คือผมกับเเฟนได้ตงลงเเยกกันอยู่แต่ยังไม่ได้เลิกกันน่ะเพราะว่าเรามีปัณหากันตอนเค้าดาวคือแฟนผมทำงานกลับมาเลิกดึกประมาณตี2ได้เเต่ผมอยู่ที่ห้องคนเดียวรอเเฟนพอเเฟนกลับมาผมก็น้อยใจนิดหน่อยที่ไม่ได้อยู่กับเเฟนตอนเค้าดาวผมเเค่อยากใช้เวลาอยู่กับเเฟนช่วงเทศกาลบ้างเเต่นั้นเเหละคับเเฟนผมเหมื่อนผมก็ไม่ได้ถามเธอเลยว่าเธอเหนื่อยบ้างมั้ยเป็นไงบ้างไหวรึป่าวหลังจากวันนั้นเเฟนผมก็เริ่มเปลี่ยนไปถามคำตอบคำผมก็เอาเเต่ใจเริ่มจะเอาบ้างมันเริ่มเเย่ลงจนมาวันที่8ที่ผ่านมาเราก็ตกลงว่าจะลองเเยกกันอยู่สักพักมั้ยเผื่ออะไรมันจะดีขึ้น ตอนนั้นเเหละผมถึงได้รู้ว่าเเฟนผมเหนื่อยมากทั้งกับงานเเล้วก็กับผมเองเราต่างคนต่างร้องไห้ตอนนั้นผมบอกกับเเฟนว่าเราไม่ไปได้มั้ยเราอยากอยู่กับเธอ"ผมไม่เคยคิดอยากจะเเยกกันอยู่เลยตั้งเเต่มาอยู่ด้วยกัน"เเฟนผมก็บอกว่ามันอาจจะดีขึ้นก็ได้เราก็ต่างคนต่างร้องไห้  เเล้งผมก็ต้องกลับมาอยู่ที่บ้านเพราะเเฟนอยากลองคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่างดู ผมก็เก็บผ้าเเฟนมาส่งที่บ้านผมขับรถทั้งน้ำตามาตลอดทางเพราะผมไม่อยากเเยกกันอยู่กับเเฟนผมจิงๆก่อนหน้านี้2-3วันเราคุยกันเเล้วผมคิดว่ามันจะดีขึ้นเเต่มันกลับเเย่ลงวันนี้ผมกลับมานอนบ้านเป็นวันเเรกในรอบ3ปี ผมนอนไม่หลับเปิดกล้องนอนดูเเฟนหลับใน โทรศัพท์ เเต่ผมกอดเเฟนผมไม่ได้เเล้ว ผมก็นอนไม่หลับเพราะเราอยู่ด้วยกันทุกวันจู่ๆวันนึงมาเเยกกันมันไม่ชินกับการที่เราต้องนอนคนเดียวอีกเเล้วมันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ผมผิดเองเเหละตอนที่เราอยู่ด้วยกันผมไม่เคยจะถามเธอเลยว่าเป็นยังไงบ้างเหนื่อยมั้ยเรามากอดกันมั้ยเทอไหวรึป่าวสู้ๆน่ะคำๆพวกนี้ไม่ได้พผุดยากเลยเเต่ในตอนนั้นผมกลับไม่ยอมพูดมันออกมา เรามาคิดอะไรได้ตอนนี้มันก็สายไปแล้วผมอยากไห้เเฟนผมไห้โอกาศผมเเค่าอีกรอบเดียวจิงๆถ้ามันไม่ได้ทำไห้เธอดีขึ้นผมก็จะปล่อยเธอไป
สุดท้ายนี้ผมอยากถามพี่ๆว่าการที่เราแยกกันอยู่กับแฟนมันช่วยไห้อะไรดีขึ้นรึป่าวคับเพราะผมไม่อยากเสียเเฟนคนนี้ไปเลยจิงๆ
#เรารักเธอมากน่ะดาว เราขอโทษน่ะ