คือหนูอายุ14 ตรวจชุดตรวจแบบแยงจมูก ที่ไม่ตรวจแบบน้ำลายเพราะมีคนบอกว่าผลตรวจไม่ชัดเท่าตรวจจมูก
  ทีนี้ก็ให้แม่แหย่ให้แล้วกลัวมาก เพราะมันไม่เหมือนกับที่เคยแหย่/ครูเคยทำให้ มันเกร็งและอยากหายใจ พยายามนิ่งๆสุดๆแล้ว เอามือกำผ้าแน่น แต่มันก็ไม่ไหว จะว่าไม่มีความอดทนก็ได้ แล้วแม่ก็อารมณ์เสียก็เข้าใจแหละว่าทำไมถึงอารมณ์เสีย แล้วก็ขึ้นเสียงตะโกนเสียงดัง ทำให้เรากลัว แต่เราก็พยายามนิ่งที่สุดแล้ว แต่มันกลัวแม่มาก ลองไป3รอบแล้วยังทำไม่ได้ แม่ก็ถามว่าแหย่เองมั้ย นี่ก็หยิบมาแต่แม่จ้องเขม็งแบบน่ากลัวมากๆ พร้อมกับพูดเสียงดัง เลยไม่กล้าแหย่ แล้วคืนไปให้แม่แหย่อีกครั้งนึง แต่ตอนนั้นแม่ก็อารมณ์เสียแล้ว ทำให้กลัวมาก น้ำตาไหลขี้มูกไหล และก็หายใจออกแรงมาก ตอนทำครั้งที่3ถึงล่าสุด กลัวมากเลยขยับหัวออก แล้วแม่ก็โกรธมาก คือตอนนั้นพยายามที่สุดแล้วจริงๆ สาบานได้แต่มันกลัวมาก รู้สึกไม่มีกับแม่
แล้วก็กลับไปนั่งที่ตัวเองทำตัวเงียบๆ แต่แม่ก็ถามว่าร้องไห้ทำไมแล้วก็บอกให้มองหน้าเลยบอกว่ากลัวคุณแม่ แม่เลยถามว่ากลัวแบบไหนเลยตอบไปว่ากลัวแบบไม่อยากคุยสักพัก อยากอยู่เงียบๆ(ก็คืออยากให้ตัวเองสงบลงก่อน)  แล้วหลังจากนั้นแม่ก็บอกว่า"มันไม่ได้เรียกว่ากลัวมันเรียกว่าเกลียด เข้าใจมั้ย" เราก็พยายามพูดว่าไม่ได้เกลียดแต่มันกลัว ไม่กล้ามองหน้า  ยิ่งมองยิ่งร้องยิ่งคุยยิ่งร้อง 
   เมื่อก่อนคุณแม่ก็ชอบบ่นชอบว่าบั่นทอนจิตใจตั้งแต่เข้าอนุบาล แต่พอเราเข้า ป.4 แม่ก็เริ่มเปลี่ยน เราก็โอเคขึ้นเพราะแม่ไม่ได้น่ากลัวแบบเมื่อก่อนแล้ว
อยากทราบว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับความกลัวของเราด้วยหรือเปล่า?