แล้วก็ถึงวันที่สามีของนางกิซกินต้องออกไปรบในที่ห่างไกลบ้านเกิดแล้ว

สามี "ต้องไปรุกรานประเทศที่ไม่มีทางสู้เราเพื่อปล้นทรัพยากรอะนะ"

กิซกิน "แต่เราก็อดห่วงไม่ได้เบย"

สามี "อย่างว่า เพื่อได้อยู่บ้านหลังโตมีรถขับมีชีวิตที่สะดวกสบาย ก็ต้องมีเสี่ยงภัยกันบ้าง"

กิซกิน "ไม่ไปพวกเราก็ต้องอดของพวกนี้"

สามี "เจ้าจะไปทำงานล้างจานค่าจ้างแค่พออยู่อย่างอัตคัดไม๊ล่ะ?"

กิซกิน "เค งั้นไปเหอะ"

หลังจากล่ำลากันเรียบร้อย นางกิซกินก็คิดโครงการทำกิจกรรมไรเพื่อสามีละกัน

กิซกิน "เราจะร้องเพลงส่งไปให้สามีของพวกเรา"

เซารอนภรรยาเพื่อนทหาร "เพื่อเป็นกำลังใจแก่สามีพวกเรา"

กิซกิน "เปล่า เราจะร้องเพลงเพื่อสันติภาพโลกกัน เมื่อสามีพวกเราฟังแล้วจะได้รู้สึกละอายที่ไป
รุกรานคนอื่นเขา"

มาท่าภรรยาเพื่อนทหารอีกคน "ดี เผื่อพวกชักใยรัฐบาลเราจะได้สำนึกกันซะบ้าง"

ก็ร้องกันไปแล้วก็ส่งไปให้สามีฟังกัน

"พ่อของเจ้าไม่ติดต่อมา 3 เดือนแล้ว" นางกิซกินพูดกะลูก

ลูก "เราว่าพ่อตายในสนามรบแล้ว"

กิซกิน "เราว่าถูกจับตัวเพื่อเตรียมโดนฆ่าตัดหัวออกคลิปมากกว่า"

ลูก "ถ้างั้นเราจะทำยังไงกันดี"

กิซกิน "ออกซิงเกิ้ลใหม่เบย"

คราวนี้นางกิซกินและคนอื่น ๆ ก็ร้องเพลงเพื่อความแตกแยกโลกบ้าง

มาท่า "ตาต่อตาฟันต่อฟันกันไปเลย"

เสร็จแล้วก็รวบรวมเงินกันเพื่อให้สื่อต่าง ๆ โปรโมทเพลง ผลคือเกิดความเกลียดชังกันไปทั่วโลก

ลูก "ตอนนี้ประเทศต่าง ๆ ที่อยู่ใกล้กันได้ทำสงครามกันแล้ว"

กิซกิน "นั่นล่ะ พ่อเจ้าจะได้ถูกเลื่อนเวลาการถูกตัดหัวไปเพราะคนตัดต้องสู้กะศึกรอบด้านละ"

ลูก "ยอมให้โลกวุ่นวายเพื่อรักษาชีวิตพ่อ คุ้มมากเบย"

วันต่อมาที่หน้าบ้าน สามีของนางกิซกินก็กลับบ้านมา

สามี "พอดีแอบไปอู้พักผ่อนริมเขามา บรรยากาศดีจริงยอมรับ"

กิซกิน "ผู้บังคับบัญชายังไม่รู้ใช่มะ"

สามี "แน่นอน กะว่าอีก 3 วันค่อยไปที่ค่าย"

ลูก "เพราะงั้นระหว่างนี้ก็ทัวร์กัน"

ทั้ง 3 ก็ไปทริปกัน ระหว่างทางได้แวะขนหินเพื่อความลำบากของชีวิต

คนข้างทาง "ค่าขนหินคนละ 800"

สามี "อ้าว มีไม่พอ"

คนข้างทาง "งั้นพวกเจ้าต้องขนหินกันต่อเพื่อใช้หนี้เรา"