- ตอนนี้จะเริ่มต้นด้วย มีคำสาปจนนึงที่มีขนาดใหญ่โต กำลังให้อาหาร เด็กกำพร้า 3 คน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือ คุรุซึ ฮานะ 

[ก็รู้อยู่แล้ว ว่าสิ่งที่เลี้ยงเรามา ไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของพวกเรา]

- ตัดกลับมาปัจจุบัน ยูจิ - เมงุมิ - ทาคาบะ - ฮานะ ถามพวกกองทหารที่เข้ามาใน Colony โดยถามเกี่ยวกับแผนการของเคนจาคุ ทหารคนนั้นตอบว่า ประเทศมหาอำนาจโลกมีแพลนจะจับคนญี่ปุ่นไปทดลองเพื่อหาแหล่งพลังงาน ซึ่งหารคนนั้นเองก็เป็นคนญี่ปุ่นเหมือนกัน แต่น่าจะพยายามปกปิดตัวตน ว่าไม่ใช่คนญี่ปุ่น ฮานะบอกว่าน่าแปลกใจมาก เพราะญี่ปุ่นไม่เคยต้องทำอะไรแบบนั้น (ทดลองหาพลังงาน) 

- เมงุมิเข้าใจได้ทันทีว่า เคนจาคุใช้แหล่งพลังใหม่นี่ หลอกล่อพวกประเทศอำนาจโลก แล้วให้ชีวิตทหารสังเวยให้วิญญาณคำสาปภายในโคโลนี ฮานะเสริมว่าการตายของคนจำนวนมาก จะเพิ่มปริมาณวิญญาณคำสาปจนเต็มโคโลนี 

- เมงุมิสงสัยว่า เอาคนจำนวนมากขนาดนี้เข้ามาในโคโลนีได้ยังไง และก็กังวลว่าความอลหม่านนี้จะทำให้พวกเขาเสียสมาธิที่มีต่อเกมไป

- ยูจิตัดสินใจที่จะช่วยเหลือพวกเหล่าทหารที่เข้ามา โดยมีนางฟ้าห้ามไว้ เพราะเจ้าตัวคิดว่าการทำแบบนั้นจะเป็นภัยต่อฮานะ (ต่อตัวเองนั่นแหละ) 

- ยูจิ สวนกลับไปว่า "พวกเราก็ไม่ได้เป็นพันธมิตรกันแต่แรกนะ ฉันก้ไม่ได้ไว้ใจพวกแกอยู่แล้ว" 

- ฮานะ ได้ยินแบบนั้น จึงถามยูจิว่า "กำลังคุยกับแองเจิ้ล หรือกับฉันล่ะ ?" 

- เมงุมิ ออกมากับยูจิ และบอกว่า นี่ไม่เหมือนยูจิเลย ที่บอกว่าไม่ไว้ใจพวกแก คลไม่ได้หมายถึงแค่สุคุนะ กับนางฟ้าถูกไหม แต่เหมือนจะไม่ชอบฮานะด้วย 

- จะได้เห็นคำสาปที่กำลังหยอกเล่นกับศพทหาร / เอาทหารมาทำเป็นเหยื่อล่อ / ฆ่า 

- ยูจิบอกว่า ที่เป็นแบบนี้เพราะเขากลัวการมีอยู่ของฮานะจะมาแทนที่โนบาระ 

- เมงุมิ จึงด่าว่า อย่าพูดอะไรโง่ ๆ ยูจิจึงบอกว่า เขาจะไปขอโทษฮานะที่หลังเอง 

[แฟลชแบค] 

- คุรุซึ ฮานะ ในวัยเด็กนั้น ได้เริ่มเข้าใจว่า คำสาปที่เลี้ยงตนมาไม่ใช่พ่อใช่แม่ของตัวเอง ฮานะ ถูกช่วยไว้จากคำสาป โดยการตามหมาสีขาวตัวหนึ่งมา 

- ซึ่งหมาตัวนั้นก็คือ หมาของเมงุมินั่นแหละ (ชิโระ) ซึ่งเมงุมิก็ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด เพราะแค่ออกมาเดินเล่นกับโกะโจเท่านั้น 

- ชิโระ พาฮานะมาหลบที่ที่พักกลางทาง และมีผู้ใหญ่โทรแจ้งตำรวจให้ว่ามีเด็กหลงทาง ฮานะถูกช่วยไว้นับแต่นั้น

โกะโจ : เมงุมิน่าจะป๊อปในหมู่สาว ๆ สินะเนี่ย

เมงุมิ : (เมิน)

โกะโจ : ตั้งใจเมินกันรึ!!

ฮานะ [ มันเป็นเรื่องของโชคชะตา ตั้งแต่วันนั้นมา ฉันเฝ้าหวังว่าสักวันนึงจะได้เจอเธออีก ทีละเล็กทีละน้อย เพื่อที่ฉันกลายเป็นคนที่มีค่าคู่ควรพอจะยืนข้าง ๆ เธอ