อยากจะมาระบายให้ใครฟังและขอความคิดเห็นสำหรับเรื่องนี้ มันอัดอั้นมานานมาก พอดีว่ามีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง ซึ่งเรากะเขาเนี่ยเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมล่ะ พอขึ้นมหาลัยมาก็เรียนคณะเดียวกันไปอีก เรื่องมีอยู่ว่าปีที่แล้วที่มีโรคโควิดเกิดขึ้น แล้วทำให้ม.ประกาศเรียนออนไลน์ เลยทำให้ต้องไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆเพราะอยู่หอเดียวกันจนถึงทุกวันนี้ ก็จะมีแบบเวลาไปกินข้าวหรือไปซื้อของเข้าหอแล้วให้เราออกให้ก่อน เราก็ไม่ได้ว่าอะไรก็คิดว่าเอ้อยังไงเพื่อนก็ต้องคืนให้ล่ะ แต่มันไม่ใช่แบบนั้น เพื่อนก็บอกเราว่าไม่มีเงินคืนให้น่ะ ออกไปก่อน ค่อยไปคิดทบยอดทีเดียว ทำแบบนี้มาเรื่อยๆถามว่าเพื่อนคนนั้นจ่ายให้ไหมก็จ่ายให้บ้างทีละเล็กทีละน้อยๆ ไม่ได้จ่ายหมดภายในคราวเดียว เราก็เข้าใจว่าเอ้อเพื่อนไม่มีเงิน ก็เลยช่วยออกให้ไปก่อน พอมากลางปีที่แล้วเริ่มมาล่ะ ให้เราออกให้จ่ายให้ตลอด ไปกินข้าว ซื้อของทุกๆอย่างก็ต้องไปด้วยกัน ถ้าเราไม่รอไปด้วยก็จะชักสีหน้าใส่ ไม่พูดไม่จากับเราเป็นเราก็ไม่ได้อยากจะไปด้วยสักเท่าไหร่เพราะเราก็ไม่มีเงินที่จะจ่ายให้ด้วย ลำพังก็ขอเงินจากพ่อแม่อยู่ด้วย ไม่ได้ไปทำงานอะไร แต่มันก็ต้องไปด้วยกันอยู่ดีเวลาคิดเงินเนี่ยเพื่อนมักจะทำเป็นไม่รู้อะไร คล้ายๆตีเนียนแบบไม่เอาเงินมาด้วยกะจะให้เราออกให้ พอไม่มีคนไปจ่ายต้องเราก็รู้สึกไม่ได้ล่ะเลยจ่ายออกให้ก่อน แล้วเพื่อนคนนั้นก็พูดว่าคิดทบยอดไว้น่ะ เงินเพื่อนไม่หายไปไหนหรอก เดี๋ยวเก็บออมไว้ให้555 เราก็อึ้งสักพักแล้วหัวเราะตอบไปจนถึงทุกวันนี้จากยอดที่ไม่มากจนตอนนี้กลายเป็นยอดหลายพันไปแล้ว แล้วก็ไม่คิดจะถามจะคืนเราด้วยน่ะ ไม่คิดว่าเราจะมีเงินใช้ไหม เราควรจะทำยังไงต่อไปดี