กาลครั้งหนึ่งนานที่ผ่านผัน
เคยผูกพันขานถ้อยร้อยภาษา
เป็นลายลักษณ์สื่อสารคำสัญญา
ล่วงเลยมามิเลือนยังเตือนใจ

สายใยสองปองประจักษ์
รักลายสือ
จึงยึดถือเป็นหลักที่ฝักใฝ่
เพื่อเขียนกลอนกลั่นเกลาหยอกเย้าไป
วาดวางไว้ด้วยศิลป์จินตนา

ค่อยเรียนรู้สลักคำชื่นฉ่ำหวาน
แต่พอนานกลับเคลิ้มเริ่มโหยหา
เขาเขียนคำพร่ำพลอดหยอดเรื่อยมา
จึงเผลอคิดไปว่าน่าจะจริง

ที่แท้เราหลงกลมนต์อักษร
ที่ออดอ้อนชวนฝันหวามหวานยิ่ง
วาดวิมานบรรเจิดแพรวเพริศพริ้ง
แต่ทุกสิ่งแค่เรื่องราวเคล้าบทกลอน

ดึงสติกลับมาอย่าเผลอไผล
หรือหวั่นไหวในถ้อยร้อยอักษร
แต่ละคำร่ำร่ายคล้ายให้อาวรณ์
แต่ทุกตอนเพียงศิลป์จินต์งดงาม

"สุนันท์ยา"

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เตือนสาวๆเด้ออย่าเผลอหลงคนเขียนกลอนอ้อนๆหวานๆน๊า😆😆😆