คือช่วงนี้ เราเริ่มสังเกตตัวเองว่าเราจู่ๆเป็นอะไรก็ไม่รู้ชอบคิดมากคิดไปไกลทั้งๆที่ความจริงแล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรแบบเรากังวลไปเอง เช่น
น้องที่เอาแมวมาฝากเราเลี้ยงเขาจะมาดูแมวเขาทุกวันจนวันที่แม่เราไม่สบายเป็นหวัด ทีนี้เราก็มีการพูดคุยกับน้องเขาน้องเขาก็ถามเราว่าแม่เราไปไหนเราก็บอกว่าแม่ไปนอนพักแกเป็นหวัดไม่สบาย น้องเขาก็บอกว่าลองตรวจโควิดดูไหมเผื่อเป็นจะได้รีบรักษา และน้องเขาก็กลับบ้านไป วันถัดมาแม่เราไปหาหมอปรากฏว่าแม่เราเป็นไข้หวัดธรรมดาซึ่งมีแค่เราที่รู้ว่าแม่ไปหาหมอ และในวันเดียวกันน้องคนนี้เขาไม่มาที่บ้านเราก้เริ่มคิดทันทีเลยว่าน้องมันกลัวติดโควิดจากแม่เราหรอวะหรือไง ซึ่งจริงๆมันก็เป็นสิทธิ์ของเขาอ่ะที่เขาจะกลัวเป็นเราเราก็กลัว แต่แบบทำไมถึงคิดอะไรลบๆแบบนี้ และน้องเขาหายไป3วัน และเราก็คิดหนักทุกวันแบบรังเกลียดแม่เราหรอคือเราก็ดูแลแมวน้องเขาแทนทุกวันนะคะช่วงที่เขาไม่มาดูแลไปเราก็คิดมากไปซึ่งเราแบบมารู้ความจริงตอนกลางคืนของวันที่3ที่น้องเขาไม่มา แต่เขาดันมาหาเราตอนกลางคืนพร้อมแฟนเขามันเลยปลดล็อคว่าอ่อออแฟนน้องเขาลงมาจากใต้เขาเลยไปทำธุระเรื่องรถกับแฟนเขาและธุระอีกหลายๆเรื่องมันไม่มีไรเลย เนี่ยค่ะ คือแบบมันมีอีกหลายเรื่องมากที่คนรอบข้างเราทำอะไรบางอย่งมันเล็กน้อยมากเรารู้นะคะแต่ห้ามความคิดตัวเราเองไม่ได้เลย การคิดแย่ๆกับคนรอบข้างมันทรมานนะคะเห็นแบบนี้เพราะบางคนเราสนิทกับเขาด้วยแต่อะไรไม่รู้อะไรพาเราให้คิดแบบนี้ รบกวนพี่ๆที่เข้ามาอ่านช่วยหาทางแก้ให้หนูทีค่ะอยากเลิกคิดแย่ๆแบบนี้แล้ว