ทำไมเวลาได้รักกับใครจริงๆ แล้ว
ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ตลอด
ตอนนี้ผมได้มีคู่ชีวิตแบบจริงจังมาเป็นเดือนแล้ว
เขาใส่ใจและมอบความรักให้ผมอย่างดี
แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองใส่ใจและมอบความรักให้เขาไม่พอ เหมือนน้อยกว่าที่เขาทำให้ผม ทั้งที่ผมรักเขาที่สุด รักมากๆ พยายามจะแสดงออกไป แต่ผมเป็นคนที่ไม่รู้จะแสดงไปแบบไหนให้ดูเหมือนรักมากๆ แต่กลัวเขาจะรู้สึกผมทำไม่หมือนเขา
อีกไม่ถึงปีผมก็จะไปอยู่ที่อื่น ซึ่งไกลมากๆ โอกาสเจอน้อยลง จากที่จะเจอได้เกือบทุกวัน กลายเป็น 1-3 ครั้งต่อปี
กลัวเขามีคนอื่น หลายอย่างผมเก็บไว้ในใจ กลัว กังวล เขาจะรักเราน้อยลงหรือเปล่า เขาจะพอใจในตัวเราน้อยลงไหม ผมไม่อยากไปไหนไกลเลย เพราะเวลาผมรักใครแล้ว อยากอยู่กับเขา อยากสร้างอนาคตร่วมกัน แต่พอไกลกัน มันมีแต่เจ็บปวดในทุกๆวัน
แล้วผมก็ยังไม่เก่งอะไรเลย พยายามอะไรก็ไปไม่สุดเหมือนคนอื่น เหมือนจะเก่ง เหมือนจะทำได้ แต่สุดท้าย คนอื่นก็ดีกว่าหลายเท่า
เขาเป็นคนเก่ง ขยัน เสาหลักครอบครัว
ส่วนผมเหมือนเข้าไปเป็นภาระให้กับเขา
ผมรักเขา แต่ก็ไม่อยากให้รู้สึกว่า ผมเหมือนตัวไร้ประโยชน์ มีไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
เหมือนที่เขาบอกกัน "จะรักแค่ไหน ถ้าไร้ประโยชน์ สุดท้ายจะโดดเดี่ยวในที่สุด"
ผมคงจะกลัวว่ามันจะเป็นแบบนี้จริงๆ
บางทียังคิดเลยว่า เขาควรเจอคนที่ดีกว่าผม หวังว่าเขาจะเจอคนที่มีประโยชน์มากกว่าผม ผมคิดว่าความรักมันคงไม่พอ มันคงอยู่ได้ไม่นาน
หรือผมควรออกไปจากชีวิตเขา
ทั้งหมดมันอัดอั้นในใจ สุดท้ายนอนร้องไห้อยู่คนเดียวเป็นชั่วโมง
เวลาที่ผมเป็นแบบนี้ ความสดใสของผมจะหายไป พูดน้อยลง สมองเอาแต่คิดเรื่องแบบนี้ แล้วกลัวว่าเขาจะคิดว่าผมไม่อยากคุยกับเขา ทั้งที่ผมเหมือนสมองหยุดชงัก หาเรื่องคุยไม่ได้เลย
แต่เวลาเจอภาษากายของเราก็ไปได้ดี จับมือ หอม จูบ อะไรปกติดี แต่บางทีก็คิดว่าน้อยลง หรือคิดไปเอง?
ผมกับเขา เราทั้งคู่ ต่างก็มีข้อที่ตัวไม่ชอบ
อย่างผมก็อายุน้อย ซึ่งเขาแอนตี้คนอายุน้อยกว่า
ส่วนเขาตรงสเปคผมแต่ไม่ถึงขนาดนั้น
แรกๆผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมาก แต่พอเขาพิสูจน์กับผมได้ 2 สัปดาห์ ผมเริ่มรู้สึกรักจริงๆ เรื่อยๆ จนตอนนี้ ผมรักเขามากแบบที่สุด ไม่อยากให้เขาไปไหนอีกแล้ว ผมไม่ได้รักใครจริงจังแบบนี้มานานมากแล้ว
เราทั้งคู่ต่างก็ทลายกำแพงและกฎของกันและกันได้อย่างน่าปฏิหาริย์
ผมควรทำยังไงดี คุยกับตัวเองก่อนหรือยังไงดี?
หรือผมไม่ควรมีความรักกับใครเลย ควรจะโดดเดี่ยวไปจนสิ้นลมไหม
ใครก็ได้ช่วยผมที ปรึกษาเรื่องความรัก+ปัญหาจิต "ทำไมเวลาได้รักกับใครจริงๆ ผมชอบเป็นแบบนี้ ผมไม่ชอบตัวเองเลย"
ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ตลอด
ตอนนี้ผมได้มีคู่ชีวิตแบบจริงจังมาเป็นเดือนแล้ว
เขาใส่ใจและมอบความรักให้ผมอย่างดี
แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองใส่ใจและมอบความรักให้เขาไม่พอ เหมือนน้อยกว่าที่เขาทำให้ผม ทั้งที่ผมรักเขาที่สุด รักมากๆ พยายามจะแสดงออกไป แต่ผมเป็นคนที่ไม่รู้จะแสดงไปแบบไหนให้ดูเหมือนรักมากๆ แต่กลัวเขาจะรู้สึกผมทำไม่หมือนเขา
อีกไม่ถึงปีผมก็จะไปอยู่ที่อื่น ซึ่งไกลมากๆ โอกาสเจอน้อยลง จากที่จะเจอได้เกือบทุกวัน กลายเป็น 1-3 ครั้งต่อปี
กลัวเขามีคนอื่น หลายอย่างผมเก็บไว้ในใจ กลัว กังวล เขาจะรักเราน้อยลงหรือเปล่า เขาจะพอใจในตัวเราน้อยลงไหม ผมไม่อยากไปไหนไกลเลย เพราะเวลาผมรักใครแล้ว อยากอยู่กับเขา อยากสร้างอนาคตร่วมกัน แต่พอไกลกัน มันมีแต่เจ็บปวดในทุกๆวัน
แล้วผมก็ยังไม่เก่งอะไรเลย พยายามอะไรก็ไปไม่สุดเหมือนคนอื่น เหมือนจะเก่ง เหมือนจะทำได้ แต่สุดท้าย คนอื่นก็ดีกว่าหลายเท่า
เขาเป็นคนเก่ง ขยัน เสาหลักครอบครัว
ส่วนผมเหมือนเข้าไปเป็นภาระให้กับเขา
ผมรักเขา แต่ก็ไม่อยากให้รู้สึกว่า ผมเหมือนตัวไร้ประโยชน์ มีไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
เหมือนที่เขาบอกกัน "จะรักแค่ไหน ถ้าไร้ประโยชน์ สุดท้ายจะโดดเดี่ยวในที่สุด"
ผมคงจะกลัวว่ามันจะเป็นแบบนี้จริงๆ
บางทียังคิดเลยว่า เขาควรเจอคนที่ดีกว่าผม หวังว่าเขาจะเจอคนที่มีประโยชน์มากกว่าผม ผมคิดว่าความรักมันคงไม่พอ มันคงอยู่ได้ไม่นาน
หรือผมควรออกไปจากชีวิตเขา
ทั้งหมดมันอัดอั้นในใจ สุดท้ายนอนร้องไห้อยู่คนเดียวเป็นชั่วโมง
เวลาที่ผมเป็นแบบนี้ ความสดใสของผมจะหายไป พูดน้อยลง สมองเอาแต่คิดเรื่องแบบนี้ แล้วกลัวว่าเขาจะคิดว่าผมไม่อยากคุยกับเขา ทั้งที่ผมเหมือนสมองหยุดชงัก หาเรื่องคุยไม่ได้เลย
แต่เวลาเจอภาษากายของเราก็ไปได้ดี จับมือ หอม จูบ อะไรปกติดี แต่บางทีก็คิดว่าน้อยลง หรือคิดไปเอง?
ผมกับเขา เราทั้งคู่ ต่างก็มีข้อที่ตัวไม่ชอบ
อย่างผมก็อายุน้อย ซึ่งเขาแอนตี้คนอายุน้อยกว่า
ส่วนเขาตรงสเปคผมแต่ไม่ถึงขนาดนั้น
แรกๆผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมาก แต่พอเขาพิสูจน์กับผมได้ 2 สัปดาห์ ผมเริ่มรู้สึกรักจริงๆ เรื่อยๆ จนตอนนี้ ผมรักเขามากแบบที่สุด ไม่อยากให้เขาไปไหนอีกแล้ว ผมไม่ได้รักใครจริงจังแบบนี้มานานมากแล้ว
หรือผมไม่ควรมีความรักกับใครเลย ควรจะโดดเดี่ยวไปจนสิ้นลมไหม