เราอายุ29ปี ปีนี้จะ30ปีแล้ว รู้สึกมีคำถามเกิดขึ้นกับตัวเองว่าควรเอาไงต่อกับชีวิตดี?
คือเมื่อก่อนเป็นเด็กค่อนข้างบ้าเรียนมีpassionสูงเลยไม่ได้สนใจเรื่องการมีแฟนเท่าไร
พอตอนนี้ก็ถึงวัยที่ชีวิตค่อนข้างจะคงที่ ไม่ใช่ว่าสามารถไปถึงเป้าหมายได้แล้วนะ แต่มันมีเหตุให้ไปต่อไม่ได้ล่ะ ชีวิตช่วงนี้เลยค่อนข้างจะราบเรียบถึงน่าเบื่อเล็กน้อยแต่ก็ยังพอได้ทำสิ่งที่ตัวเองรักอยู่แม้จะไม่ได้ทำตามฝันเป๊ะๆ
เลยมารู้สึกว่าชีวิตเรามันควรจะมีใครเข้ามาเติมเต็มอะไรรึเปล่าหรืออยู่ตัวคนเดียวดูแลพ่อแม่ไปแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว
ในชีวิตนี้ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย แต่มีเพื่อนที่เราแอบชอบมานานมากกกกตั้งแต่ม.4 คือเขาเป็นผู้หญิงนะ (เราก็ผู้หญิงนะ55) ชอบแบบไม่ได้หวังอะไรจากเขาเลยแล้วก็ไม่เคยคิดจะบอก เราก็ไม่แน่ใจเราเป็นเบี้ยน เป็นไบหรืออะไร แต่เราชอบและรู้สึกดีกะเขาแค่คนเดียว จนอยู่มหาลัยด้วยกันก็มีโอกาสที่เขาได้รู้ว่าเรารู้สึกยังไงและเราก็ได้แยกย้ายกันเพราะต้องแยกไปเรียนต่างที่กันตอนปี4 แล้วเขาก็มีแฟนเป็นผชและติดต่อกันน้อยลงมากๆ จนตอนนี้ทำงานก็ได้เจอกันแค่ปีละครั้ง แต่เรายังรู้สึกดีกะเขาเหมือนเดิมทุกครั้งที่เจอกัน ก็ได้แค่หวังว่าสักวันเราจะกลับมาคุยกันได้อีกแบบปกติ
เราก็พยายามหาแฟนนะทุกคนแบบไม่ได้เจาะจงเพศเลยพอจะจริงจังทีไรก็นึกถึงเขาขึ้นมาทุกทีว่าแบบมันไม่ได้รู้สึกรักแบบขั้นนั้นเลย
ทุกวันนี้เลยเป็นอย่างที่เล่านี่แหละ55 โดดเดี่ยวเดียวดายในท้องเลมากๆ5555
เลยอยากถามว่าใครพอจะมีคำแนะนำสำหรับชีวิตที่เผชิญชะตาแบบนี้ยังไงดีค่ะ ขอบคุณค่ะ
อายุ29ปีไม่เคยมีแฟน แต่มีคนในใจที่ลืมไม่ได้ ควรใช้ชีวิตแบบไหนดี?
คือเมื่อก่อนเป็นเด็กค่อนข้างบ้าเรียนมีpassionสูงเลยไม่ได้สนใจเรื่องการมีแฟนเท่าไร
พอตอนนี้ก็ถึงวัยที่ชีวิตค่อนข้างจะคงที่ ไม่ใช่ว่าสามารถไปถึงเป้าหมายได้แล้วนะ แต่มันมีเหตุให้ไปต่อไม่ได้ล่ะ ชีวิตช่วงนี้เลยค่อนข้างจะราบเรียบถึงน่าเบื่อเล็กน้อยแต่ก็ยังพอได้ทำสิ่งที่ตัวเองรักอยู่แม้จะไม่ได้ทำตามฝันเป๊ะๆ
เลยมารู้สึกว่าชีวิตเรามันควรจะมีใครเข้ามาเติมเต็มอะไรรึเปล่าหรืออยู่ตัวคนเดียวดูแลพ่อแม่ไปแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว
ในชีวิตนี้ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย แต่มีเพื่อนที่เราแอบชอบมานานมากกกกตั้งแต่ม.4 คือเขาเป็นผู้หญิงนะ (เราก็ผู้หญิงนะ55) ชอบแบบไม่ได้หวังอะไรจากเขาเลยแล้วก็ไม่เคยคิดจะบอก เราก็ไม่แน่ใจเราเป็นเบี้ยน เป็นไบหรืออะไร แต่เราชอบและรู้สึกดีกะเขาแค่คนเดียว จนอยู่มหาลัยด้วยกันก็มีโอกาสที่เขาได้รู้ว่าเรารู้สึกยังไงและเราก็ได้แยกย้ายกันเพราะต้องแยกไปเรียนต่างที่กันตอนปี4 แล้วเขาก็มีแฟนเป็นผชและติดต่อกันน้อยลงมากๆ จนตอนนี้ทำงานก็ได้เจอกันแค่ปีละครั้ง แต่เรายังรู้สึกดีกะเขาเหมือนเดิมทุกครั้งที่เจอกัน ก็ได้แค่หวังว่าสักวันเราจะกลับมาคุยกันได้อีกแบบปกติ
เราก็พยายามหาแฟนนะทุกคนแบบไม่ได้เจาะจงเพศเลยพอจะจริงจังทีไรก็นึกถึงเขาขึ้นมาทุกทีว่าแบบมันไม่ได้รู้สึกรักแบบขั้นนั้นเลย
ทุกวันนี้เลยเป็นอย่างที่เล่านี่แหละ55 โดดเดี่ยวเดียวดายในท้องเลมากๆ5555
เลยอยากถามว่าใครพอจะมีคำแนะนำสำหรับชีวิตที่เผชิญชะตาแบบนี้ยังไงดีค่ะ ขอบคุณค่ะ