"ทุกสิ่งที่สามารถผิดพลาด มันจะผิดพลาด"   (Anything that can go wrong, will go wrong)
ประโยคสั้น  ๆ จากกฎของเมอร์ฟี่  (Murphy ‘s Law)
 
กฎที่ด๊อกเตอร์จอห์น พอล สแตปป์  (Dr. John Paul Stapp) หัวหน้าโครงการ MX981ของกองทัพอากาศอเมริกา
ที่ทดสอบว่ามนุษย์เราจะทนแรงที่เกิดจากความเร่งได้สูงขนาดไหนกล่าวถึงและให้เครดิตว่า

โครงการนี้ประสบผลสำเร็จนั้นเป็นเพราะได้ตระหนักถึง “กฎเมอร์ฟี่” (Murphy’s laws) และพยายามทุกวิถีทางที่จะหลีกเลี่ยงมัน
 
หลายคนอาจจะหัวเราะกับกฎของนี้หรือตีความกฎนี้แบบเมิร์ฟใน Interstellar  และโยนความผิดให้ความซวยอย่างยอมจำนน
 
แต่ผมอยากจะบอกเหลือเกินว่า กฎนี้มันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้เราตระหนักถึงการทำงานตามขั้นตอนที่ถูกต้อง 

ซึ่งหลายครั้งในงานวิเคราะห์ความเสียหายที่ผมทำอยู่ เมื่อสืบลึก ๆ ลงไป
ปัญหามันเกิดขึ้นจากการทำงานที่ไม่ถูกต้องจากการคิดเรื่องนั้นมันไม่สำคัญและเราก็มองข้ามกันไป
 
หากผมยกตัวอย่างงานของตัวเองคุณอาจจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมอธิบายกฎของเมอร์ฟี่ เพราะเรื่องราวคงต้องลงลึกทางด้านโลหะวิทยา

แต่เอาล่ะผมยกตัวอย่างจากสิ่งที่ผมเคยประสบมาละกันนะ คุณน่าจะเห็นภาพมากกว่า

เรื่องมันมีอยู่ว่า ................

ปลายปีที่แล้ว ผมป่วยเป็นไข้หวัด 
ในตอนแรก ก็ไม่คิดว่าเป็นอะไรมาก คิดว่ากินยาไว้ก่อนเดี๋ยวคงหาย

ภรรยาจึงหยิบขวดยาพารา ฯ ที่ติดบ้านไว้มาให้ ผมจึงซัดไป 1เม็ด พร้อมกับคาดหวังว่ามันจะดีขึ้นในไม่ช้า
 
แต่ตอนเช้าอาการผมไม่ดีขึ้น ไข้กลับสูงไปจนถึง 39 ^oC 

ผมตัดสินใจลากสังขาร ขับรถไปโรงพยาบาล เพื่อพบกับคุณหมอประจำตัวที่คุ้นเคยและใจดี
ด้วยไข้ที่ขึ้นสูง คุณหมอ จับตรวจ ไข้หวัดใหญ่ 
 
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

ไม่พบเชื้อ!!
 
 
ด้วยความที่ผมใช้สิทธิ์ประกันภัยสุขภาพ ที่มีวงเงินจำกัด 
คุณหมอท่านทราบดีจึงจัดให้เพียงยาลดน้ำมูก และไม่จ่ายยาลดไข้ให้เพื่อไม่ให้เกินวงเงิน
พร้อมนัดผมใหม่ในวันรุ่งขึ้น
 
เช้าวันถัดมา ไข้ผมยังคงอยู่ที่ 39 ^oC นี้มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้วคุณหมอจึงไม่ลังเลที่จะจับตรวจไข้เลือดออก
 
1 ชั่วโมงผ่านไป
 
ผลเกล็ดเลือดออกมาเป็นปกติ !!
 
คราวนี้คุณหมอไม่จ่ายยา และนัดใหม่ในวันรุ่งขึ้น

ไข้ยังคงอยู่ที่ 39^oC เหมือนเดิม แม้จะขึ้นเข้าวันใหม่

วันนี้คุณหมอ จ่ายยาให้เป็นเวลาสามวันตามอาการและบอกว่า
หากไม่ดีขึ้นคงต้องแอ๊ดมิด เพื่อสังเกตอาการ
ผมรับคำคุณหมออย่างว่าง่าย และขับรถกลับบ้านอย่างคนหมดแรง
 
ไข้สูง 39 ^oC มาสามวัน โดยไม่รู้สาเหตุ

หลังจากทานข้าวเสร็จ 
 
ผมหยิบยาทั้งหมดมากองรวมกัน รวมทั้งกระปุกยาพาราฯ ที่บ้าน ว่าจะต้องทานเมื่อไหร่ เวลาไหนบ้าง

ในที่สุดปริศนาก็ไขกระจ่าง !! 
 
หลังจากฉลากยาทั้งหมดที่อ่านอย่างละเอียด ผมพบว่ายาพาราฯ ที่ภรรยาหยิบให้ 

หมดอายุไปแล้วกว่า 3 ปี !!




ความโชคดีในความโชคร้ายที่ผมยังมีชีวิตอยู่ และยังมีโอกาสวิ่งไปซื้อยาขวดใหม่

แม้จะประสบความซวยถึง 4 ประเภท ตั้งแต่
 
1. โลกซวยด้วยมือเรา

จากตัวผมเองที่กินยาโดยไม่ยอมดูฉลากให้ชัดเจน

2. ซวยด้วยอุบัติเหตุ 

ก็จากการกินยาหมดอายุ ทำให้ไข้ไม่ยอมลด แต่ยังดีที่ยังรอดมาได้

3. ซวยธรรมชาติ

ก็จากอาการป่วยของผม ที่เป็นไปตามธรรมดาของโลก

4. ซวยบริสุทธิ์ 
แน่นอนละ ที่คุณหมอไม่จ่ายยาพาราฯ ให้ผม 
ก็มาจากความปรารถนาดีที่ไม่อยากให้ผมจ่ายค่ารักษาส่วนเกิน

ส่วนข้อสุดท้าย.........

5. ซวยจากมนุษย์สารพิษ 

มะมะ....ไม่หรอกน่า ผมออกจะเป็นสามีที่น่ารัก
ภรรยาคงไม่ตั้งใจวางยาผมหรอก
 
หากอ่านมาถึงบรรทัดนี้ เห็นไหมละครับ ความซวยมันเกิดซ้ำเกิดซ้อนขึ้นมาได้ 
แม้จะมีความน่าจะเป็นต่ำต้อยเรี่ยดินเพียงใด
 
เรื่องนี้ที่จริงแล้วมันก็ป้องกันได้แค่ผมทำสิ่งที่ควรจะทำ
คือการอ่านฉลากยาให้เรียบร้อยก่อนที่จะกินมันลงไป

บางทีความซวยก็ไม่ต้องโทษชะตาไปทั้งหมด 
แค่เราใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาทชีวิตเราก็ไม่ซวยแล้ว
 
สุดท้ายนี้สวัสดีปีใหม่ขอให้ทุกท่านโชคดีหนีให้พ้นจากกฎของเมอร์ฟี่นะครับ 

 
 
#เหล็กไม่เอาถ่าน