ผมเป็นคามิรุ่นสอง ชอบรุ่นสองทั้งรุ่นมาตลอด ผมเคยบ่นหลายครั้งแล้วกับโอกาสในส่วนของงานวง ของรุ่นสองในปีที่ผ่านๆมาที่น้อยมากๆ

รุ่นสอง ไม่เคยถูกเลือกให้เป็นเซนเตอร์เดี่ยวเลยซักครั้ง มีแค่น้องฟ้อนด์ที่เป็นเซนเตอร์แบบหลายคน

หลายๆคนมักจะบอกว่ารุ่นสองก็ได้โอกาสเยอะ เป็นพรีเซนเตอร์งานนอก มีผลงานแสดง แต่จริงๆแล้ว รุ่นสองแทบไม่ได้แสงสปอตไลท์เลยจริงๆ เป็นแค่เมมที่ยืนแถวหลัง หรือยืนอยู่ขอบๆของงานนั้นๆเสมอ

สุดยอดยอดของรุ่นสองก็สะท้อนออกมาว่าเป็นรุ่นที่ยอดไม่ถึงยอดที่ใครหลายๆคนหวังไว้ ซึ่งไม่แปลกเลยเทียบกับแรงผลักดันที่ได้รับ

แต่

เซมซิง 13 เป็นเซมที่ผมคิดว่าสมเหตุสมผลครับ เวลาที่เค้าควรจะดันรุ่นสอง มันผ่านไปแล้ว อฟช.เอาแต่ดันรุ่นหนึ่งที่ไม่ว่าจะดันแค่ไหนก็ทำให้ฟค.รุ่นหนึ่งพอใจไม่ได้อยู่ดีเพราะความต้องการของพวกเค้าไม่มีสิ้นสุด เรียกร้องและกดดัน จนอฟช.สนใจแต่รุ่นหนึ่งจนวันสุดท้าย (แต่พวกเค้าก็ไม่วายไม่เคยพอใจอยู่ดี)

ผมไม่อยากให้ฟค.รุ่นสองแบบเรา เป็นแบบพวกฟค.กลุ่มนั้นครับ และไม่อยากให้เหตุการณ์ของรุ่นสองเกิดซํ้าไปเรื่อยๆกับทุกรุ่น สุดอย่างอยู่ที่ความเหมาะสม ตอนนี้มันคือเวลาของรุ่นสามแล้ว