เราเป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่ได้เก่งอะไรมากค่ะ แต่เราเองก็ต้องการคำพูดปลอบใจ ให้กำลังใจไม่ใช่ซ้ำเติม จันทร์-ศุกร์ เราเรียน เสาร์-อาทิตย์ หรือวันหยุดที่ทางวิทลัยหยุดเราก็ออกมาทำงาน เราทำงานพาร์ทไทม์ได้เงินไม่มาก แต่เราก็ตั้งใจเก็บมาตลอด เราไม่เคยหวงเงินกับแม่เลย เราตั้งใจทำงานเก็บเงินเพื่อให้แม่กับพ่อได้ใช้ในยามจำเป็น เราอยากแบ่งเบาภาระ แต่พอทุกครั้งที่เราทำอะไรผิด แม่ก็ชอบบอกว่า เราเอาเงินมาฟาดหัวแม่ทั้งๆที่มันไม่ใช่ พอเราบอกว่า มันไม่ใช่แบบที่แม่พูด แม่ก็พูดว่า อย่ามาต*แห* แม่เป็นแม่ ทำไมแม่จะไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ แม่อาบน้ำร้อนมาก่อน พอเราร้องไห้ แม่ก็บอกว่าแสร้ง แม่ไม่เคยพูดดีๆกับเราสักครั้ง พอมีอะไรเราก็เลยไม่กล้าบอกแม่เก็บไว้คนเดียวมาตลอด อย่างเช่น เราไปตรวจสุขภาพจิตมา หมอบอกว่า เรามีภาวะโรคซึมเศร้า เราเคยพูดกับแม่ครั้งนึงแล้ว แต่แม่บอกว่าไร้สาระ ปัญญาอ่อน แต่พอแม่อารมณ์ดี แม่ก็บอกว่า ที่พูดแรงๆเพราะอยากให้คิดได้