คือเรามีเพื่อนสนิทคนนึง ซึ่งก่อนหน้านี้เราไปไหนด้วยกันบ่อยมาก กลับบ้านไปก็ไปหากันไปเที่ยวด้วยกันไปนู้นี่ด้วยกัน แต่พอเราขึ้นปี2(เพื่อนอยู่ปี1) ตอนเปิดเทอมแรกๆเราก็ยังมีเวลาว่างนะเพื่อนชวนไปเที่ยว ไปกินชาบู เราก็ไปถ้าเราว่าง เรามีตัง แต่พอหลังๆมาเรางานเยอะ+ทำงาน ละเราไม่ว่างเพื่อนก็มีชวนไปกินนู้นนี่ ไปเที่ยวนู้นนี่ แต่เราก็ปฏิเสธไปว่า เราไม่ว่างนะ เราทำงานกลุ่ม เรางานเยอะ เราทำงานด้วย ซึ่งไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเพื่อนชวนไปดูหนังซึ่งเดือนนั้นเราทำงานกลุ่ม+โปรเจ็คกลุ่ม+ขายของที่มอ+พรีงานทั้งเดือนเป็นเดือนที่หนักหน่วงเอาเหมือนกันแฮะ แต่เราก็บอกเพื่อนไปว่าวันอื่นได้ป่ะ เราไม่ว่างวะทำงาน ตังก็ไม่ค่อยมีหมดไปกับงานหมด มันก็ตื้อๆๆๆจะให้เราไปให้ได้ เราก็บอกไปว่าวันอื่นนะกูไม่ว่างจริงๆ ผ่านไปไม่กี่วันเราก็พรีงานเสร็จไปกินข้าวกับเพื่อน (เพื่อนใหม่ที่มอ) อยู่ๆเพื่อนก็พูดมาว่าไปยุดยากัน ะเราก็ปฏิเสธไปว่ากูไม่มีตังวะไปกันเลย เพื่อนก็บอกว่ากูออกตังให้คือคนอื่นไปกันหมดอ่ะ ละมันคือครั้งแรกที่นัดกันละไปเลยอ่ะ แต่พอเราไปปุ๊บ (เพื่อนสนิทเราก็ไม่คุยกับเราอีกเลยวันนั้น เรารู้แล้วแหละว่ามันงอนเรา เราก็เลยทำเป็นตอบกลับสตอรี่มันไป แล้วมันก็ตอบแบบส่งๆอ่ะ เข้าใจฟิวป่ะ เออละผ่านไปไม่กี่วันก็ทักไปอธิบายให้มันฟังว่า" เออที่กูไปยุดยาวันนั้นอ่ะ เพื่อนชวนไปนัดปุ๊ปไปปั้บละมันไปทุกคนกูบอกไปแล้วว่ากูไม่มีตังมันก็ชวนไปนู้นนี่นั้นบลาๆ~~" แล้ว(เพื่อนสนิท)ก็ตอบมาเราว่า "ก็กูเห็นไปเที่ยวกับเพื่อนใหม่หนิเห็นสบายใจที่มีเพื่อนใหม่คงลืมกูแล้วมั้ง พูดแบบนอยๆ ละก็มาพูดว่าทีกูชวนไปนู้นนี่ ไม่เห็นไปทีกับเพื่อนใหม่ไปได้หมด "  เราก็ตอบไปว่า เข้าใจกูหน่อยกูกับไม่ได้อยู่ใกล้กัน อยู่รังสิต กูอยู่งามวงศ์วานให้กูนั่งรถไปหาค่ารถไปกลับก็สองร้อยกว่าแล้ว ค่ากินไรอีก(ซึ่งก่อนหน้านั้นถ้าเกิดว่าเราว่างเรามีตังพอแล้วก็ไปนั่งเล่นไปนอนเล่นไปเที่ยวที่หอมันนะ)  ตังก็ไม่พอแต่ละเดือน ละมันก็บอกว่า ทำงานตังไปไหนหมด เราตอบกลับไปว่า กูทำงานก็จริงกูไม่ได้เงินเยอะขนาดนั้น กูต้องเอามาจ่ายค่าเน็ต ค่ากิน ค่าของใช้นู้นนี่นั้นก็หมดแล้ว (เราทำงานแค่เสาร์อาทิตย์) เราก็บอกกับมันไปว่าได้หนิไม่ต้องทำงานเดือนนึงได้ตังเยอะกว่ากูอีกบลาๆ~~  จนมันไม่ตอบแชทเราเลย จนถึงวันนี้ งั้นเราก็ทักไปเคลียร์กับมันว่าเออมีอะไรก็มาเคลียร์กันเลยแล้วเราก็พูดความรู้สึกที่เรามีก็พูดบอกมันไปหมดเลยแล้วมันก็ตอบกลับกลับมาแล้วว่าเหมือนประมาณว่าเราไม่สนใจมันน่ะเหมือนเรามีเพื่อนใหม่แล้วลืมมันแล้วทิ้งมันไปอ่ะแต่ความจริงจริงแล้วคือเราไม่ได้ทิ้งคือเพื่อนเรามันอยู่แค่ข้างซอยเราก็คือเพื่อนก็มาหาเราที่ห้องทุกวันน่ะคือต้องให้เราทำไง เราแบบอธิบายกับเพื่อนยังไงเราตอนนี้เราตันหมดแล้วเราไม่รู้จะพูดอะไรกับเพื่อนแล้วก็คือแบบอธิบายยังไงพูดยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี  ซึ่งเพื่อนน่ะเป็นคนที่แบบขี้น้อยใจเอาแต่ใจอ่ะคือเราไม่รู้ทำไงแล้วทุกคนเราเครียดมากๆเลยตอนนี้คือที่เราที่เราพิมพ์ไปอ่ะไม่รู้ว่าทุกคนจะเข้าใจเราหรือเปล่านะเราแค่อยากมาอธิบายมาระบายในนี้