สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกของเราเองนะคะ 
ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี 4 อยู่ในช่วงกำลังฝึกสอนที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง อีกไม่กี่เดือนเราก็จะฝึกสอนจบแล้ว เรารู้สึกว่าเราเริ่มผูกพันกับเด็กๆนักเรียน (สอนชั้นประถมค่ะ) เวลาไปสอนเรารู้สึกสนุกที่ได้คุยได้หาอะไรสนุกๆมาให้นักเรียนดูแล้วเค้าเอ็นจอยไปกับเรา ได้ให้คำปรึกษานักเรียน รับฟังปัญหาของนักเรียน ให้กำลังใจเขา เป็นเซฟโซนให้เค้าได้รู้สึกอุ่นใจ  หลังๆมานักเรียนเริ่มมาถามเราว่า ปีหน้าครูจะยังอยู่ที่ รร นี่ไหม ครูจะไปสอบบรรจุที่ไหน พวกผม/พวกหนูขึ้นมอหนึ่งแล้วครูจะตามไปสอนหรือเปล่า ครูต้องตามไปสอนผมด้วยนะ พอได้ยินคำนี้แล้วเรารู้สึกว่ามันเป็นสัญญาณบ่งบอกแล้วสินะ ว่าเราใกล้จะฝึกสอนจบแล้วไปจากที่โรงเรียนนี้แล้ว  เราเริ่มชินกับการใช้ชีวิตที่นี่ ครูที่โรงเรียนที่เราฝึกสอนใจดีทุกคนมากๆค่ะ คอยช่วยเหลือถามไถ่ จนเรารู้สึกว่าเราไม่คิดว่าเราจะมาเจอสังคมที่ดีขนาดนี้ มันส่งผลทำให้เรารู้สึกว่าเรามีแรงที่จะตื่นเช้ารีบไปสอนไปเจอนักเรียนทุกวัน เรารู้สึกว่าทุกวันที่เราไปโรงเรียนมันมีความสุขมาก แม้จะเหนื่อยในการจัดการชั้นเรียนแต่มันเหนื่อยแบบสุขใจ การมาฝึกสอนที่นี่ทำให้เราค้นพบตัวเองจริงๆว่า เราอยากเป็นครู !! จากที่แต่ก่อนเคยถามตัวเองเสมอว่า ใช่ยังนะ หรือยังไม่ใช่  และเราก็คิดต่อไปอีกว่า ถ้าก้าวสู่โลกแห่งการทำงานจริงๆแล้วเราจะยังเจอสังคม สภาพแวดล้อมดีๆแบบนี้อยู่อีกหรือเปล่า จะมีอะไรมาทำให้อุดมการณ์เรามอดไหม 55555  เพราะที่ผ่านมาตลอดในชีวิตมหาลัย เราเจออะไรที่ toxic มากเกี่ยวกับผู้คน  จนมาฝึกสอนทำให้เรามีความสุขมากๆแบบไม่เคยรู้สึกมาก่อน เหมือนชีวิตแต่ละวันของเราอยู่ได้เพราะเด็ก ใครอ่านมาถึงตรงนี้แล้ว ถ้าดูโลกสวยขออภัยด้วยนะคะ 5555 เรากำลังคิดอยู่ว่าตอนฝึกจบเราต้องร้องไห้ขี้มูกโป่งแน่ๆ แต่ก็นะ ถ้ามองอีกมุมหนึ่งมันก็เป็นสัจธรรมของชีวิตทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา ผ่านมาย่อมผ่านไปเสมอ เป็นความทรงจำดีๆครั้งหนึ่งที่เราได้เคยมาใช้ร่วมกันกับพวกเขาเหล่านี้ หวังว่าพวกเขาจะเติบโตไปอย่างมีคุณภาพ และเราก็จะเฝ้าดูพวกเขาเติบโตอย่างงดงามเช่นกัน เราเลยคิดว่าเวลาที่เหลืออยู่ในห้วงฝึกสอนเราจะใช้แบบไม่เผื่อใจ ทำทุกวันให้มีความสุข แต่ ฮือๆ ขอฮาวทูมูฟออนไว้รอหน่อยค่ะ คิดถึงนักเรียนนนนนนนนนน