เค้าไม่ได้แอ๊บ เค้าเป็นงั้น

แต่แค่คุณมีความคิด”เหยียดอายุ”
ว่าคน”แก่”ต้องเป็นยังไง ต้องห้ามพูดงุงิ ต้องหน้าจริงจังบึ้งตึงตอนทำงาน ส่วนคนที่พูดเล่นได้ตอนทำงานต้องเป็นเด็ก

คนแก่มันก็คนธรรมดานี่ล่ะครับ อยู่ไปเฉยๆมันก็แก่เอง
ความชอบ ความสนใจ ความสนุก ความบันเทิงในชีวิต มันไม่ได้ต้องถูกเปลี่ยนไปตามอายุหรอก

จะแก่เท่าไหร่ ก็เล่นเกม ดูการ์ตูน เฮฮาเหมือนคนวัยอื่นได้ครับ

มันมีแต่แนวคิด”หัวโบราณ”เท่านั้นแหละครับที่มานั่งกรอกหัวว่า แก่แล้วต้องนั้งนิ่งๆ บึ้งๆ ซีเรียสๆ เจ้าพิธีรีตอง คุยห้วนๆเอาแต่งาน

เค้าพูดกับคุณแบบนั้น เพราะเค้าทำงานแบบชิลๆ อารมณ์ดี มีความเฮฮาและเป็นกันเองในงาน ถ้าแค่คำลงท้ายหรือน้ำเสียงมันไม่ใช่เรื่องแย่อะไรเลย

ใจนึงผมอยากถามคุณว่า “วันนึงที่คุณแก่คุณคิดว่าคุณจะต้องเปลี่ยนพฤติกรรมการคุยงานในแต่ละวันห้ามทำตัวเหมือนวันนี้แค่เพราะคุณแก่งั้นเหรอ”
แต่อีกใจผมก็คิดว่าคำตอบคุณคงบอกว่า”ทำได้” เพราะคุณก็คงเป็นคนที่ไม่อยากมีความเป็นมนุษย์ในการทำงานและไม่แคร์ความรู้สึกคนรอบข้างอยู่แล้ว

เค้าก็แค่เป็นมนุษย์ที่ไม่รังเกียจการอยู่ร่วมกันกลัคนอื่นเท่านั้นแหละครับ อย่าไปรำคาญที่ทุกคนจะไม่กลายเป็นป้าตอนแกเหมือนคุณเลย



อยากให้ลองถามตัวเองดูว่าทำไมถึงใช้คำว่า”แอ๊บ”?
เพราะคน”แก่”ต้องโกหกเสแสร้ง ถึงจะมีพฤติกรรมนั้นได้เหรอ? หรือคำศัพท์ที่ว่า มันผูกโยงอะไรกับอายุ? พอแก่แล้วคำศัพท์นี้จะหายจากหัว เว้นแต่ว่าจะเสแสร้งแกล้งทำ? แต่ถ้ายังเด็กคำศัพท์นี้จะไม่เสแสร้ง?