ผมตัดสินใจบอกเเม่เเล้วครับ เเละผมก็ได้บอกเเม่ไปเเล้วด้วยครับทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมก็ไม่กล้านะครับพยายามปกปิดที่บ้านมาตลอด มีปัญหาไม่เคยบอกเลย เพราะกลัวครับ กลัวว่าจะเป็นยังนู้นยังนี้บ้าง คิดไปเอง  ที่สำคัญเลยผมกลัวพ่อเเม่ผิดหวังในตัวผมครับ เเต่มันคงหนีไม่พ้นเเหละกับความผิดหวัง ท่านต้องมีบ้างที่ผิดหวังเมื่อบอกไป  เลิกเรียนวันนั้นผมตัดสินใจยืมโทรสัพท์จากเพื่อนเเล้วขึ้นไปโทรหาเเม่บนดาดฟ้าคนเดียว โดยวันก่อนหน้านั้นได้ทักบอกเเม่ไว้เเล้วว่าพรุ่งนี้ตอนเย็นลูกมีเรื่องอยากบอกอยากคุยกับเเม่ด้วย ส่วนเหตุผลที่ผมเลือกที่จะโทรเเทนที่จะกลับไปบอกด้วยตัวเองคือเเม่ไม่อยากให่พ่อรู้ครับ เเม่เลยให้โทรคุยกับเเม่
ทันทีที่เเม่รับสาย ตั้งเเต่คำว่าฮัลโหล...น้ำตาผมก็ไหลเลยครับ ไม่ทันได้พูดอะไร เเม่ก็ปลอบ เเม่บอกว่าใจเย็นๆมีอะไรก็บอกมา เเม่พร้อมรับฟัง เราเเก้ไปด้วยกัน ผมก็เล่าทุกอย่างไป สารภาพกับเเม่ไปทุกอย่าง บอกหนี้สินทั้งหมด เเม่ก็ตกใจเเหละครับ เเม่ก็คงมีบ้างที่เเอบผิดหวัง เเต่เเม่ไม่ได้ว่าอะไรสักคำเลยนะครับ เเม่บอกไม่เป็นไร เเม่ได้รับรู้ เเม่ได้หายข้องใจว่าที่ผ่านๆมาลูกเป็นอะไร เจออะไรมาบ้าง  เเละเเม่พร้อมที่จะช่วย เเม่ช่วยในส่วนที่ติดเพื่อนครับ ส่วนเงินของพี่ชายเเม่บอกว่าเดี่ยวคุยกันกับพี่ชายอีกทีว่าเเก้กันยังไง   ผมเสียใจนะครับที่ต้องโทรหาเเม่ในวันที่ตัวเองเเย่ ผมเสียใจที่ต้องโทรหาเเม่เพื่อบอกความผิดหวัง เเทนที่จะโทรหาเเม่บอกอะไรๆที่เเม่ดีใจ หรือทำให้เเม่ยิ้ม  ผมขอโทษเเม่ไปเเละสัญญาว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอีก จะเป็นคนเดิมเหมือนเมื่อก่อนคนที่ยังไม่ได้รู้จักกับการพนัน จะเป็นคนที่ดีกว่าที่ผ่านๆมาครับ ผมจะพยายามปรับตัว จะช่วยพ่อเเม่ทุกวิถีทางที่ผมสามารถช่วยพ่อเเม่ได้ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม จะไม่ทำให้ท่านต้องมาผิดหวังกับผมอีก ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรแต่ผมสัญญาครับว่าจะตั้งใจเรียน มีงานมีการดีๆเเละเลี้ยงดูพ่อเเม่ให้ดีที่สุด เรื่องราวที่ผ่านมาถือเป็นบทเรียนให้เเก่ผม ผมเสียใจเเละรู้สึกผิดมากๆ ใครที่เจอปัญหาอยู่นะครับ ไม่ว่าปัญหาอะไรก็เเล้วเเต่ ถ้าเราไม่สามารถเเก้มันได้เอง ผมว่าควรบอกให้พ่อให้เเม่รู้ดีที่สุดครับ บอกตั้งเเต่มันยังเล็กๆ ก่อนที่มันจะบานใหญ่ไปกว่านั้นครับ เพราะพอไม่บอกเเล้วพยายามเเก้เอง ถ้าเราเเก้ถุกวิธีมันก็อาจจะดีขึ้นครับ เเต่ถ้าเเก้ผิดวิธีมันจะยิ่งเเย่ลง อย่างเรื่องนี้ก่อนที่จะบอกเเม่มันทำให้ชีวิตผมเกือบพังไปเลยครับจากเด็กที่สดใส ร่าเริงคนหนึ่ง เรียนในคณะที่ท็อปๆ การเรียนก็ไม่ถึงกับเเย่ มีเพื่อนฝูงมากมาย อยากกินอะไรได้กิน มีหลายๆอย่างในสิ่งที่คนอื่นไม่มี จนมาเรื่องนี้ผมต้องไปนอนที่สาธารณะ การเรียนก้ไปบ้างขาดบ้าง คะเเนนก็เเย่ลง กินข้าววันละมื้อ ยืนดูคนอื่นซื้อนู้นซื้อนี้ ได้เเค่ยืนมองจริงๆตอนนนั้น อะไรที่เคยมีก็หมด บ้านที่เคยได้กลับ ครอบครัวที่เคยอบอุ่น ผมก็ไม่กล้ากลับ ผมเคยไปนั้งบนดาดฟ้าเเล้วมองลงข้างล่างวันละหลายๆครั้ง เคยเอาเชือกมาลองผูกคอตัวเอง มันพังไปเเล้ว70%เลยก็ว่าได้ตอนนั้น ผมก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ในตอนนั้นเเละถ้าผมยังไม่บอกเเม่ในวันนี้ มันอาจจะยิ่งเเย่ลงจนไม่เหลืออะไรเลยเเม้เเต้ชีวิตตัวเอง ซึ่งผมไม่อยากให้มีวันนั้นเลย ผมอยากตายโดยที่พ่อเเม่เห็นความสำเร็จผมเเล้วมากกว่าตายเเบบนี้  ไม่ได้บอกให้เอาความผิดหวังไปทิ้งที่พ่อเเม่ ให้พ่อเเม่รับความทุกข์ ให้พ่อเเม่หนักใจนะครับ เเต่ผมเชื่อว่าพ่อเเม่หวังดีกับลูกเสมอครับ  เขารักเรามากๆ เเละเขาพร้อมที่จะช่วยเราครับ คนเราผิดพลาดกันได้ เเต่ก็อย่าผิดพลาดบ่อย ผิดพลาดบ่อยๆนานๆไปก็คงไม่มีใครอยากช่วยครับ   ผมลงไว้เพื่อเตือนใจตัวเอง วันข้างหน้ากลับมาอ่านจะได้นึกคิดตลอดก่อนจะลงมือทำอะไร อย่าทำให้พ่อเเม่ผิดหวังกับเราอีกเลย สู้ๆครับ วันนี้ทุกคนยังให้โอกาสก็โชคดีไป อย่าให้โอกาสนั้นสูญเปล่าครับ