พ่อเลี้ยงที่แม่ตัดสินใจจะอยู่กิน สร้างอนาคตไปกับเขา แต่พอเหล้าเข้าปากเสพยาขาดสติ ก็ยับยั้งอารมณ์ตัวเองไม่ได้ 
         
         บางครั้งตกดึกเมายามาทุบตีแม่ เอาสายเข็มขัดรัดคอจนแม่ร้องออกมาแบบแทบไม่มีเสียง
เราเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง แต่เราไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปห้ามหรือปกป้องแม่เลย

         บางครั้งเอามีดพร้ามาขู่จะฆ่าทิ้ง บางครั้งดึงกระชากลากหัวออกมาข้างนอก ตบหัว ดึงสร้อยคอจนหลุดขาด ดึงกระชากร่างแม่ลากไปกับพื้น แม่พยายามต่อสู้กลับ ถึงยังไงก็แรงไม่เท่าเขา สู้เขาไม่ได้ 
         
         แม่ส่งเสียงกรี้ดร้องขอร้องอ้อนวอนให้เขาหยุด ที่เจ็บใจที่สุดคือเราช่วยอะไรแม่ไม่ได้เลย ทำได้แค่เดินตามหลังแม่ที่กำลังโดนเขาทำร้าย แม่บอก"ออกไปลูก!! ไม่ต้องเข้ามา!!" เราทำได้แค่ร้องไห้มองแม่ที่กำลังโดนทุบตี มันเจ็บปวดมาก

         เราทรุดลงไปกับพื้น กลิ้งเกลือกอยู่ที่พื้น ร้องไห้แทบใจขาด สงสารแม่ ส่งเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดที่ทำอะไรไม่ได้เลย เราสู้เขาไม่ได้เลย ถึงแม้จะมีคนอื่นที่เห็นเหตุการณ์นั้น แต่พวกเขากลับไม่ช่วยอะไรแม่เราเลย คงคิดแค่ว่าผัวเมียทะเลาะกัน ทั้งที่เหตุการณ์นั้นมันรุนแรงมาก แต่สำหรับเราคือมันเจ็บปวด สงสารแม่ ทำไมต้องทำกับแม่ถึงขนาดนั้น เราเด็กมากตอนเจอเหตุการณ์เหล่านั้น
         
         แม่โดนอะไรแบบนี้หลายครั้งมาก ทุกครั้งที่แม่โดน แม่ก็จะบอกตลอดว่าจะเลิกกับเขา ทุกคนที่อยู่รอบตัวแม่ พี่สาวพี่ชายเรา บอกให้เลิกหมด เราก็บอกให้เลิกเถอะ แต่พอเขาอารมณ์กลับมาเป็นปกติ แม่ก็ยังใจอ่อนทุกครั้ง ยังอยากจะสร้างอนาคตกับเขาต่อ บอกเราว่าทนอยู่เพื่อเราให้เราเติบโต
         
         เราไม่เข้าใจแม่เลยจริงๆ เราเกลียดพ่อเลี้ยงเรามาก เราไม่เคยเอ่ยปากเรียกเขาว่า "พ่อ" เลยสักครั้งเดียว แต่ก็มีบางครั้งที่เราเผลอเรียกเขาว่าพ่อ รึเป็นที่เราเองอยากจะลองเรียกเขาว่าพ่อดูสักครั้ง เราก็ไม่รู้ว่าจะสมควรเรียกเขาแบบไหน จนสุดท้ายเราก็เรียกตามพี่สาวพี่ชาย พี่ๆพาเราเรียกเขาว่า น้า

เขาไม่เคยทำร้ายเราน่ะ แต่บางครั้งกลับหาเรื่องกับแม่ ทะเลาะกันเกี่ยวกับเรื่องของเรา รึบางครั้งก็พากันยกประเด็นลูกเธอลูกฉันมาทะเลาะกันเอง บางครั้งแม่ก็เป็นคนหาเรื่องทะเลาะกับเขา บางทีเราก็ไม่เข้าใจแม่เหมือนกัน
         
        เราไม่เข้าใจว่าอยู่กินกับเขาได้ยังไง ทนอยู่ทำไม ทำไมถึงยังทนอยู่กับเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเวลาทะเลาะกันที่ไรบอกจะแยกทางทุกที 
        
        บางครั้งทะเลาะหนักจนแม่ตัดสินใจจะไปจากเขาแล้วจริงๆ แน่นอนว่าเราดีใจกับแม่มากในที่สุดแม่ก็คิดได้สักที เพราะเราก็ทนอยู่แบบนี้ไม่ได้เหมือนกัน แต่สุดท้ายพออารมณ์เขากลับมาเป็นปกติก็มาง้อขอคืนดี จนทุกวันนี้แม่ก็ยังอยู่กับเขา 
        
          แต่ที่เราปฎิเสธใจตัวเองไม่ได้เลยก็คือ เราก็นับถือเขาเป็นพ่อคนหนึ่งเหมือนกัน ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าเขาเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน ไม่แปลกใจตัวเองว่าทำไมเราถึงรู้สึกผูกพันธ์กับเขา ทั้งเกลียดแต่ก็ยังรักเขาเหมือนพ่อ มีครั้งนึงที่เราเสียน้ำตาให้เขา 
          
          ครั้งนึงที่เขาเคยห่างกับแม่ เขาโทรมาขอยืมเงินกับเรา เราถามว่าเอาไปทำอะไร เขาไม่ยอมบอก บอกว่าไม่ต้องสนใจเรื่องของเขาหรอก เราจี้ถามหนัก จนเขายอมบอกว่าจะเอาไปหมุนเงินซื้อยามาขาย 
          
          แน่นอนว่าเราไม่ให้ เราไม่อยากให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม เขาบอกไม่ต้องสนใจเขาหรอกถ้าเขาติดคุกอีกก็ไปเยี่ยมเขาที่คุกละกัน ได้ยินประโยคนั้น น้ำตาเราไหล ไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้ กว่าจะพากันผ่านจุดนั้นมาได้ ทำไมเขาพูดออกมาแบบนั้น 
          
          ในฐานะลูกเราไม่อยากให้กลับไปเป็นแบบนั้นอีกแล้ว สุดท้ายเราก็ไม่ได้ให้เงินเขาไป 
          
          มันทำให้เรารู้ว่า นี่คือพ่อของเราสิน่ะ เราถึงเป็นห่วงเขา ร้องไห้กับเขาขนาดนี้
                   
          ก็นั้นแหละ ทั้งหมดมันทำให้รู้ว่าแม่คงรักเขามากจริงๆ แม้ในอดีตจะเคยโดนทั้งทำร้ายร่างกายและจิตใจมามายแค่ไหน จนถึงทุกวันนี้ก็ 10 กว่าปีแล้วที่เขาอยู่กินด้วยกันตั้งแต่เรายังเด็ก และตอนนี้เราก็อายุ 22 ปี ที่แม่ไม่เคยเลิกลากับเขา.

---

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ทุกคนที่ได้อ่านแล้ว จะมองในมุมมองว่าเป็นแค่นิยายเติมแต่งก็ได้น่ะ ให้เป็นนิยายบอกเล่าเรื่องราวชีวิตละกัน แต่ทุกครั้งที่เราย้อนนึกถึงรึพิมพ์มันอยู่เนี่ย เราเจ็บปวดเสียใจร้องไห้ให้กับเรื่องราว ณ ตอนนั้นทุกครั้ง