เคยคุยๆกับคนที่เป็นซึมเศร้าระดับที่เคยไปหาหมอเป็นประจำ(แต่เขาเลิกยาเอง หยุดยาเองมานานแล้ว)
เขาว่าเพื่อนร่วมงานทุกคนไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้ และว่าเพื่อนทั่วไปของเขาให้เราฟังตลอด
ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าในฐานะคนคุย เราโดนว่าลับหลังไหม เพราะเขาก็ว่าคนคุยเก่าๆให้เราฟัง
และหัวข้อสนทนาร้อยละ 70 เป็นการบ่นปัญหาชีวิตของเขาทั้งเรื่องที่ทำงาน เรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อน เขาย้ายงานบ่อยมาก (คือแบบว่าตอนทำที่เก่าก็บ่นว่าที่เก่าไม่ดี เลยย้าย พอย้ายไปที่ใหม่เขาก็บ่นว่าที่ใหม่ไม่ดีอีก อยากกลับที่เก่า เราปวดหัวมาก)
คือแบบดูเหมือนเขามีปัญหากับทุกสิ่งทุกอย่างไปหมด แต่ในปัญหานั้นเขาจะบอกว่าทุกคนเป็นคนสร้างปัญหา ส่วนตัวเขาเองหน่ะโดนกระทำ
และในเฟสของเขาจะโพสแนวๆรักเพื่อน รักงาน ซึ่งเราก็รู้แหละว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย บางทียังสงสัยเลยว่าจะโพสแนวนั้นไปทำไม เพื่อนๆก็เขามาเม้นรักนะๆ ทั้งๆที่ตอนคุยกะเรามีแต่ว่าเพื่อนไม่ดีๆ งานไม่ดีๆ เราอ่านแล้วก็แบบนะ

และจุดพีคที่เลิกคุยเพราะเขาก็ว่าเราไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้ เราทนไม่ไหวก็ว่าเขากลับว่าเทอก็มีปัญหากับทุกคนบนโลกนี้เหมือนกัน คือเราก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรหรอก แต่ที่เราหมดความอดทนคือตัวเขาเองจะพูดทำนองว่าตัวเขาโดนเราทำร้ายไปหมดซะทุกอย่าง ตัวเขาไม่เคยทำร้ายคนอื่นเลย ทั้งๆที่ในความจริงทั้งคู่ก็ไม่ได้มีใครดีไปกว่าใคร
เขาเลยน้อยใจไม่มาเจอเราอีก เราก็ไม่ทัก เขามีทักเรามาบ้างแต่ก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย ยังมีเฟสของกันและกัน เขาก็มาคอมเม้นเราบ้าง กดไลค์เราบ้าง แต่เราไม่กลับไปเหมือนเดิมแล้ว