ผมโดนแฟนบอกเลิกมาได้ซักระยะแล้ว แต่ก็ถือว่านานมาก 3 ปีเข้าปีที่ 4 แม้จะนานมากถึง 3-4 ปี ความรู้สึกของผมไม่เคยเปลี่ยนไปเลยแม้แต่วันเดียว ไม่ซิ แม้แต่ วินาทีเดียว ด้วยซ้ำไป เพราะผมไม่เคยคิดที่จะเลิกกับเค้า แต่มันก็มีอะไรหลายๆอย่างเกิดขึ้น จนวันนึงผมเองที่เป็นฝ่ายโดนทิ้ง ผมเองก็ไม่เคยโกดหรือโทษเค้าที่ทิ้งผมไป มันเป็นเพราะตัวผมเองที่ทำให้ทุกอย่างมันแย่ลงจนโดนทิ้ง ตลอดเวลา 7 ปีที่ผมคบกับเค้าผมไม่เคยคิดจะนอกใจ ไม่เคยคิดที่จะทิ้งเค้า แต่ในระยะเวลา 7 ปีของเรา ก็มีอะไรหลายๆผ่านเข้ามาผมเองก็มีส่วนในหลายๆเรื่องที่ทำให้เรามีปัญหากัน หลังจากเลิกกันผมเอาแต่โทษตัวเอง จนผมกลายเป็นโรคซึมเศร้า ผมต้องอยู่กับความคิดที่เอาแต่โทษตัวเอง ต้องผ่านแต่ละวันไปด้วยเพราะยาที่หมอ ให้มากิน 3 ปีแล้วที่ผมต้องกินยาเพื่อให้ตัวเองได้ผ่านไปในแต่ละวัน เพราะคิดรู้สึกของผมมันดิ่งลง แต่เชื่อมั้ยตลอดเวลาที่ผมโดนทิ้ง ผมพยายามไม่ทำตัววุ่นวายให้เค้า รำคาญใจ แต่ก็มีบ้างในบางโอกาศในบางวันที่ผม แสดงออกและบอกเค้าไป ว่า ผมไม่เคยเปลี่ยนไป ไม่เคยลืมเค้า แสดงออกให้เค้ารู้ว่า ผมจริงใจกับเค้าขนาดไหน แต่ไม่ว่าจะแสดงออกหรือบอกให้เค้ารู้ถึงความรู้สึกที่ผมมีกับเค้า เค้าเองก็พยายามทำให้ผมรับรู้ว่า เค้ารำคาญผม เบื่อและเกียจผมมากขนาดไหน ทั้งการบล็อกช่องทางติดต่อ การแสดงออกให้รู้ว่า เกียจกันมากขนาดไหน จนวันนี้ ผมก็ยังโดนเค้าบอกว่า จะบล็อก line ถ้าผมยังแสดงออกหรือบอกให้เค้ารู้ว่า ผมยังรักเค้าเหมือนเดิม มันหน้าตลกดีนะ ทั้งที่เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่แม้ยังรัก ผู้หญิงคนนึงที่เค้าบอกเลิกเราตลอดเวลาที่คบกัน ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน แต่ผมก็แม้โงยังไม่เคยเปลี่ยนความรู้สึกที่ผมมีมาตลอด 7 ปี จากวันแรกที่ผมให้ความรัก ให้คำสัญญา ว่า จะรักและซื่อสัตย์กับเค้าเป็นคนสุดท้าย ผมแม้อยากให้ตัวเองหายไป หายไปไกลๆจากความรู้สึกจากคำ สัญญา บ้าๆบอๆ ที่เค้าไม่เคยเห็นมัน  มันคงจะดีนะ ถ้าผมหายไป