ทุกคนคะเรากลัวตัวเองจะเป็นโรคจิต ชอบจินตนาการความเจ็บปวดของคนอื่น (แต่คิดว่าอันนี้ไม่แปลกเท่าไหร่) แต่เราแย่เรื่องการเห็นเด็กตัวเตาะแตะเดินแล้วไม่ชอบ อยากตี อยากไปอุ้นละโยนทิ้งให้มันร้อง อยากให้มันเจ็บ เพราะน่ารำคาญ เคยกังวลเพราะไม่ชอบเด็ก เห่นเด็กละขยะแขยง ตัวมันต่วมๆ มันมีความคิดจะโยนให้แตก จะตีมันค่ะ เรากลัวตัวเองมาก แต่พอเรามีน้องเรารักเค้ามากค่ะ น้องชายนะคะ ดูแลเค้าไม่อยากให้เค้าเจ็บ แมวหมานี่ดูสุดกว่าน้อง ไม่คิดว่าเราจะคิดแบบนั้นได้ กังวลว่าจริงๆแล้วเราเป็นแบบไหนกันแน่ หรือเราดูหนังฆ่ามากไป เป็นเฉพาะเด็กคนอื่นที่ไม่สนิทนะคะ แต่ความเป็นที่ที่ทำเราแค่ไม่ยุ่งเพราะเราไม่ได้ชอบเด่กอะไรมาก เราคิดว่ามันน่าจะเป็นความชอบการเห่นอะไรแตกสลายของเราค่ะเพราะชอบตบยุ่ง ชอบเห่นเลือดค่ะมันสวยมันน่าดู มันน่าจะเป็นความชอบที่ดำมืดของจิตใต้สำนึกค่ะ ซึ้งในชีวิตจริงเราไม่ทีทางทำมันค่ะแต่ชอบที่จะนึกแบบไม่รุ้ตัวค่ะ ละมันรุ้สึกดีแต่ดึงตัวเองมาเรื่อยว่าเห่ยอย่าคิดงี้ เรากลัวตัวเองจะเป็นคนโรคจิตค่ะ เราเลยพยามหาเหตุผลมาตลอดว่าเราเป็นโรคจิตมั้ย แต่พอจริงๆเราไม่เคยทำร้ายใคร เรารักแมวรักสัตว์เลยหาคำตอบให้ตัวเองได้ ว่าเราคงไม่ชอบเด็กดื้ออะค่ะ มันน่ารำคาญ ละเราคงจัดการความรำคาญในจินตนาการว่าได้ตีเด่กพวกนี้แล้ว ปกติเราเป็นขี้โมโหค่ะกับแฟนคือเล็กๆน้อยๆก็โมโหจนเลือดขึ้นหน้าค่ะ อารมณ์ร้าย แต่กับคนย้องเราค่อนข้างมีเหตุผลและสงบพอสมควรค่ะเพนาะเรานิ่งไม่ค้อยคุย เราเอามาพิมเพราะอยากรุ้ว่สยังอยู่กับคำว่าปกติมั้ยค่ะ