สวัสดีค่ะ ตามชื่อ กท เลยค่ะ  เรื่องค่อนข้างยาว สับสน และเข้าใจยาก
คือเรื่องมีอยู่เรามีอาการที่รู้สึกว่าไม่มีใครรักเราเลยทั้งๆที่ความจริงเรารู้ว่ามี ยิ่งโตขึ้นเรามาใช้ชีวิตเอง เราไม่อยากรบกวนครอบครัวเรื่องเงินมากจนเกินไป เราอยากหาให้ที่บ้านได้ปลดหนี้ได้ เหมือนคอื่นๆ แต่พอเราโดนกดขี่หรือโดนคำพูดรุนเเรงจากคนกลุ่มหนึ่งซึ่งเขามีอิทธิพลต่อสายการเรียนเรามาก ทำให้เราเริ่มรู้สึกว่าตัวเองแย่และเริ่มหมดหวังขึ้นเรื่อยๆ พอเรามีแฟนแล้วโดนทำร้ายจิตใจเราก็รู้สึกว่าเราไม่อยากจะอยู่ มันเป็นความคิดที่โง่มาก เรารู้ หรือถาเราไม่มีเงินใช้ยามจำเป็นแล้วพอเราขอที่บ้าน เราจะรู้สึกเครียดมากๆ บางที่อยู่เฉยๆไม่คิดอะไร แต่มันก็มีเเว๊บนึงของความคิดที่เป็นเรื่องอนาคต หลายๆอย่าง แล้วพอเห็นสภาพปัจจุบันของตัวเองก็รู้สึกว่ามันมืดมน เราไม่เก่งสักด้าน แล้วข้อเสียคือเราไม่ชอบให้ใครมากดดันยิ่งกดดันยิ่งบังคับ เรายิ่งทำไม่ได้แล้วจะทำให้ดาวน์ไปเลย  โดนอะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้ เคยคิดว่าเพื่อนอยู่ข้างๆเหมือนกัน แต่ด้วยความที่เราเครียดกับเรื่องเดิมๆแล้วเพื่อนไม่คิดว่าเราจริงจังมั้งง 555 เล่าให้มันฟังบางคนก็บอกถ้าเป็นเขานะ เขาจะไม่สนใจคำดูถูกจะไม่เเคร์นั้นนี้ บางคนพอเราบอกว่าไม่อยากอยู่เพื่อนก็สวนกลับมาว่าแบบ โดดตึกเลยอะไรแบบนี้ มันบอกว่าถ้าคนจะตายจริงๆมันไม่มาพูดหรอกมันทำเลย หลังจากนั้นเราก็เริ่มเอาเรื่องนี้มาคิดในหัวทุกครั้งที่เครียดแต่ไม่ระบายให้ใครฟังอีกเลย พอรู้สึกว่าเจอปัญหาแล้วแก้ไม่ได้ก็เคยคิดว่าไม่อยากอยู่เเล้ว แต่เราไม่ถึงขั้นที่กล้าทำร้ายตัวเองอ่ะ เรารักย่าเรามากเราคิดเสมอว่าถ้าเราทำให้ครอบครัวเราดีขึ้น เราไม่มีภาระ ที่บ้านสบาย ปลดหนี้ให้ย่าเราได้ หมดเคลียร์ปัญหาทุกอย่างหมดเเล้ว เราเคยคิดว่าเราคงจะไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว เพราะคนทุกวันนี้มันน่ากลัว (แต่ไม่รู้นะว่าถ้าถึงสันนั้นยังจะคิดแบบนี้ไหม แค่ตอนนี้มันท้อ พอมีคนมาให้กำลังใจมันก็ยังท้ออยู่ดี)
ปล.เคยทำแแบบประเมินหลายเว็บบอกว่าเรามีความเสื่ยงปานกลางถึงขั้นรุนแรงหรือไม่ก็บางเว็บบอกมีความเสี่ยงสูงถึงค่อนข้างมาก