ผมไม่รู้จะเริ่มเล่าอย่างไรดี งั้นเริ่มที่ตัวผมก่อนละกัน คือผมเป็นนิสัยสบายๆ อะไรก็ได้ไม่เรื่องมากและผมอายุ 29 ปี งานอดิเรกคือฟังเพลงกับดูหนัง
ผมไม่มีเพื่อนสนิท ผมมีแต่เพื่อนร่วมงานมีเยอะแต่ก็คุยแค่เรื่องงานในงานเท่านั้น เมื่องานจบก็แยกย้ายกลับบ้านกันหมด เมื่อผมกลับบ้านมา ผมได้อยู่คนเดียวกับห้องของผมเอง ผมจะมีความรู้สึกว่างเปล่าและก็เศร้าในเวลาเดียวกัน ซึ่งเมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน พึ่งมาเป็นเมื่อไม่นานมานี้ตอนแรกผมก็คิดว่าผมเครียดกับงานแต่มันไม่ไม่อะไรให้คิดเลย งานผมสบาย ซึ่งผมอยู่คนเดียวมักมีอาการที่ไม่อยากไปใหนหรืออยากกินอะไร ไม่อยากทำสิ่งใด เปิดเพลงฟังก็ไม่รู้สึกไม่ชอบไม่อยากฟังไม่อยากทำ ไม่อยากพบเจอใครหรือได้ยินเสียงใครคนไหน มันเศร้าแบบไร้สาเหตุ บางทีก็ร้องไห้และก็ยังคงตั้งคำถามกับตัวเองว่าเศร้ากับเรื่องอะไรแต่ไร้ซึ่งคำตอบ และบางวันก็ร้องไห้ไปเป็นชั่วโมง บางวันก็รู้สึกหนักอึ้งจนไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกอีกแล้ว แต่ผมก็เคยคิดแบบนั้นอยู่ครั้งนึง ตอนนั้นเมื่อเมื่อยืนอยู่บนที่สูงมากๆ(ดาดฟ้าตึกที่บริษัท)มันเหมือนพบเจอเส้นทางสู่การปลดปล่อย หากผมก้าวลงไปยังทางนั้นผมว่ามันคงจะจบลงและสบายไม่น้อย แต่ผมจะไม่คิดสั้นเด็ดขาดแม้จะเป็นสิ่งที่โหยหาก็ตามนั้นคงเป็นเพราะสงสารตัวเองที่หาความสุขไม่ได้ มันยังคงเป็นแบบนี้มาเกือบ1เดือนแล้ว แต่ผมไม่กล้าปรึกษาใครแม้กับครอบครัว เพราะกลัวทางนั้นเป็นห่วง(ผมลืมบอกผมทำงานที่ตปท.ตัวคนเดียวและที่นี่ไม่มี รพ.จิตเวช) สุดท้ายนี้ผมควรทำอย่างไรดี อยากให้ความรู้สึกนี้บรรเทาลงบ้างหรือหายไป
 ขอบคุณที่อ่านมาจนจบ
หากมีคำเเนะนำให้ผม ผมก็ขอขอบคุณล่วงหน้าด้วยครับ