สวัสดีค่ะ ขอปรึกษาหรือสอบถามความรู้สึกผู้ที่มีประสบการณ์หน่อยค่ะ เรื่องมีอยู่ว่าเรากับแฟนคบกันมาประมาณ4ปี ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะมากๆ ทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดี เราไม่เคยทะเลาะหรือมีปัญหากันเลยค่ะ ซื่อสัตย์ต่อกันมาโดยตลอด พอมาวันหนึ่งมันเหมือนจุดอิ่มตัวที่ไม่สามารถไปต่อด้วยกันได้ เหมือนเค้าเหนื่อยตรงจุดนี้ เพราะมันมีอุปสรรคเข้ามาตลอดในระหว่างที่คบกัน เราก็สู้มาด้วยกันตลอด จนวันหนึ่งเขาก็บอกว่าไปต่อกับเราไม่ได้แล้ว เรายอมรับว่าเราเจ็บมาก เสียใจมาก ไม่คิดว่าเค้าจะตัดสินใจแบบนี้ แต่เราไม่เคยโกรธหรือเกลียดเค้าเลยค่ะ เราเข้าใจเค้า และรักเค้ามากๆเราก็ตัดสินใจปล่อยเค้าไป เรารู้ว่าชีวิตของเค้าต้องเจออะไรมาบ้าง เหนื่อยมากแค่ไหน เค้าคงอยากมีชีวิตที่อิสระ และอยากกลับมารักตัวเองมากขึ้น เพราะเค้าดูแลเรามาโดยตลอด ใช่ค่ะ เราเลิกกันไปแล้ว แต่เรายังดูแลกันเหมือนเดิมทุกๆอย่างๆเราสองคนเรียนมหาลัยเดียวกันค่ะและแฟนเราเป็นคนต่างชาติค่ะ มันยากที่ต้องเจอหน้ากันทุกวัน เรียนห้องเดียวกัน ทุกอย่างเราเริ่มต้นด้วยกัน มันก็ยังคงเป็นเหมือนวันแรกแค่ไม่ใช่สถานะเดิมแล้ว 😔 เขายังช่วยเราเรียน คอยไปรับส่งเราที่ทำงาน เค้าไม่ได้มีคนใหม่ค่ะ แต่เราก็รู้ว่าเค้ามีผู้หญิงเข้าหาบ้าง เราก็มีเหมือนกันค้ะต่างคนต่างมี เวลาไม่สบายใจเค้าก็ยังคอยเข้ามาปลอบเรา อยู่ข้างๆเราตลอดเหมือนตอนคบกัน แม้กระทั่งเราไม่สบายก็ยังคงเป็นเค้าที่เข้ามาดูแลเราจนเราหายดี เขาพูดกับเราเสมอว่าเค้าอยากให้เรามีความสุขอยากให้เราใช้ชีวิตที่ดี มีทุกอย่างที่เราต้องการ เค้าไม่เคยทิ้งให้เรารู้สึกว่าไม่ปลอดภัยเลยจากสิ่งรอบตัว เราไม่รู้ว่าเค้ายังรักเราไหม แต่เราก็รู้สึกได้ว่าเค้าก็ไม่ได้หมดรักเราจริงๆ เราก็ยังรักเค้าอยู่ แต่เราสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว จนกระทั่งเราเองก็รู้สึกดีขึ้น เริ่มยืนได้ด้วยตัวเอง ไม่ห่วงหาเค้าเหมือนแรกที่เป็นทุกวัน เราก็เริ่มเปิดใจมากขึ้น เปิดใจในที่นี้คือยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นและดำเนินชีวิตต่อ เพราะแรกเราก็ยอมรับไม่ได้เพราะทุกอย่างมันเร็วเกินไป เราสามารถกลับมาหัวเราะและยิ้มเมื่อคุยกับเค้าได้อีกครั้ง เมื่อก่อนตอนเลิกกันแรกๆคือเรานิ่งใส่เค้ามาตลอด แม้ว่าเค้าทำดีขนาดไหน ก็ก็นิ่งใส่เค้าเพราะเรารู้สึกเจ็บกับสิ่งที่เค้าทิ้งเราไว้ตรงนี้ ตอนนี้เราเริ่มเข้าใจตัวเค้ามากขึ้นๆทุกๆวันกลับกลายเป็นว่าตอนนี้เราสามารถคุยกันได้ทุกเรื่องมากกว่าไม่ว่าจะเป็นเรื่องครอบครัว หรือว่าเรื่องคนที่เข้ามาในชีวิตของเค้า เรากเปิดใจคุยกับเขาเช่นกัน จนวันหนึ่ง เรารู้สึกไม่สบายใจ และได้ไปนั่งคุยกับเขาสองคน จากที่เค้าปิดกั้นเราให้อยู่ในระยะที่เป็นเพื่อนกันเท่านั้น เขาก็บอกว่าถ้าไม่สบายใจก็มานอนกับเขาที่ห้องของเค้าได้ ในใจเราคือรู้สึกใจฟู แต่ก็รู้ว่าเค้าเข้าใจเราและไม่อยากให้เราต้องอยู่คนเดียว เราเลยพูดมาแบบนั้น วันนั้นเราเลยมีโอกาสได้นอนกับเขา และมันคงเป็นความคิดถึงและความผูกพันที่เราห้ามตัวเองไว้ไม่ได้ และจากที่แฟนเก่าเราห้ามตัวเองในเรื่องแบบนี้กับเรามาตลอด เขาก็ไม่ห้ามตัวเองในคืนนั้น ไม่รู้ว่ามันต้องเรียกว่าความสัมพันธ์แบบไหน ? มันเป็นแบบนี้มา2ครั้งแล้ว และเราเป็นห่วงเค้า เค้าก็เป็นห่วงเราในทุกๆเรื่อง และต่างคนก็ต่างรู้ทุกๆอย่างในชีวิตซึ่งกันและกันมาโดยตลอดจนถึงวันนี้ แต่สุดท้ายเราก็ไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมกันได้อีก ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เค้าบอกเราตลอดว่า มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เราก็แอบหวังเล็กๆ แต่เราก็ไม่ฟูมฟาย หรืออยากได้เค้ากลับมาจริงๆ เราก็ต้องเดินหน้าใช้ชีวิตต่อ แค่มันยากตรงที่ต้องเจอหน้ากันทุกวัน และยังช่วยเหลือกันทุกๆอย่างแบบที่เคยเป็น แค่ไม่ใช่สถานะเดิม มันเป็นความผูกพันใช่ไหมคะ ?