คือเราเงินเดือน 20000 เราทั้งต้องใช้หนี้ให้แม่ จ่ายค่าไฟบ้าน ค่า wifi และค่าอยู่กินที่บ้าน ไหนจะค่าหอเราอีก ตัวเราเองเป็นคนไม่มีหนี้ค่ะ และไม่กู้ยืมใครทั้งสิ้น เพราะเรามีภาระใช้จ่ายมากพออยู่แล้ว บอกตรงๆนะคะ จะว่าอกตัญญูก็ได้อ่ะ แต่เราไม่ไหวแล้วจริงๆ เราจ่ายให้ที่บ้านไม่ไหวแล้ว ต้นเดือนเงินเราออกเยอะมากค่ะ เราเหลือเงินเดือนนึงไม่ถึงหมื่น แม่ก็มาเทียวขอเราตลอด ขอยิบย่อย ทั้งๆที่แม่เราก็มีงานประจำอยู่ ไม่รู้เงินไปไหนหมด  จะว่าไม่มีหนี้ก็เหมือนมีค่ะ ต้องใช้หนี้ ไล่จ่ายหนี้ให้แม่ไปทั่ว ทั้งต้นทั้งดอก จนเราแทบไม่มีเงินเก็บ เราป่วยบ่อยมาก และแทบจะไม่มีเงินสำรองจ่ายค่ารักษาพยาบาลด้วยซ้ำ  ถามว่าเงินเดือนที่เหลืออยู่เราพอกินไหม ตอบเลยว่าพอค่ะ แต่แค่ไม่พอเก็บ ไม่พอสำรองยามฉุกเฉินของตัวเราเอง เราเคยบอกแม่ว่าเราให้ไม่ไหว แต่แม่ก็บอกว่าเค้าก็ไม่มี จิตใจจะให้พ่อแม่อยู่อย่างลำบากแล้วตัวเราสบายคนเดียวใช่ไหม เราอึ้งไปเลยค่ะ ถ้าเงินที่เราหามาได้ แต่กลายเป็นว่าให้เงินพ่อแม่ไปใช้อย่างสบาย แต่ตัวเราต้องมาอดออม ประหยัด และใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ มันไม่ไหวหรอกค่ะ ทั้งๆที่พ่อแม่มีลูกคนโตอีก 4 คน เราคนเล็กสุด แต่เราต้องรับภาระคนเดียว เพราะพี่ๆมองว่าเรายังไม่แต่งงาน ไม่มีลูก ไม่มีครอบครัว ไม่ต้องใช้จ่ายมากอย่างพวกเขา ถือว่าไม่มีภาระ  เวลาแม่ไปขอพี่ๆ ก็จะได้คำตอบมาว่าไม่มี แม่ก็ยอม แต่พอเราพูดว่าไม่มีบาง แม่ก็มาตัดพ้อกับเรา เราให้แม่ได้ แต่เราให้ได้ไม่เยอะ แต่เค้าก็ไม่ยอม จะเอาเท่านั้นเท่านี้ ไม่สงสารแม่หรอ ไม่สงสารพ่อหรอ หัวหงอกแต่ลูกไม่เลี้ยง เราเครียดจนเป็นซึมเศร้า เคยคิดอยาก ต..ย ให้มันจบๆ แต่แม่บอกว่า ถ้าเราไม่อยู่ เค้าก็จะอยู่กันอย่างลำบาก โอ้โห บอกตรงๆว่าเครียดมากค่ะ สุดๆ เมื่อไหร่เราจะพ้นจากวงจรชีวิตแบบนี้สักที