ย้อนกลับไปเมื่อตอนยังเด็ก เรายอมรับโชคชะตาและสู้มาตลอด มีพ่อก็เหมือนไม่มี อาจจะมีเกเรบ้างแต่เราก็ไม่เคยออกนอกกรอบชีวิตที่เกิดมากับครอบครัวระดับล่างมันเหนื่อยมาก ไม่มีเงินไปกินที่โรงเรียนด้วยซ้ำมีหลายเหตุการณ์ที่ทำให้จำจนถึงทุกวันนี้

      แต่เราก็พยายามและดิ้นรนผ่านมันมาได้ พอเริ่มเข้าอาชีวะ มีแฟนคนแรกเราถูกให้ออกจากโรงเรียน
พ่อโทรมาบอกว่า ไม่มีเงินส่งเรียนต่อแล้วนะ ทั้งๆที่เราไม่เคยได้เงินจากพ่อเลย ((พ่อให้เงินกับย่าแล้วย่าก็เอาเงินพวกนั้นมาซื้อกับข้าวให้หลาน ให้คนทางบ้านกิน ))  หลังจากนั้นเราก็ไปทำงานที่กรุงเทพฯด้วยอายุ 17 ปี ได้เงินเดือน 3,500 บาทแล้วก็ส่งให้ย่าทุกเดือน หลังจากมีแฟนคนที่ 2 เราถูกครอบครัวจับแต่งงานหลังจากคบกับแฟนได้แค่ 6 เดือน 
แต่โชคดีที่เราปรับตัวแล้วเข้าหากันได้เราก็อยู่ด้วยกันมาปีนี้เข้าปีที่ 10 แล้ว และหลังจากนั้นเพื่อนของเราก็เริ่มน้อยลง เพราะเราเลือกครอบครัว

        เราพยายามเพื่อครอบครัวทุกอย่าง พยายามให้เขาเห็นค่าในตัวเราให้เงินย่าทุกเดือน,ซื้อของที่พ่ออยากกิน,ส่งที่ดินแทนป้า,เราทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวนี้..ทำมาตลอด และตอนนี้เราเริ่มไม่ไหว กับสิ่งที่พยายามทำอยู่

       เราเป็นโรคซึมเศร้า หลังจากที่เราพยายามจ่ายที่ดินเดือนละ 6,000 บาทโดยไร้ซึ่งคนช่วยเหลือ มีแค่เรากับแฟนและค่าใช้จ่ายที่บานเบอะ ค่าใช้จ่ายที่ไม่ได้เกิดจากเรา ((ซึ่งตอนนี้ไม่มีค่าใช้จ่ายพวกนั้นแล้ว หลังจากที่เราป่วย))

เราเล่าทุกอย่างให้แฟนฟัง เล่าให้ฟังจนหลังๆมาเขาเริ่มไม่ฟังแล้ว เขาเองก็คงเหนื่อย แล้วตอนนี้เราควรทำไงต่อดี ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ รู้สึกเคว้งคว้างตัวคนเดียว ว่างเปล่า 

ยังไม่ควรตายตอนนี้ ไม่อยากเห็นแฟนยืนดูศพเราเพียงคนเดียว เพราะเรายังไม่มีลูกไม่อยากให้เขาตัวคนเดียว เหมือนที่เราตัวคนเดียวในตอนเด็ก

แล้วตอนนี้เราไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ??
จขกท.ต้องทำไงต่อคะ??