ตามหัวข้อแหละค่ะ คือภาพในหัวเนี่ยคนวัยเดียวกับเราควรจะมีความต้องการใช้ชีวิต ติดเพื่อน ติดเที่ยว และอีกสารพัด
ส่วนตัวเราก็เที่ยวบ้างถ้ามีคนชวนแต่ก็จะเหนื่อยมากๆเช่นกัน ไม่เห็นจะอยากทำอะไรสนุกๆอย่างที่คนอื่นเขาชอบทำกัน
ส่วนตัวเราเป็นพวกintอยู่ละ ก็จะไม่ได้กระตือรือร้นในการยุ่งกับใครเท่าไหร่ บางทีก็คิดว่าเราอาจจะอยู่คนเดียวเยอะไปจนฟุ้งซ่านรึเปล่าเพราะเราไม่ใช่คนมีปมอะไร ใช้ชีวิตปกติครอบครัวรักกันดี เพื่อนถึงจะน้อยแต่ก็มีอยู่(1คน)ส่วนแฟนนั้นบ๋อแบ๋ค่ะ
ปัญหาคือเราเฉยๆกับชีวิตมากคนอื่นบอกว่าเราเครียดเกินไป จริงๆเราก็มีช่วงเครียดอยู่เครียดแบบว่ากินไม่ได้นอนไม่หลับร่างกายบุคลิกเปลี่ยนความอยากอาหารลดลงอ่อนไหวหดหู่ไม่มีสติ
จนถึงตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วค่ะแต่กลับรู้สึกว่างเปล่ามากกว่าแบบว่าไม่ได้อยากตายแต่ไม่อยากใช้ชีวิตมากกว่า งงมั้ย เคยคิดว่าถ้าพ่อแม่ตายเราก็จะตายตามเหมือนกันเพราะไม่ได้ตั้งใจจะอยู่เพื่อตัวเองอยู่แล้วที่ผ่านมาที่พยายามทำทุกอย่างแค่อยากให้พ่อแม่สบายใจส่วนเพื่อนเรามันเป็นคนเฟรนลี่เพื่อนเยอะแถมมีแฟนด้วยนะ ถ้าเราตายไปก็พร้อมมีคนซัพพอร์ตมันอยู่แล้ว
เราอายุ15เองถามว่าความสุขเราเกิดจากอะไรเราก็ไม่รู้จะตอบว่าไงอะ แค่ดูคลิปตลกๆก็หัวเราะได้แล้วอันนี้เรียกความสุขมั้ย
เราไม่มีแรงบันดาลใจไม่มีความฝัน เคยหาดูแล้วแต่ก็ไม่มีประโยชน์ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เคยอยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหนเลยเป็นเดือนโดยที่ไม่รู้สึกเบื่อหรือเหงาอะไรกลับรู้สึกว่าตัวเองใช้สมาธิได้ดีขึ้น ชีวิตสงบมากขึ้น เหมือนการตอบสนองต่อสิ่งต่างๆจะดีขึ้นด้วย เสียง รสชาติ กลิ่น การมองเห็น การใช้ความคิด แต่คนเรามันก็อยู่คนเดียวไปตลอดไม่ได้ใช่มั้ยล่ะโดยเฉพาะเด็กนักเรียนอย่างเรา
พอเราต้องออกไปเข้าสังคมมันดันทำให้สกิลเข้าสังคมเราติดลบทันทีแบบ-9999999999999เราไม่มีความสุขกับตัวเองเลยตั้งแต่นั้นมา เราคิดว่าตัวเองไม่น่าจะแอนตี้สังคมนะเพราะไม่ได้คิดร้ายกับใครหรือใช้ชีวิตติดลบขนาดนั้นแค่เหนื่อยๆกับสังคมภายนอก
เคยบอกแม่ว่าอยากหาหมอตอนแรกแม่ลังเลแต่ก็บอกว่าจะพาเราไป เรารู้ว่าจริงๆแล้วแม่กลัวว่าประวัติเราจะเสียเพราะเราเป็นเด็กเรียนดีแม่คงคิดอยากให้เข้าโรงเรียนหรือมหาลัยดีๆโดยที่ไม่มีข้อกังขาเราเลยปฏิเสธที่จะไปหาหมอเพราะคิดว่าคงไม่ได้อาการหนักอะไรขนาดนั้นแต่พอผ่านมาเรื่อยๆก็เริ่มอยากรู้ว่าเราเป็นอะไรกันแน่
ทุกคนคิดว่าเรามีปัญหาตรงไหนมั้ยคะเราพร้อมจะที่ปรับร้อยเปอร์เซ็นเลยเพราะไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วจริงๆ
รู้สึกไม่มีอะไรในชีวิตเลยค่ะ ทำยังไงดี
ส่วนตัวเราก็เที่ยวบ้างถ้ามีคนชวนแต่ก็จะเหนื่อยมากๆเช่นกัน ไม่เห็นจะอยากทำอะไรสนุกๆอย่างที่คนอื่นเขาชอบทำกัน
ส่วนตัวเราเป็นพวกintอยู่ละ ก็จะไม่ได้กระตือรือร้นในการยุ่งกับใครเท่าไหร่ บางทีก็คิดว่าเราอาจจะอยู่คนเดียวเยอะไปจนฟุ้งซ่านรึเปล่าเพราะเราไม่ใช่คนมีปมอะไร ใช้ชีวิตปกติครอบครัวรักกันดี เพื่อนถึงจะน้อยแต่ก็มีอยู่(1คน)ส่วนแฟนนั้นบ๋อแบ๋ค่ะ
ปัญหาคือเราเฉยๆกับชีวิตมากคนอื่นบอกว่าเราเครียดเกินไป จริงๆเราก็มีช่วงเครียดอยู่เครียดแบบว่ากินไม่ได้นอนไม่หลับร่างกายบุคลิกเปลี่ยนความอยากอาหารลดลงอ่อนไหวหดหู่ไม่มีสติ
จนถึงตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วค่ะแต่กลับรู้สึกว่างเปล่ามากกว่าแบบว่าไม่ได้อยากตายแต่ไม่อยากใช้ชีวิตมากกว่า งงมั้ย เคยคิดว่าถ้าพ่อแม่ตายเราก็จะตายตามเหมือนกันเพราะไม่ได้ตั้งใจจะอยู่เพื่อตัวเองอยู่แล้วที่ผ่านมาที่พยายามทำทุกอย่างแค่อยากให้พ่อแม่สบายใจส่วนเพื่อนเรามันเป็นคนเฟรนลี่เพื่อนเยอะแถมมีแฟนด้วยนะ ถ้าเราตายไปก็พร้อมมีคนซัพพอร์ตมันอยู่แล้ว
เราอายุ15เองถามว่าความสุขเราเกิดจากอะไรเราก็ไม่รู้จะตอบว่าไงอะ แค่ดูคลิปตลกๆก็หัวเราะได้แล้วอันนี้เรียกความสุขมั้ย
เราไม่มีแรงบันดาลใจไม่มีความฝัน เคยหาดูแล้วแต่ก็ไม่มีประโยชน์ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เคยอยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหนเลยเป็นเดือนโดยที่ไม่รู้สึกเบื่อหรือเหงาอะไรกลับรู้สึกว่าตัวเองใช้สมาธิได้ดีขึ้น ชีวิตสงบมากขึ้น เหมือนการตอบสนองต่อสิ่งต่างๆจะดีขึ้นด้วย เสียง รสชาติ กลิ่น การมองเห็น การใช้ความคิด แต่คนเรามันก็อยู่คนเดียวไปตลอดไม่ได้ใช่มั้ยล่ะโดยเฉพาะเด็กนักเรียนอย่างเรา
พอเราต้องออกไปเข้าสังคมมันดันทำให้สกิลเข้าสังคมเราติดลบทันทีแบบ-9999999999999เราไม่มีความสุขกับตัวเองเลยตั้งแต่นั้นมา เราคิดว่าตัวเองไม่น่าจะแอนตี้สังคมนะเพราะไม่ได้คิดร้ายกับใครหรือใช้ชีวิตติดลบขนาดนั้นแค่เหนื่อยๆกับสังคมภายนอก
เคยบอกแม่ว่าอยากหาหมอตอนแรกแม่ลังเลแต่ก็บอกว่าจะพาเราไป เรารู้ว่าจริงๆแล้วแม่กลัวว่าประวัติเราจะเสียเพราะเราเป็นเด็กเรียนดีแม่คงคิดอยากให้เข้าโรงเรียนหรือมหาลัยดีๆโดยที่ไม่มีข้อกังขาเราเลยปฏิเสธที่จะไปหาหมอเพราะคิดว่าคงไม่ได้อาการหนักอะไรขนาดนั้นแต่พอผ่านมาเรื่อยๆก็เริ่มอยากรู้ว่าเราเป็นอะไรกันแน่
ทุกคนคิดว่าเรามีปัญหาตรงไหนมั้ยคะเราพร้อมจะที่ปรับร้อยเปอร์เซ็นเลยเพราะไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วจริงๆ