“พี่ว่า คงอยู่ชลบุรีไม่มีความสุขแน่ ต้องเปลี่ยนสังคมใหม่ ทุกอย่างต้องปรับใหม่” ป้าบ่นในค่ำคืนหนึ่ง
 “ก็ดีนะ เกษียณ กันยานี้แล้วนี่ ราชการสอนให้รู้ว่าไม่มีอะไรเป็นของเรา เองตำแหน่ง เครื่องราช บ้านหลวง หลวงท่านเอาคืนหมด เว้นผัวหลวง กับเมียหลวงที่เขาไม่เอาคืนวางใจได้” ผมบอก
 “บ้า วกเข้าเรื่องทะลึ่ง ก็มันจริง ไกลจากเพื่อน ที่ท่าโรงช้าง”
 “คิดถึงก็ขับรถกันมาซิ ชลบุรี มา พุนพิน ขับรถแวะนอนหัวหิน ผมเอาโน๊ตบุ๊คติดรถแวะทำงานในโรงแรม สบายๆ ไม่มีปัญหาอะไรว่าแต่จะเหลือเพื่อนให้เยี่ยมหรือครบห้าปี ใครๆ ก็ย้ายที่อยู่ เด็กรุ่นใหม่จะถามยายมาทำไม ยายไปติดต่อ หาหมอ ชั้นล่างไป” ผมติง
 “แล้วจะให้ทำอะไร วัน ๆ ทุกคนทำงานหมด พี่นั่งอยู่บ้านเฉาตายพอดี” ป้าบ่นไม่เลิกพาลจะทะเลาะกัน
 “เอางี้พูดกันง่ายๆ ปรกติ ผมชอบไปอยุธยา สุพรรณ อ่างทอง ยันชัยนาท ก็ไปด้วยกัน ปีหนึ่งเราเที่ยวทางไกลสองหนไหม บ่อเกลือน่าน ก็ไม่เคยไป ม่อนแจ่ม นี่ผมยังจำจังหวัดไม่ได้ พี่เกษียณ ขับรถไปบ้านมุง เนินมะปรางกันไหม ขากลับแวะพิษณุโลก หา กลด ผู้กองปูเค็ม หรือไหว้พระ รายทาง แวะบ้านแม่ย้อยชุมแสง นอนซักคืนก็ไม่เลว”
 “แล้ววันที่เหลือในรอบปี” 
เฮ้ย ป้าพันจะเที่ยวมันทุกวันหรือ ไม่ได้เปิดบริษัททัวร์ นะว้อย
 “ตื่นเช้า เราก็ไปออกกำลังกัน ออกกำลังนะไม่ใช่วิ่งถ่ายรูปริมทะเล ออกเสร็จแวะตลาด แวะดูผักทำกับข้าว เข้าบ้าน แบ่งงาน ซักผ้าทำความสะอาดบ้าน ทำกับข้าวใครถนัดอะไรก็ทำแบบนั้น แค่นี้ กว่าจะกินข้าวเสร็จก็ เก้าโมงแล้ว จากนั้นผมก็ทำงาน ของผม เงียบๆ ห้ามป่วน” ผมเสนอ
 “นั่นแหละ เพื่อนก็ไม่มี”
 “โธ่ ไม่คิดจะมีเพื่อนใหม่ หรือ เพื่อนอยาก จะคุย ก็โทรซิ เนตบ้านก็มี เบื่ออยากไปหาเจ้าเพียวก็จะไปนอน กี่คืนกับเพียวก็ไม่ว่า” ผมเสนอเปิดทางกว้างให้ไปนอนกับลูกสาวด้วย 
 “แล้ว เราจะอยู่ยังไง” 
ฮาาาาาาาาาสวรรค์เป็นของ กูล่ะซิ ป้าไม่อยู่ ลุงร่าเริง 
 “ผู้หญิงนะ มีเวลาไม่เกินสิบปี หลังเกษียณ หรือ บางคนบุญดี ก็ 15 ปี จากนั้นร่างกายก็เสื่อม เที่ยวไม่สนุกแล้ว อยากไปไหนก็ไป บำนาญ ก็มี”
กิจกรรม คนแก่ มีเยอะไปเรียนทำอาหาร รร สารพัดช่างกับบ้านก็ห่างแค่คืบ สำคัญอย่าไปเรียนร้องเพลงแล้วมา ซ้อมร้องในบ้านนะว้อย หนวกหู!!
ใจผม ก็คิดนะ ผมเหมือนเพิ่งจบ ม ปลายเมื่อเร็วๆ นี้ วันก่อน ครูพละ เสียไปอีกคน เวลามันเร็วมากคำว่าเกษียณ มันไกลเหลือเกิน วันนี้ น้องเขย ก็เตรียมเกษียณ ป้าพันก็จะเกษียณ กันยานี้
ชีวิต คนเราทุกข์ สุขมันอยู่ที่ใจ คิดว่าว้าเหว่ คิดว่าทุกข์มันก็ทุกข์หมด ผมนึกถึงป้าของผม ไม่ใช่ป้าพันนะครับตอน เกษียณ ปี 2540 ป้าของผม ก็สนุกกับการ รำไทเก๊ก ชมรมไทเก๊ก ม บูรพา ป้าสติล คุณปลื้ม เป็น ผู้นำ ตอนหลังวงแตก เพราะสังขารไม่อำนวยกันหมด 
ผมไม่ได้เป็นข้าราชการ ทำงานอิสระ ผมก็ คิดของผม วันหนึ่งทำงานไม่ได้แล้ว ก็อยาก นั่งอ่านหนังสือที่สะสมไว้ ช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ที่ลูกทำ เป็นผู้ใหญ่ในบ้าน ที่ช่วยลูกดูแลบ้าน 
คิดให้สุขมันก็สุข คิดให้ทุกข์มันก็ทุกข์ 
สำคัญอย่าทะเลาะกันตอนแก่ เท่านั้นอายลูกหลาน มัน จริงไหมป้า