คือ เราเป็นคนต่างตังหวัดและปีนี้เราอยู่ปี 1 เรามาเรียนที่ภาคเหนือ ตอนที่เรารู้ว่าติดมหาลัยแถวที่นี่ก็เริ่มย้ายของมาอยู่จนกระทั่งเราเจอคนคนนึงตอนแรกเราก็มองเขาด้วยความที่เราสนใจ มองตั้งแต่วันที่มาอยู่นี่ครั้งแรกเขาเป็นพนักงานเซเว่นคือตอนแรกเราก็ไม่ได้อะไรหรอกก็แค่มองทั่วๆไปพอเราเริ่มอยู่ที่นี่ได้เรื่อยๆ เราก็เริ่มเจอเขาทุกวันเพราะเขาส่งของให้ลูกค้า ซึ่งตอนนั้นเราอยู่กับเมท 3 คน พอหิวก็สั่งเซเว่น คนที่เรามองคนนั้นเขาก็เป็นคนเริ่มมาส่ง เราสั่งทุกวันเขาก็มาส่งให้เราทุกวัน เราก็เก็บไว้ในใจไม่บอกว่าชอบใครเหมือนเราคอยดูสังเกตคนเดียวจนกระทั่งเพื่อนคนนึงรู้เราเลยบอกว่าเราสนใจคนนี้แต่เป็นในเชิงที่มอง คือถ้าเราสนใจใครคนคนนั้นจะอยู่ในสายตาเราถูกไหมคะ ทุกครั้งที่ไปเซเว่นหรือสั่งให้เขามาส่งเราก็มองเขานะคะ แต่เราไม่ค่อยกล้าสบตากลัวเขาจะมองเราว่าเราจะมองเขาทำไมหนักหนา จากนั้นเรื่อยๆเราก็มองเขามาตลอดแต่ในใจคือไม่ได้อยากได้เขาเป็นแฟนเราแค่อยากรู้จักชื่อเขาเฉยๆ มีครั้งหนึ่งเราไปเที่ยวอ่างเก็บน้ำหลังหอซึ่งห่างจากหอแค่ 2 โลได้ เราไปถึงเราก็บังเอิญเจอเขาในรูปแบบไม่ได้ทำงานเขามานั่งชิวๆริมถนนนั่งอยู่คนเดียว ตอนนั้นเราก็คุ้นๆแต่ก็นึกไม่ออกรู้สึกว่าเคยเห็นหน้า คือมันเป็นช่วงโควิดนี่แหละเขาใส่แมสตลอดเราเลยไม่เคยเห็นหน้าเขาจริงๆสักครั้งจนเราไปเจอเขาที่อ่างเก็บน้ำเขาถอดแมสเราก็มองเขาและก็นึกจึงได้รู้ว่าเขาคือคนที่เราคอยมองคอยสนใจ ตอนเรากำลังเดินผ่านเขาเราก็มองหน้ากัน แต่เชื่อไหมการที่เราสนใจเขาแล้วอ่ะ ขนาดเขาถอดแมสเรายังจำหน้าเขาไม่ได้เลย นึกหน้าตอนนี้ก็คือนึกไม่ได้รู้แค่เค้าโครงของใบหน้าแต่จำหน้าเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ มันแย่ตรงนี้แหละเพราะเราเป็นคนจดจำใบหน้าคนไม่เก่งจึงทำให้ทุกครั้งที่เจอเขาเราพยายามนึกหน้าว่าหน้าตาเป็นยังไงเราก็นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกจริงๆ รู้สึกว่าทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ด้วย