เรื่องของเรื่องคือเมื่อคืนก่อนแม่โทรมาว่าน้องชายเข้าไปที่เรือนจำเพื่อรอการพิจารณาคดี (คดีมีหลายคดีมากทั้งแพ่ง ทั้งคดีอาญา) ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าคดีอะไรเพราะแม่ไม่ได้บอก เดาว่าน่าจะเป็นพวกคดีจ่ายเช๊คเด้ง แม่บอกแค่ให้ผมช่วยหาเงินไปประกันตัวน้องหยิบยืมใครมาก่อนก็ได้หลักแสน โดยบอกว่าน้องสะใภ้มีออเดอร์ที่รอเก็บเงินจากลูกค้า ผมปฏิเสธไปเพราะน้องไม่ได้มีแค่คดีเดียว แถมไม่ได้เป็นคดีประมาท ผมก็เคยโดนน้องชายและน้องสะใภ้ยืมเงินไป ร่วมแสนสี่หมื่น ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย ล่าสุดก็โดนขอให้ช่วยอีก 12,000 บาท ไปประกันตัวเพราะโดนหมายจับคดีจ่ายเช๊คเด้ง ตั้งแต่ ธค 64 จนป่านนี้เลื่อนคืนมาเรื่อยๆ อ้างโน้น อ้างนี้ คำพูดเชื่ออะไรไม่ได้สักอย่าง ผมเคยลองโทรไปคุยกับอัยการจังหวัด ๆ บอกว่าคดีนี้สั่งฟ้องไปและคืนเงินไปตั้งแต่ กค. 65 แล้ว แต่น้องก็ไม่คืนเงินผม จนล่าสุดมาโดนศาลสั่งจำคุกระหว่างรอการพิจารณาคดี พอผมบอกไม่ช่วยเพราะไม่มีกำลังจะไปช่วยแล้ว (ต่อให้วันนี้ผมถูก 12 ล้าน ผมก็ไม่ช่วย) แม่ก็บอกว่าเค้านอนไม่หลับ เค้าเครียดที่ลูกต้องติดคุก มาใส่ผมอีกว่าทำไมผมเป็นพี่คนโตทำไมไม่ช่วยน้อง บอกว่าผมมันคนตรงเกินไป ทำไมไม่คิดว่าเลือดข้นกว่าน้ำ ผมก็พยายามอธิบายให้แม่ฟังเค้าก็เหมือนไม่อยากฟังและไม่อยากเข้าใจ ว่าการทำแบบนี้มีแต่พังกับพัง สมบัติพ่อแม่น้องก็ผลาญจนหมดเงินในบ้านไม่เหลือ ถึงขนาดโทรมาหาภรรยาผมให้ไปยืมเงินพี่ชายภรรยามาช่วยประกันตัวน้องชายอีกต่างหาก  แม่ชอบบอกว่าถ้าเป็นผมมีคดีเค้าก็ต้องช่วย ผมบอกแม่ว่าผมขับรถมาเกิน 10 ปีใบสั่งใบเดียวผมก็ไม่เคยได้ เพราะผมคิดก่อนเสมอว่า ทำแล้วผลจะเป็นยังไง ลึก ๆ ผมก็เข้าใจความรักของแม่นะแต่ทำไงได้เพราะช่วยยังไงก็ไม่วันหมดสิ้น

ถึงวันนี้ผมคงพอกับเรื่องน้องชายแล้วครับ ถ้าจะช่วยคงช่วยแค่แม่คนเดียว ทุกวันนี้ในใจแม่คงคิดว่าผมเป็นคนใจดำ ใจแคบ เพราะน้องติดคุกก็ไม่ยอมช่วยเหลือ แต่ผมไม่ไหวจะช่วยจริง ๆ สิ่งที่น้องทำกับผม กับที่บ้านผมรับไม้ได้ น้องก็รู้ว่าแม่เป็นคนที่คิดมาก คิดลบ รักลูกยิ่งกว่าอะไร แต่น้องทำอะไรเหมือนคนคิดน้อย ใจใหญ่ ชีวิตไม่ค่อยมีหลักคิด