คุณ เคยใช้ “ภาษากาย” ในการสื่อสารไหมคะ ?

ในสถานะ “แม่สามี”    สามีคุณ ก็รับรู้เรื่องนี้  และว่าอะไรแม่ไม่ได้

คุณก็ว่าไม่ได้ค่ะ ไม่ต้องพูด ไม่ต้องตักเตือนใดๆทั้งสิ้น เพราะเตือนไปก็ไม่ฟัง จะเสียเวลาพูดทำไม

แต่คุณอึดอัดใจ ว่า แม่สามีเอาเรื่องนี้ มาเล่าให้คุณ และ น้องสาวคุณฟังเหมือนเรื่องปกติ
(คือ ในสายตาเขา เรื่องนี้ มันปกติจริงๆ เป็นอาชีพของเขา)

แต่สายตาสุจริตชน จะมานั่งฟังด้วยสีหน้าเบิกบาน ย่อมกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เพราะฉะนั้น …
คุณ แค่ใช้ภาษากายแสดงออกไปค่ะ  ถ้าพูดเรื่องนี้เมื่อไหร่ คุณยิ้มเจื่อนๆ ในสีหน้า แล้วรีบขอตัวไปทำอย่างอื่นทันที
พูดมาห้าประโยค แกล้งไม่ได้ยิน เหมือนลมผ่านหูไปสามประโยค  ถ้าถูกถามจี้ จำเป็นต้องรับคำ ก็ค่ะเบาๆ ในลำคอ

แม่สามี อายุ 50 แล้ว  ย่อมอ่านจากท่าทางคุณออกค่ะ
และต่อให้อ่านไม่ออก การคุยกับคนที่ไม่โต้ตอบ ไม่หือไม่อือ ย่อมไม่ได้อรรถรส
ต่อไปจะเลิกมาเล่าให้คุณฟังเองค่ะ

แล้วคุณรู้ไหม ทำไมต้องมาคอยเล่าให้คุณฟังด้วย ทำไมเจอน้องสาวคุณปุ๊บ ต้องรีบเล่าปั๊บ ?
เพราะลึกๆแล้ว ก็รู้ตัวค่ะ ว่าเรื่องแบบนี้ ไม่ดี ไม่เหมาะไม่ควร แต่เพราะอยากจะหลอกตัวเองดังๆ ซ้ำๆ
ให้ตัวเองไม่รู้สึกว่า ที่ทำอยู่ ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ อยากจะหลอกให้ตัวเองเชื่อว่า การได้เงินมาจากอาชีพนี้ เป็นความสนุก ความสบาย ที่ตนทำได้ น่าภูมิใจ

ถ้าผู้หญิงดีๆที่มีเกียรติมีศักดิ์ศรีทั่วไป ได้ยิน รับฟัง และเห็นด้วยกับตนได้
จะได้ลบเลือนความรู้สึกรังเกียจตัวเอง ลึกๆในใจตนลงได้นั่นเองค่ะ

เข้าใจความคิดเขา / เข้าใจความรู้สึกตัวเรา จะทำให้คุณรับมือกับความตะขิดตะขวงนี้ ได้ง่ายขึ้นค่ะ