เราเจอปัญหาคาใจเรื่องนก ๆ คือน้องกับพ่อเราเจอนกบาดเจ็บหลงมาในบ้าน พ่อกับน้องจึงช่วยกันจับมารักษาโดยเอามาใส่ตะกร้า เราก็ช่วยดูแลด้วยการซื้อกรงมาให้อยู่พักฟื้น เพราะบ้านเรามีแมวจรแวะเวียนมาบ่อย คุยกันว่าเอามาพักฟื้นให้น้ำ ให้อาหาร หลบแมว ปีกแข็งแรงแล้วค่อยปล่อย พ่อเรามาดูทุกวัน (พ่ออยู่คนละบ้าน จะมาสัปดาห์ละหน แต่พอมีนกพ่อมาทุกวันทั้งที่บ้านไกลกันมาก) ซัก 3-4 วันดูหน้าตาแข็งแรงขึ้นน้องเราลองปล่อยออกมา มันบินไม่ขึ้นได้แต่เดินกระด๊อกกระแด๊ก เลยจับเข้ากรงตามเดิม แล้วเวลาผ่านไปประมาณสัปดาห์มันเริ่มบินไปมาในกรง ปีกแข็งแรงขึ้นมาก เรามีความเห็นตรงกับน้องว่าถึงเวลาที่ต้องปล่อยมันแล้ว เพราะระหว่างนั้นมีนกเพื่อน ๆ มันบินมาเกาะในบ้านบ่อย ๆ มันก็เริ่มพยายามบินในกรงจะไปหา เมื่อถึงเวลาตัดสินใจปล่อย เรากับน้องจึงพร้อมใจกันจะปล่อย แต่ก่อนปล่อยน้องบอกว่าพ่อสั่งไว้ว่า "ห้ามปล่อย เขาจะเลี้ยง!!" แต่เราคุยกับน้องว่านกมันมีบ้าน มีพ่อแม่พี่น้อง มันต้องกับไปอยู่ตามธรรมชาติ มันหายป่วยแล้วควรปล่อยมัน และเราก็เปิดกรง มันบินทะยานขึ้นไปเกาะที่หน้าต่างบ้านชั้น 2 พักซักครู่ และบินพุ่งต่อไปยอดไม้ พวกเราดีใจที่มันแข็งแรงและได้กลับบ้าน แต่... เย็นวันนั้นพ่อมาไม่เห็นนก โกรธเกรี้ยวกราดโทรไปด่าน้องเราที่กำลังขับรถไปธุระ  ตะคอกเสียงดังขึ้นกู (ปกติจะไม่เคย) และด่าน้องเสร็จก็มาดุเรา ว่าเราทำลายความสุขเดียวของเขา  เขามีความสุขที่ได้เลี้ยงมัน เห็นมันในกรง ทิ้งธุระต่างๆ เพื่อมาหามันทุกวัน เรามาพรากนกนำโชคที่เขารัก เขาถูกหวยเพราะนก เขารัก และผูกพันมาก (เพิ่งเก็บมาได้ 2 อาทิตย์ ...) บอกเราว่ารู้ได้ยังไงว่ามันบินออกไปแล้วมีความสุข (เราก็คิดว่าพ่อคิดว่ามันอยู่ในกรงมีความสุข??) เขาโกรธถึงกับตัดพ่อตัดลูกกับน้องเรา เพราะน้องเราก็โกรธที่พ่อยอมพยายามฟังที่น้องอธิบาย และก็ตะวาดน้องเราไม่หยุด ทั้งที่น้องเราขับรถอยู่ จนน้องเราโมโหเถียงกันรุนแรง และยังมาบอกให้เราลองไปถามใคร ๆ ซิว่า เราทำถูกต้องหรือ ที่ปล่อยนกที่เขารักไป ... เพื่อน ๆ บอกเราที ว่าเราทำผิดหรือถูกที่ปล่อยนกบาดเจ็บคืนสู่ธรรมชาติแล้วทำให้พ่อเสียใจ