เราเลิกเป็นผู้หญิงที่โหยหยความรักจากแฟนตัวเองมาสักพักแล้วค่ะ ไม่งี่เง่า ไม่เอาแต่ใจ ไม่จุกจิกเขา ไม่จำกัดเวลาเขาเวลาไปมีสังคมกับเพื่อนของเขา
เรายอมรับค่ะการทำแบบนี้มันยากมากเพราะโดยธรรมชาติผู้หญิงเราก็ควรจะมีมุมนี้บ้าง เราทรมานค่ะ เราร้องไห้แต่ในขณะเดียวกันเราเห็นเขามีความสุขเราเห็นเขามีอิสระ เราเห็นเขามีชีวิต เราเห็นเขามีความสุข เขาไม่เคยรู้เลยค่ะว่าแฟนเขาคนนี้ทรมาณมากกับการต้องเก็บความรู้สึก เก็บความอ่อนแอ เก็บอารมณ์ เก็บน้ำตาที่มันจะไหลตลอดเวลาไว้ยากแค่ไหน เราเลยอยากถามทุกคนว่า เราทำแบบนี้ถูกแล้วใช่ไหมคะเพื่อที่จะได้เห็นเขามีความสุข.....?