มันเป็นวัฒนธรรมของเขา อย่าว่าแต่นักแสดงพื้นบ้านเลย ศิลปินนักร้องดังๆของญี่ปุ่น ก็แทบไม่ใช้ชื่อจริงของตัวเองเลย อย่าง ริซ่า ชื่อจริงคือ โอริเบะ ริซะ หรือ aimer ที่ไม่มีใครรู้ชื่อจริง นามสกุลจริงของเธอเลย
การได้ชื่อใหม่ก็ต่อเมื่อได้เป็นไมโกะแล้ว ต้องทำความเข้าใจก่อน ไมโกะ ก็เปรียบดังนักเรียนนาฏศิลป์ครับ พอบรรลุนิติภาวะแล้วจึงได้ขึ้นมาเป็นเกอิชา  และจะยังคงใช้ชื่อเดิมอยู่จนกว่าจะเลิกเป็น ในอดีต เกอิชาไม่สามารถแต่งงานได้ แต่จะมีผู้อุปถัมภ์ (ประมาณว่ามีเสี่ยเลี้ยง) อันนี้จะมีอะไรกันก็ได้ตามสมัครใจทั้งคู่ จะเห็นได้ว่าเกอิชา จะขายฝีมือทางด้านศิลปะ ส่วนโออิรันนอกจากจะขายฝีมือศิลปะแล้ว ยังขายเรือนร่างด้วย (เนี่ยโสเภณีเต็มรูปแบบ) เกอิชากับโออิรันไม่เหมือนกันนะ ต้องแยกกัน
ปัจจุบัน ไมโกะและเกอิชาสามารถลาออกได้ทุกเมื่อ ไม่จำเป็นแต่จะต้องแต่งงานแล้วเท่านั้น เบื่อๆจะลาออกไปทำงานอย่างอื่นก็ได้
ในปัจจุบันคนที่จะมาเป็นไมโกะ จะมาเป็นด้วยใจรัก เช่นรักในศิลปะ วัฒนธรรม รักในการได้ใส่กิโมโนสีฉูดฉาด ซึ่งคนเป็นพ่อ เป็นแม่ไม่สบอารมณ์แน่นอน เพราะเขามองว่าเป็นงานกลางคืน ผิดกับสมัยก่อนที่มาเป็นด้วยสภาวะทางการเงิน(พูดง่ายๆคือพ่อแม่เอามาขายนั่นแหละ ใครมีแววก็ได้เป็นไมโกะ ใครดูแล้วไปไม่รอดก็ขายซ่อง เหมือนสังคมสมัยอยุธยาไหมล่ะ) จะมาสมัครเป็นไมโกะมาแล้วก็ใช่ว่าจะได้เป็นเลยนะ ต้องเป็นเด็กรับใช้ในบ้านก่อน1ปี ทำทุกอย่างแต่เงินเดือนไม่ได้ ถึงจะได้ขึ้นเป็นชิโคมิในช่วงนี้แหละที่จะเรียนมันทุกอย่าง เรียนร่ายรำ เรียนดนตรี ปักดอกไม้ วาดพู่กัน ชงชา ยันการจัดเครื่องแต่งกาย ถ้าคุณแม่เห็นแวว จึงจะได้ขึ้นเป็นมินาไร อีก1เดือน (ที่เดินตามหลังเกอิชาต้อยๆนั่นแหละคือมินาไร) เปรียบดังเด็กฝึกงาน จากนั้น จึงได้เปิดตัวเป็นไมโกะอย่างเป็นทางการ จนกระทั่งอายุครบ20ปี จึงได้เป็นเกอิชาโดยสมบูรณ์ การอยู่อาศัยของเกอิชาก็ต่างจากเมื่อก่อน คือตั้งแต่เด็กรับใช้ยันไมโกะจะอยู่กินนอนรวมกันเลย มีแต่เกอิชาเท่านั้นที่สามารถออกมาอาศัยข้างนอกได้ ปัจจุบันผ่อนปรนไปเยอะครับ เกอิชาบางคนไม่ต้องทำผมครับ ใส่วิก แต่งตัว ทาหน้าขาวแล้วออกงานได้เลย บางคนแต่งงานแล้วก็ยังทำงานเป็นเกอิชาได้อยู่ เกอิชาไม่มีเกษียณอายุ