มานีมากฝันอยากเป็นนักร้องเพลงสากล เลยจะไปประเทศเมกาเพื่อประกวด

พ่อ "ถ้าชนะการประกวดเราตัดขาดพ่อลูกกัน"

มานีมาก "เหตุผลมา"

พ่อ "การร้องเพลงทำให้คนเกิดความหลงไปตามเพลง ใจไม่อยู่กับตัวเอง เป็นบาป"

มานีมาก "ตาสว่างเลย เราเลิกร้องเพลงเสียแต่บัดนี้"

พ่อ "แล้วจะทำไร"

มานีมาก "เราจะไปช่วยพี่มัดมดปลูกผักบุ้ง"

พ่อ "ไปแย่งงานเขาทำอีกเอ้อ"

ณ แปลงผักบุ้ง

มัดมด "ตกลงเจ้าจะไม่ร้องเพลงแล้วรึ?"

มานีมาก "สิ่งชั่วร้ายนั้นพี่อย่าได้เอ่ยถึงอีกเป็นครั้งที่ 2"

มัดมด "นั่นก็จริง วันก่อนมีเด็กเอ่ย 2 ครั้ง ต่อมาก็ตกต้นบอนไซตาย"

มานีมาก "นั่นล่ะ มันแปลกมากจริง ๆ"

มัดมด "แปลกที่ตกต้นบอนไซตาย?"

มานีมาก "ใช่ แทนที่จะเป็นต้นบอนไซตกใส่เฮ้อ"

มัดมด "ว่าแต่แย่ล่ะ พ่อพวกเราจะเอ่ยถึงครั้งที่ 2 ไม๊นี่ดิ"

ทั้ง 2 เลยกลับบ้านไปดูพ่อ

พ่อ "พวกเจ้ามากันช้าไป..."

มานีมาก "ไม่ทันรึ?"

พ่อ "ใช่ เรากินถังแตกของพวกเจ้าหมดแล้ว"

มัดมด "ก็นึกว่าเรื่องเพลงอะนะ"

พ่อ "เรื่องที่มานีมากจะร้องเพลงงั้นรึ?"

มานีมาก "อ้าว ครบ 2 แล้ว"

พ่อ "เราต้องเตรียมตัวตายแล้ว"

ทันใดนั้นเองทีวีก็มีข่าวด่วนมา

ผู้ประกาศข่าว "กาแล็กซี่ข้าง ๆ กำลังมาชนกาแล็กซี่ของเราแล้ว ดาวทั้งหมดต้องระเบิดหายไปหมด"

มัดมด "จะรอดได้ต้องหนีไปกาแล็กซี่อื่น"

มานีมาก "แย่นะ พลอยซวยกันไปหมดทั้ง 2 กาแล็กซี่เบย"

พ่อ "ความผิดเราเอง เราตายทุกคนก็จะปลอดภัย"

มัดมด "งี้นี่เอง อาถรรพ์จะหลอกให้พ่อฆ่าตัวตาย จริง ๆ แล้วสุดท้าย 2 กาแล็กซี่จะไม่ชนกัน"

มานีมาก "มันร้ายมาก เจ้าอาถรรพ์"

ผู้ประกาศข่าว "ข่าวด่วนกว่ามีมาอีก คราวนี้กลายเป็นเอกภพเรากับเอกภพข้าง ๆ จะชนกันละ"

พ่อ "ตายกันทั้ง 2 เอกภพ"

มัดมด "มันร้ายมาก เจ้าอาถรรพ์"