“ลุง ตรวจเลือดวันนี้ ไม่เห็นส่งผลเลือดให้ดูเลย” ป้าโทรมาจาก เมืองร้อยเกาะ
ผมซีด หนี อยู่โดนบ่น แน่ๆ
 “เร็วเลย อย่ามีพิรุธ” ป้าเริ่มขู่
 
สุดท้ายผมต้องส่งผลเลือด ไปทางไลน์ให้ป้าดู
 “น้ำตาล 106 ไตรกรี ก็ขึ้น ไป 200 ยังดี HDL สูง” ป้าพูดเสียงไม่เป็นมิตรเลย
 “น่าป้า ผมทำใจแล้วแม่ผม ยายผม ก็เป็นเบาหวาน วันหนึ่งผมก็คงเป็นตามกรรมพันธุ์” 
 “เบาหวานไม่ใช่กรรมพันธุ์ แต่ เป็นที่พฤติกรรม” ป้าดุ เอาจนได้
ผมได้แต่นั่งติดอ่างฟัง ป้าบ่น 
 “ คนหนองมน เบาหวาน เยอะเพราะกินอะไรก็หวานหมด ข้าวแกงก็หวาน ผัดอะไรก็หวาน กับข้าวหวานหมดเลย ขนาดยำริมหาด ยังหวาน เห็นกินราดหน้า ตักน้ำตาลเป็นช้อนพูนใส่ ชามราดหน้า คนเป็นเบาหวานกินปุ๊บตายปั๊บเลย แล้วกาแฟ กินกาแฟดำก็ได้” ป้าบ่นต่อ
 “โธ่ ขออร่อยตอนเช้ากิน เนส ซองน้ำเงิน ไม่มี น้ำตาล ก็ยังดี” ผมต่อรอง
 “เออ นั่นแหละ อย่ากิน ซองแดง แล้วกัน น้ำตาลเพียบ คนป่วยเบาหวานมาหาที่ โรงพยบาล ล้วนแต่กินทรีอินวันทั้งนั้น หวานเข้าไป” 
จริงๆ รอบนี้ น้ำตาลขึ้นไม่ใช่อะไร ผมกับเจ้าหมิว เจอ ร้านดังกิ้นในปั๊ม ปตท ข้างแมคโครชล ขาย 6 แถม 12 ชิ้น ซื้อกินกันอร่อยเลย ดีไม่คริปปี้ครีม นะ นั่นหวานแสบเลย กินเสร็จรุ่งเช้าไปตรวจเลือด น้ำตาล ที่ปรกติ จะ แค่ 100 พุ่งไป 106 เลย 
 “ ออกกำลังเสร็จ ไม่เข้าใจเลยผู้ชายมันเป็นอะไรกันนักหนา ต้อง ลิโพ กระทิงแดง กินเข้าไป น้ำตาลเท่าไร ไม่กินได้ไหม น้ำเปล่าเย็นๆ นี่แหละชื่นใจ”
แหมตอนนี้เริ่มร้อนแล้ว เดินเร็ว 5 กม มันโหยๆ นะ ได้ ลิโพ ขวดนึงชื่นใจ
เป็นอัน ผมโดนป้าแกดุงยาว ให้ปรับพฤติกรรม การกิน คงเพราะป้าแกเห็น คนป่วย รพ เป็นเบาหวานตัดแขนตัดขา เป็นเดชไอ้ด้วนกัน ป้าคงไม่อยากให้ผมเป็น
 “ไตรกรี ขั้นอีก มื้อเย็นงดแป้ง ไม่ต้องกิน ตื่นเช้า มาต้องรู้สึกหิวนิดๆ นั่นแหละ ถึงดี พลังงานอาหารไม่สะสม แล้วเดินให้ได้ 7 กม ด้วย ลดด่วน” ป้าสั่ง
งานก็เยอะ กำลังก็ต้องออก หมดสภาพ แน่