูรี้ คนที่ทำงานอยู่คนนี้ก็ให้เราใส่แมสก่อนตอนเจอลูกค้าเราพยายามไม่คิดไรเพราะเราไม่เหมือนคนอื่น ก็จิงอยู่

แต่ตอนนี้เราเริ่มโตขึ้เรื่อยๆแล้วไม่อยากอยู่ไต้ความคิดของตัวเองที่ว่าทำไมไม่เหมือนคนอื่น เราไม่โทษแม่กับพ่อหรอก เพราะทั้งสอง ปติบัตเราเหมือนคนทั่งไปเหมอ       
แต่ตอนนี้เราอยากเปลียนแปลงตัวเองโดยตัวฉันเอง ไม่อยากให้ไครต้องมาอับอายแทน ตัวเองก็อายเหมือนกันถ้าหางานก็กลัวคนอื่นไม่รับ เราอยู่ใด้นะตอนนี้ แต่เราไม่อยากจะเพื่อวันข้างหน้าของเราเอง

ขอคำแนะนำ ค่าผ่าตัด รวมแต่ละอย่างให้หน่อย เราจะได้หาเงินเพื่อนสัยยากรรมตัวเอง

ขอบคุณ ถ้าคุณอ่านมาถึงที่นี้
ฉันอยากบอกกับทุกคนว่า เรามีทางเรื่อตราบใดที่ยังไม่ตาย แนะนอนทางเรื่องนั้นต้องมีความสุขแน่

ฉันสู้ทุกคนก็สู้น๊าาเด็ก16😊🙏