สวัสดีค่ะ 🔰 อาจจะยาวหน่อย แต่ถ้าได้อ่านแล้ว อาจทำให้ฉุกคิดขึ้นได้ และไม่สายเกินแก้ ⚠️ อ่านแล้วคิด พิจารณาตาม

เราเป็นคนนึงที่มีบทเรียนที่หนักที่สุดในชีวิต
ทุกข์ทรมานมากๆ และไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง และเราทำมันเอง

เรื่องมีอยู่ว่า เรากับแฟนคบมาก็รักกันดี มา2 ปีกว่า ดูเหมือนระยะสั้น แต่เราผ่านอะไรมาด้วยกันมากๆ ความสัมพันธ์ช่วงหลังๆมา เรามีปัญหาบ่อย จุกจิก โดนแฟนบอกเลิกบ่อยๆ ด้วยเหตุผลเล็กๆน้อย แฟนเป็นคนใจร้อน ขี้ประชด ชอบประชดให้ไปเจอคนที่ดีกว่า บ่อยมาก เราเบื่อและโกรธมากๆ ประโยคนี้ แต่ทุกๆครั้งก็จะกลับมาง้อกัน ก็ดีกัน เพราะเขารักเรามาก เราก็รักเขามาก เมื่อก่อน เราทนได้ รอได้ และไม่เคยทุกข์หรือไม่มีความสุขเลย เพราะง้อกันคุยกันก็หาย และก็รู้ว่าเขาจะไม่ไปไหน

ครั้งนี้แฟนเราบอกเลิกอีกครั้ง เลิกด้วยความประชด น้อยใจที่เราไม่มีเวลาให้ และเข้าใจผิด แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งที่ผ่านมา เขาขาดการติดต่อไป 1 เดือน เราติดต่อกลับไม่ได้ เพราะปิดกั้นช่องทางการติดต่อ เราเสียใจมากๆ ที่ครั้งนี้มันดูจริงจัง คิดว่าเขาไม่รักเราแล้ว และครั้งนี้เราคิดว่าจะไม่ทน ไม่รอ

แล้วมีคนๆนึงเข้ามาคุยกับเรา เราก็คุยด้วยเพราะอ่อนแอ แล้วเราก็เริ่มอ่อนไหว แต่ก็ยังคิดถึงและเพ้อถึงแฟน ระหว่างนั้นมีคนเข้ามาคุยเยอะ แต่เราคุยกับคนนี้บ่อยสุด

เราออกไปเที่ยว กินเหล้า ทำตัวสนุก เพื่อกลบความทุกข์ (ไม่เคยเป็นงี้มาก่อน) พอได้เริ่มทำอะไรใหม่ๆ ก็ลั้นลา เฮฮา หลงใหล จนกระทั่งวันนึง เขาทักมาหาจะขอกลับมา เราทั้งดีใจและน้อยใจ ที่ทำไมเขาเพิ่งจะกลับมา แต่ก็แกล้งใจแข็ง คุยกันได้ 1-2 วัน ก็กลับมาคุยกันปกติ อยู่ๆ เขาก็มีความคิดเปลี่ยนไป เขาบอกว่าเราดูเปลี่ยนไป และคิดว่าเราคงไม่เหมือนเดิม เขาจึงขอถอยห่างออกไป เราก็ทั้งเจ็บใจและเสียใจ ที่เขาทำแบบนี้กับเรา คิดแบบนี้กับเรา เราโมโห เลยตัดสินใจว่า โอเค งั้นก็ไปเลย แล้วเขาก็ไป เราเสียใจและคิดว่าจะใช้ชีวิตตามใจตัวเอง เราไม่เข้าใจทำไมเขาถึงกลับมาซ้ำเติมเรา (ความคิดเวลานั้น)

เข้าเดือนที่ 2 จนกระทั่งวันหนึ่งเรานัดเจอกันกับคนคุย ไปหา และเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง ตอนนั้นเราคิดว่าเราโสด เราจะทำอะไรก็ได้ แต่เราคุยกับคนคุยว่าเรายังลืมคนเก่าไม่ได้ ยังให้คำตอบไม่ได้ว่าเราเป็นอะไรกัน คนคุยบอกว่ารอได้ และไม่ได้ขอให้เราต้องมีสถานะกัน ขอแค่ได้ดูแล ตอนนั้นเราก็ทั้งหลงและอ่อนไหวกับสิ่งที่เขาทำให้ จนลืมแฟนไปช่วงเวลานึง เราคิดว่าช่าง ในเมื่อทิ้งเรา ไม่สนใจเรา เราก็จะไป

เราลองคบกับคนคุย ทำทุกอย่างเหมือนแฟน เราไปอยู่กับเขา แต่ไม่หวาน ไม่เยอะ พอลองคบกันไปสักพัก เราเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ เริ่มคิดถึงความหลัง เราค่อยๆ มาคุยกับคนคุยว่าเราเริ่มชัดเจนขึ้นว่าเราไปต่อไม่ได้ เรายังลืมแฟนเก่าไม่ได้ เขาเข้าใจและเคารพการตัดสินใจเรา แล้วจบกันด้วยดี คนคุยก็เสียใจแต่เขาก็ไม่รั้งเรา เพราะเราได้ตัดสินใจแล้ว (เราเห็นแก่ตัว)

เรามาคิดผิดว่าเราเริ่มความสัมพันธ์เร็วเกินไป ทำตามอารมณ์ ตามใจตัวเองเกินไป ไม่ลองคุยก่อน อันนี้เรายอมรับทำตัวเละเทะมาก ปล่อยตัวปล่อยใจ พอมองย้อนกลับไป ก็รู้สึกสมเพซตัวเอง จะไปก็ไปไม่สุด

แล้วเราก็ทำตามใจตัวเองอีกครั้ง โดยการรีบติดต่อแฟนเก่ากลับไป ทั้งที่ก่อนหน้านั้น ทำไมไม่ติดต่อไป
พอมารู้ทีหลังว่าระหว่างที่เราไปอยู่กับคนคุย เขากินเหล้า ตรอมใจ ไม่มีจิตใจทำงาน ดาวลง สุขภาพแย่ ถูกตัดเงินเดือน แต่เราดันไปอยู่กับคนอื่น เรายิ่งรู้สึกผิดมากๆ ถึงแม้ว่าจะเกิดจากตัวเขาเอง แต่เราก็สาเหตุที่ทำให้เขาเสียใจ และมันก็ไม่ยุติธรรมเลยที่เราตอบแทนเขาแบบนั้น

ตอนแรกเขายังไม่ให้เรากลับไปง่ายๆ ไม่ค่อยสนใจ ไม่ตอบ ตอนนั้นเราก็คิดว่าเขาไม่กลับมา เราดาว เศร้า นอนไม่หลับ ไม่กินข้าว ก็พยายามติดต่อเขาไปเรื่อยๆ


เขาถามตอบแบบห้วนๆ ถามคำตอบคำ เข้า 3-4 วัน เขาเริ่มใจอ่อน เริ่มพูดคุยหยอกล้อกันได้ แฟนก็เริ่มดีใจ เราก็มีความสุข เราให้อภัยกันทุกอย่าง มองข้ามเรื่องที่ผ่านมา เขาถามว่าเรามีคนคุยบ้างไหม เราบอกเขาว่าเราคุยกับคนอื่น ไปเจอหน้า ไปกินข้าว (แต่ไม่ได้บอกว่าไปอยู่ ไปมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกัน) เขาถามไปเจอกัน แล้วไปถึงไหนแล้ว เขาเริ่มไม่ไว้ใจ เราก็โกหกเขาไป ว่าแค่คุยแค่ไปกินข้าว ตอนแรกเขาก็โกรธมากๆ ที่เราไปเจอกันกับคนใหม่ แต่ก็ให้อภัย เพราะเข้าใจ ไม่มีอะไรที่มากกว่านั้น เขาเลือกจะเขื่อคำพูดเรา ความสัมพันธ์เริ่มกลับมาดีขึ้น เขามีความสุขมากขึ้นจนนัดเจอกัน ด้วยความคิดถึง ระหว่างที่รอวันเจอกัน เราสุขช่วงแรก แล้วพอใกล้วัน เราทุกข์ใจที่โกหกและสงสารแฟน ที่จะต้องมาแปดเปื้อนกับเรา เราจะกล้ามองหน้าเขาไหม กล้ากอดเขาไหม กล้าจูบเขาไหม เพราะตัวเราไม่บริสุทธิ์แล้ว ตอนนั้นเราคิดเยอะ จนเครียด แล้วตัดสินใจสารภาพเขาไป เขาอึ้ง เสียใจและใจสลายมากๆ ไม่คิดว่าเราจะทำ เราเสียใจมากๆ ที่ไม่ติดต่อกลับไปหาเขาตั้งนาน เพราะที่ผ่านมาเราจะตามง้อเขาตลอด รั้งเขาไว้ตลอด จนตอนนี้เราได้ทำสิ่งที่ผิดลงไปแล้ว

สีหน้าเขาแย่มากๆ เขาร้องไห้ แต่เขาก็พยายามพูดว่าเข้าใจ ธรรมดาวัยรุ่น ความอ่อนไหว ไม่เป็นไร แต่บอกว่าเขารับไม่ได้นะ แล้วก็บอกขอทำใจก่อนนะ ยังพูดยังคุยได้บ้าง แต่อย่าติดต่อมาบ่อยๆนะ เขาเจ็บมากๆ

เราร้องไห้หนักมากๆ แล้วขอโทษ ขอขมาเขา เราเห็นแฟนเจ็บ เราก็เจ็บ เรารู้ว่าถ้าบอกไป เราต้องเสียเขาไป แต่เราก็ได้ตัดสินใจแบบนั้นแล้ว เราหวังว่าเขาจะให้อภัยเราบ้าง แต่มันก็ไม่มีทางกลับมา เราเลือกที่จะโกหกต่อไปก็ได้ แต่เราเลือกไม่ทำ เราทนไม่ได้จริงๆ เราก็พยายามที่จะพูดคุยกับเขาปกติ ไม่นานเขากลับมาคุยกับเราด้วยความเสียใจว่าเราทำกับเขาแบบนั้นทำไม แล้วจะยังทักหา ไม่สงสารความรู้สึกเขาเลย ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก เราคิดว่าเราก็ได้ทำมันลงไปแล้ว ต่อให้บอกตั้งแต่แรก เขาก็ไปอยู่ดี เขาบอกว่าใช่ เพราะเขารับไม่ได้อยู่แล้ว ไม่ว่าจะตอนนี้หรือวันหน้าก็จะไป เราทำใจไม่ได้เหมือนกัน แม้แต่เราเอง เรายังยอมรับตัวเองไม่ได้เลย แล้วใครจะยอมรับ แต่เราก็เห็นแก่ตัวมากๆ เหมือนกัน ที่ยังจะรั้งเขาไว้ เขาบอกว่าเขาให้อภัย และให้เลิกแล้วต่อกัน

เขาเชื่อใจเรา เชื่อคำพูดเราตอนแรก แต่พอเราสารภาพความจริงไป เรากลับมากรีดแผลเขาซ้ำ ทั้งที่เขาเองก็ทำใจมานานในตอนที่เลิกกัน เราเสียใจมากๆ ที่จะต้องสูญเขาไปตลอดชีวิต และความเจ็บปวดนี้ก็ฝังใจเขาไปตลอด

อีกแค่วันเดียวก็จะได้เจอกันแล้ว แต่เราก็พังมันลงภายในวันเดียว เพราะไม่กล้าจะโกหกต่อไป และไม่กี่วันเขาขึ้นกรุงเทพฯ พาเพื่อนมารพ. เราติดต่อ ถามไถ่เรื่องเขาผ่านเพื่อนเขาตลอดๆ เพื่อนเขาบอกว่าเขาดีใจมากๆ ที่เรากลับไป แต่ไม่แสดงออก

เพื่อนเขาให้เราลองมาพบ อย่างน้อยก็เป็นครั้งสุดท้าย เราเลยไม่อยากพลาดโอกาสซ้ำอีก จึงมาพบ ตอนที่เจอ เราใจเต้นแรง และทำตัวไม่ถูก ละอายใจมากๆ เขายอมออกมานั่งคุยด้วย แล้วเราก็คุยกันด้วยดี ถามว่าทำไมถึงทำแบบนั้น ทำไมไม่คิดก่อนทำ ถ้าเขาทำบ้าง เราจะรับได้ไหม เราตอบไม่ได้ เราทำได้แค่ฟัง เขาบอกว่าตอนที่ทำ ไม่คิดถึงกันบ้างหรอ เราตอบไม่ได้ แล้วครั้งเดียวเขายังไม่เท่าไหร่ แต่มันเกิดขึ้นหลายครั้ง ทำไมเราไม่รู้สึกตะหงิดใจบ้าง

พูดคุยกันไปสักพัก เพราะพูดคุยกันด้วยเหตุผล ความรู้สึกเริ่มดีขึ้น เริ่มคุยกันได้ปกติ เราเบี่ยงประเด็นให้เขาพาไปทำฟันข้างนอก เขาก็ยอมไป เขาปฏิบัติ พูดคุย หยอกล้อกับเราเหมือนตอนเป็นแฟนกัน พูดคุย ยิ่มหัวเราะ แล้วเขาก็ชวนไปกินข้าว เรานั่งกินข้าวแล้วก็พูดคุยกันเรื่องทั่วๆ ไป หัวเราะ มีความสุขกัน เรารู้สึกดีแต่ในใจก็เศร้าที่จะเป็นครั้งสุดท้าย ตอนเริ่มจะกินข้าวเสร็จ สถานการณ์เริ่มกลับมาตึง เพราะเรากำลังจะลากัน เขาบอกว่าเป็นแบบนี้ดีแล้ว ดีสำหรับเราทั้งคู่ แล้วเราก็ได้พบหน้ากันเป็นครั้งสุดท้าย

เขากลับบ้านที่ต่างจังหวัด คืนต่อมา เราทักหาเขา เขาก็บอกว่า มีอะไรอีก คุยกันรู้เรื่องแล้ว ทำไมไม่สงสารกันบ้าง เขาอยากลืมเร็วๆ (เราเห็นแก่ตัวมาก) เขาเริ่มโมโห แล้วด่าเรา แล้วก็พูดถึงเรื่องเลวๆ ที่เราทำ ว่าเคยคิดถึงเขาบ้างไหมตอนทำ เราชาไปหมด แล้วไม่ได้ตอบ สักพัก ใจเขาเย็นลง เขาขอโทษเราที่พูดไม่ดี เขาไม่อยากให้เราเครียด เพราะด่ากันไปก็ไม่ประโยชน์ เขาไม่อยากให้เราไม่มีสมาธิทำงาน เขาเองก็ไม่อยากเครียด จากนั้นเขาโทรมาแล้วก็พูดคุยเป็นครั้งสุดท้าย ให้อภัยกัน แล้วบอกให้ต่างคนต่างไปเริ่มต้นใหม่สักที ยังโทรหาได้ แต่ไม่ควรโทรหาทุกวัน เขาบอกว่าถ้ายังอยากโทรหา ให้โทรแค่เดือนละครั้ง ถ้าวันไหนที่เขามีคนใหม่ ก็ไม่ควรโทรมาอีก เขาบอกให้เราจำไว้เป็นบทเรียนและอย่าทำอีก อวยพรให้โชคดี ให้เรารักตัวเอง ใช้ชีวิตให้สติ เขาจะรอดูเราประสบความสำเร็จ อย่าทำกับใครแบบนี้อีก ส่วนเขาก็จะไปเริ่มต้นใหม่ และบอกว่าถ้ามีรักครั้งใหม่ก็จะไม่ปล่อยให้ต้องรอนาน ไม่ปล่อยมือจนคว้าไม่ได้อีก

จบการสนทนานั้นไป เราร้องไม่ออก ได้แต่จมอยู่กับว่างเปล่า ใจหาย และทุกข์ใจ และก็คิดกับตัวเองว่านี่คือผลของการกระทำที่ไม่ไตร่ตรอง ไม่ซื่อสัตย์ ไม่มั่นคง พลาดโอกาสจากคนที่ดี คนที่ซื่อสัตย์กับเรา ที่เคยลำบากมาด้วยกัน สุดท้ายเราต้องทำใจและยอมรับ เพราะมันเป็นหนทางเดียวเท่านั้น ไม่มีทางอื่น เรายืนหยัดกับตัวเองว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก และจะพักกายพักใจ อยู่กับตัวเอง จะมีสติ มองคุณค่า เห็นสิ่งที่มีค่าที่อยู่ข้างกาย และไม่ละเลย ลืมใครไว้ข้างหลังอีก ถ้ารักก็จะไม่ทอดทิ้ง และกลับมารักตัวเอง ค่อยๆตัดสินใจ ไม่เห็นแก่ตัวอีก มีความรักอย่างพอดี สมดุล ไม่สุดโต่ง ไม่หย่อนยานไป

เราทักหาพี่ชายเขา ไปขอบคุณและขอโทษ บอกลาครั้งสุดท้าย แล้วไม่ติดต่อกลับไปอีก เราเสียดายวันเวลา ความรักที่ครอบครัวเขามีให้มาก เพราะทางบ้านก็เอ็นดูเรา ส่วนทางบ้านเราก็รักเขามากเหมือนกัน

ครั้งนี้เป็นบทเรียนที่หนักที่สุดในชีวิตเรา เราคงจะจำไปจนตาย และสุดท้ายเราก็ไม่เหลือใคร

เราอยากให้เรื่องราวของเราเป็นบทเรียนให้ใครหลายๆคน ที่อาจจะกำลังมองข้ามสิ่งดีๆข้างกาย แล้วหลงผิดทำสิ่งที่ผิดอยู่ หรือสิ่งที่ไม่ควรกระทำต่อความสัมพันธ์ มีรักดีๆ ควรรีบรักษา ไม่ถือทิฐิต่อกัน คุยกันด้วยดี ไม่ปล่อยมือกัน แต่ถ้าหากได้ทำลงไปแล้ว ก็พิจารณาผลที่ตามมา ว่าจะทำให้ใครเสียใจบ้าง สิ่งที่ทำลงไป ไม่มีทางแก้ไขได้อีก ไม่ควรดึงใครเข้ามาในความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจน ควรเคลียร์ใจตัวเองให้ดี

ถ้าเรารักใครสักคน และรักตัวเองมากพอ เราจะรู้ว่าการรอมันคุ้มค่า

ขอให้ความรักของทุกคู่สมหวัง และเราขอให้เราดีขึ้นเร็วๆ ขอบคุณที่อ่านจบค่ะ