เราเป็นลูกสาวคนเล็กที่บ้านมีแต่พี่ชายซึ่งแม่เราก็ตามใจพี่ชายไม่เคยว่าไม่บ่นไม่อะไรเลย แต่พอไม่ได้ดั่งใจที่แม่ต้องการแม่ก็มาลงที่เราทุกเรื่อง เราเหมือนเป็นคนใช้รองมือรองเท้าพวกเขา เวลาที่แม่โมโหแม่จะชอบด่าคำหยาบใส่เรา ขว้างปาสิ่งของใส่ ลงไม้ลงมือมีครั้งหนึ่งเราลืมล้างจานแม่กระทืบเราจนข้อมือเราไปบาดกับเศษจานที่แตกอยู่จะเป็นแผลใหญ่ตอนนี้กลายเป็นรอยแผลเป็น แม่เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เล็กจนโตทุกครั้งที่แม่โมโหแม่ก็จะมาลงที่เราตลอด จนตอนนี้เราอายุ19ปี แม่ทั้งด่าทั้งไล่เราให้ไปอยู่ที่อื่น เราหางานพิเศษทำ พอทำไปได้แค่เดือนเดียวแม่ก็บังคับให้เราลาออกเพราะว่างานเลิกดึก ไม่มีใครเปิดประตูบ้าน หากับข้าว ทำงานบ้านให้ แม่กลัวตัวเองจะไม่มีใครคอยรับใช้ ทั้งๆที่พี่ชายเราก็อยู่ที่บ้านแถมก็ทำได้ทุกอย่างแต่กลับไม่ทำ รอให้เราเลิกงานกลับมาทำ ตอนนี้เราตัดสินใจแล้วว่าจะออกมาใช้ชีวิตเองคนเดียวข้างนอก แต่เรากลับอดห่วงบ้านไม่ได้เพราะเราเป็นคนที่ทำทุกอย่างถ้าเราออกมาแม่จะเป็นยังไง บ้านจะเป็นยังไง ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าเราไม่รักแม่ แม่ไม่เคยเลี้ยงเรา ยายเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กและตอนนี้ยายเสียไปแล้ว เราควรจะเดินออกมาและไม่สนใจเลยดีไหม หรือควรจะทนอยู่ต่อไปเพื่อทดแทนบุญคุญที่ไม่มีอยู่จริง