เหนื่อยอะเหนื่อยจริง ๆ
เราเป็นโรคเครียด + ซึมเศร้า
สิ่งที่เราเป็นเราเลิกโทษทุกอย่าง
เราโทษตัวเอง ที่เอาทุกอย่างมาคิด
ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเรา เอามาจำ
อย่าพูดเลยดีกว่า ให้ปล่อยวาง หรือ
อย่าคิดมาก ลองมาเป็น “ เรามั๊ย “ แค่นี้สั้น ๆ

การกินยาของเรานี้ สมองมันโล่ง
จากคนที่จำอะไรได้ง่าย ๆ กลายเป็นคนจำยาก
ขี้ลืม บางวันยังเอาครีมอาบน้ำสระผมอยู่เลย

ในหัวของเราโล่ง 70% แต่ใจไม่นิ่งเลย
ยังคงนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ มาเป็นเดือน ๆ ก็งง
กับตัวเองว่า แล้วเราจะกินยาเพื่ออะไร ? 

จากคนที่ไม่ชอบพูด ไม่กล้าออกไมค์ กลายเป็นคนกล้าแบบโง่ ๆ พูดมาก คนจนรอบตัวรำคาญ
เราสร้างเกาะคุ้มกันตัวเองในเวลาที่คนรอบข้าง
เสียใจร้องไห้ แต่เรายังติดตลก เพราะอะไร
เพราะเราไม่อยากเห็นคนที่เรารักร้องไห้
ถึงแม้ในใจมันจะแตกสลายแค่ไหนก็ตาม

มีคนบอกว่า ลดความเครียดลงบ้าง
ไม่อยากตอบเลยว่า มันยาก พอ ๆ กับการลดน้ำหนักเลย

คนในบ้านบอกว่า มีอะไรทำไมไม่พูด ในเมื่อเราเครียด เขาก็เครียดอยู่แล้ว ถ้าพูดไป ทุกอย่างยิ่งแย่ ก็ไม่รู้จะพูดให้ฟังทำไม สู้พูดกับคนนอกดีกว่า

ทุกอย่างที่เราเป็นไม่เคยมีใครเข้าใจเลยครับ
แม้กระทั่งสายเลือดตัวเอง.

( บางสิ่งบางอย่างก็ต้องแลก ไม่มีอะไรได้มาฟรี ๆ )

สิ่งที่เรายังคงต้องเจอนั้นคือ การแบกรับอารมณ์เจอตั้งแต่จำความได้ คนรอบข้างเขา
ไม่นึกถึงใจเราเลยว่า เราจะรู้สึกยังไง จนตอนนี้ก็ยังเจอ