จบไปแล้วสำหรับละครจาก พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง ที่ใช้เวลาในหลายปีในการสร้าง จากปัญหาโควิด และการพักกองแก้บท สำหรับไดเรคชั่นของละครที่อาจจะถูกใจ หรือไม่ถูกใจใครไปบ้าง แต่อย่างหนึ่งที่ปฏิเสธไม่ได้เลยคือการแสดงของนักแสดงเรื่องนี้

เริ่มตั้งแต่ตัวขโมยซีนอย่าง ก๊อต จุรายุ ที่เรียกน้ำตาได้หลายฉาก



พิงกี้ สาวิกา ที่ปล่อยของสุดๆ โดยเฉพาะตอนจบ มีความอำมหิต ใช้เสียงได้ทรงพลัง  แววตามาดมั่น บางฉากก็มีความลอยหน้า กวนๆ เช่นตอนถามหาหลักฐานเรื่องเงินจากกปิตัน เรียกได้ว่าดึงทุกความสามารถออกมาใช้


นิว ชัยพล เรื่องนี้ไม่ต้องเค้นใดๆ แต่แสดงได้นุ่มนวล อบอุ่น ประหนึ่งพ่อไมโครเวฟแห่งอโยธยา


ญาญ่า ที่หัดพูดภาษาฝรั่งเศส แม้คนดูจะรู้อายุ และอายุงานในวงการ จะทำให้เชื่อได้ยากว่าเป็นแม่พุดซ้อน แต่การแสดงในตอนจบ ฉากโดนกรอกยา คือทำได้ดีสุดๆ



ณเดช ที่ทำให้คนพาลเกลียดหลวงอินทร์ไปเลย แต่เรื่องนี้ณเดช เพิ่มอายุ และใช้เสียงแบบใหม่ สลัดความเป็นซุปเปอสตาร์ทิ้งแบบหมดจด



เดียน่า และมะปราง นาย บ่าว ที่ดูรักกันจริง ดั้งพี่น้อง ยิ่งฉากแย่งกันสารภาพผิด คือดูแววตาเห็นอกเห็นใจกัน เดียน่าเล่นเรื่องนี้โดยไม่ติดสวยเลย ร้องไห้ พรั่งพรูความคับแค้นใจ สีหน้า แววตา ใส่เต็มทั้งหมด เหงื่อแตกพลักๆ แต่ไม่มีห่วง คือใส่เต็มจริงๆ บทก็ยาวมาก



อีกคนที่ขาดไม่ได้ แสดงได้น่ารังเกียจ น่ากลัว ก็คือเดวิด อัศวนนท์ มันเกินคำว่าชั่วร้าย และวิปริต วิตถารไปแล้ว ซึ่งคุณเดวิดทำให้เรารู้สึกกลัวตัวละครกปิตันฌองไปด้วยเลย


คนอื่นๆ ทุกคนที่แสดงในเรื่องนี้ที่ไม่ได้กล่าวถึงด้วยนะคะ พวกคุณสุดยอดจริงๆ

สุดท้ายนี้ ถ้าทีมงานหรือนักแสดงมาอ่าน ก็อยากชื่นชมถึงความตั้งใจ ทั้งการแสดง โปรดักชั่นต่างๆ ความทุ่มเท เชื่อว่าคนดูเห็น สิ่งที่คนดู (จริงๆ ไม่ใช่พวกป่วน) ติชม ก็เชื่อว่าทีมงานจะนำไปปรับปรุงในงานชิ้นต่อๆ ไป

รอชมลออจันทร์ อีกงานของแอคอาร์ตนะคะ