การขึ้นค่าแรงมันต้องมีอุตสาหกรรมหรือนวัตกรรมมูลค่าสูงๆส่งออก เพื่อไปดันค่าแรงทั้งระบบให้มันขึ้น ไม่ใช่จู่ๆก็มาบอกจะมาเพิ่มค่าแรง ซึ่งจะทำให้ค่าครองชีพเพิ่มตามที่มีแต่ทำให้มูลค่าเงินลดลง 
เศรษฐกิจไทยอยู่ได้ทุกวันนี้ทั้งที่ไม่ใช่สังคมอุตสาหกรรมหนักระดับโลก หรือศูยก์กลางการเงิน เพราะความที่อะไรๆมันก็ถูก ค่าแรงถูก ค่าครองชีพถูกที่เป็นเหมือนเป็นอาวุธท่าไม้ตายของเศรษฐกิจไทยเลย ทำให้ต่างชาติมาสร้างฐานการผลิตสร้างงาน มีนักท่องเที่ยวมากันเยอะชอบถูกใจ หลงรักเมืองไทย เพราะเมืองไทยอะไรๆก็ถูก(ถึงมันแพงกว่าเมื่อก่อนแต่ก็ยังถือว่าถูกอยู่ดี)สร้างงานบริการให้มากมาย มีต่างชาติหอบเงินมาใช้ชีวิตหลังเกษียณแบบอยู่ยาวๆก็เพราะว่ามันถูก ค่าบริการถูก ประหยัดรายจ่ายได้ เพราะประเทศมันค่าครองชีพแพงอยู่ลำบาก(ในกรณีของคนระดับค่อนไปทางล่างๆ)
เราเป็นประเทศระดับเดียวกับเวียดนาม ฟิลิปปินส์ อินโดนีเซีย คือจำเป็นต้องแข่งขันเรื่องค่าแรงถูก ถึงจะสู้เค้าได้ มันเป็นทางเลือกที่จำต้องยอมรับการที่ค่าแรงถูก เพราะเราไม่มีอุตสาหกรรมเด่นๆที่มีมูลค่ามากๆเป็นตัวชูโรงเพื่อดันค่าแรงคนในประเทศให้เพิ่มทั้งระบบ ขืนขึ้นค่าแรงแบบไม่มีอะไรรองรับแบบนโยบายพรรคพลโท คือตายแน่ 

เมืองไทยค่าครองชีพถูกๆใช้ชีวิตสบายๆไม่เอา แต่อยากให้ค่าครองชีพสูงๆ(แบบไม่มีพื้นฐานเศรษฐกิจรองรับแบบประเทศพัฒนาแล้ว) แปลก
ใครเห็นด้วยก็บ้าแล้ว
ถ้าจะหาเสียงเพิ่มค่าแรง ในยามเศรษฐกิจมีความหวัง มีนวัตกรรม อุตสาหกรรมที่สร้างมูลค่าปั่นราคาไปสูงๆเว่อๆได้ให้ทั่วโลกยอมรับ สร้างงานสร้างรายได้ แบบพวกแบรนด์ตะวันตกแบรนด์ญี่ปุ่นแบรนด์เกาหลี จะไม่ว่าอะไรเลย แต่ยามเศรษฐกิจมืดมนแบบนี้แบบไร้ความหวังแบบนี้จะมาเพิ่มค่าแรง อัพค่าครองชีพ เอาอะไรคิดหา

ขึ้นค่าแรง แรงงานระดับล่างดีใจ แต่ในระยะยาวค่าครองชีพเพิ่มเป็นเงาตามตัวมันก็ไร้ความหมายอยู่ดี ส่วนพวกเงินเดือนคงที่ถึงค่าแรงขั้นต่ำเพิ่ม แต่เงินเดือนตัวเองไม่เพิ่มตามก็ลำบาก ยิ่งพวกมีรายได้แน่นอนหลังเกษียณอยู่แล้วยิ่งลำบากอีก เพราะค่าครองชีพเพิ่มแต่รายได้ตัวเองไม่เพิ่มตาม อาจต้องย้ายไปอยู่ประเทศค่าแรงถูกค่าครองชีพถูก ค่าบริการถูกอย่างพม่า อินเดียแทน เพราะเมืองไทยมันจะอยู่ยากแล้ว เพราะอะไรๆก็แพง ตามนโยบายเพ้อพก

ค่าครองชีพถูกๆอยู่สบายๆไม่เอา แต่ได้อยากได้ค่าครองชีพสูงๆ แต่ระดับเศรษฐกิจอยู่เกรดเดียวกับเวียดนาม ฟิลิปปินส์ อินโดนีเซีย มึน