เริ่มโควิดปีแรกได้ไม่กี่เดือน
แม่ก็มาจากเราไปเพราะมะเร็งถุงน้ำดี
เราได้ดูแลแม่จนวินาทีสุดท้าย..

จากนั้นเราก็ดูแลพ่อต่อพ่อเป็น Stroke
ก่อนแม่จะเข้า รพ.แม่จากไปได้ปีกว่าๆ
พ่อก็จากเราไปอีกคน
เราดุแลท่านทั้งหมด ทำทุกอย่างให้
ทั้งสองท่านอย่างดีที่สุด

หัวใจเราบอบช้ำ แตกสลายในเวลาติดๆกัน
ไม่ว่าจะหาวิธีเยียวยาจิตใจอย่างไรมันก็ไม่วายหม่นหมอง
อ้อ..คือเราลืมบอกว่าเราป่วยเป็น Bipolar Disorder
เป็นมานานมากๆและรักษามาตลอดเพราะเราอยากดูแลพ่อแม่

ตอนนี้โลกของเรามันเทาจนเข้มเหลือเกินแล้ว
มีหลายครั้งที่อยากหลับไปคิดถึงพ่อแม่เหลือเกิน
เมื่อก่อนมีเรื่องอะไรก้คุยกับแม่ได้น้ำทิพย์ชะโลมใจเสมอ
ทุกวันนี้มองไปทางไหนก้เดียวดายไม่มีใครสักคน

เราใช้เวลาไปกับการทำงาน ค้าขายและบอกตัวเองว่า
อ่อนแอไม่ได้นะ พ่อแม่มองดูอยู่อย่าให้ท่านห่วง
น้องสาวสองคน ไม่เคยดูดำดูดีพ่อแม่เลย สร้างแต่เรื่อง
มีแต่เอาเปรียบ มีแต่มาเอา ไม่เคยให้ พ่อแม่โดนหนักเรื่องน้องๆ

เมื่อสิ้นพ่อแม่แล้ว น้องๅไม่ยอมรับกระดูกพ่อแม่ที่เราแบ่งให้
เขาเร่งให้เรารีบจัดการเรื่องที่ดิน สมบัติของพ่อแม่แล้วแยกย้าย
เราทำคำร้องต่อศาลขอเป็นผู้จัดการมรดกของพ่อแม่
น้องสองคนไม่พอใจที่แม่เอ๋ยปากยกที่ 45 ไร่ติดที่นามีคลองชลประทานให้เรา
แม่บอกว่าเพราะเราคือคนที่เลี้ยงดูพ่อแม่มาตลอดดังนั้นจึงให้เรา

แล้วที่แปลงอื่นๆอีกเป็นร้อยๆไร่ แม่ให้น้องสองคนแบ่งกัน
สุดท้ายน้องคนรองด่าเราเป็นคลิปเสียง ด่าว่าเราโลภมากเอาสมบัติไปแต่ดีๆ
ด่าว่าเราเป้นอีโรคจิต อีปีศาจ กุไม่นับถือมันเลว ฯ....?
ส่วนพวกเขาได้ที่ดินแปลงใกลกว่า แม้จะได้มากกว่าแต่เขาไม่พอใจ
น้องคนเล็กก็บอกเราว่า เจ๊เอาแปลงนั้นยกให้เจ๊รองไปสิ แล้วเจ๊มาแบ่งกับหนู
เพราะหนูไม่ถูกกับมันไม่อยากอยู่แปลงเดียวกัน เมื่อคิดไตร่ตรองดีแล้ว
เราจึงบอกน้องๆว่า

ที่แปลงใหญ่นั้นยกให้น้องคนเล็กทั้งหมดไปเลย 
แล้วเอาแปลงของเรายกให้น้องคนรองเราไม่เอาก้ได้
แต่เราเอาบ้านที่เราปลูกให้พ่อแม่อยู่คืนมาเราขอแค่นั้นแต่บ้านเป้นเงินเรา
ทุกอย่างก้จบลงด้วยดี แต่ความสัมพันธ์พี่น้องหายไปหมดเลย
น้องรองไม่เคยติดต่อเรา ไม่มีแม้แต่จะโทรหา เราโทรไปเขาก้ไม่รับ

น้องคนเล็กก้เอาตัวไม่รอดจนตอนนี้เห้นบอกว่าจะขายที่ดินแปลงนั้น
เราไม่ยุ่ง แต่เราจุก เจ็บในใจแทนพ่อแม่ที่สมบัติของท่านกำลังจะถูกลูกๆเอาไปขาย
แม้ว่าท่านจะไม่อยู่แล้ว แต่ท่านเก็บที่ดินและสมบัติเอาไว้ให้ลูกหลานทำกิน
มาวันนี้กำลังจะไม่เหลือแล้ว เราเหนื่อยมาก หลังวัคซีนเข็มที่สาม
ผมเราร่วงจนแทบโกร๋น เข้า รพ. หลายครั้ง โรครุมเร้า อ่อนแอลงเรื่อยๆ

วันนี้เราจึงอยากเข้ามาระบายให้เพื่อนๆในนี้ได้รับฟังเรื่องราวของเรา
มันไม่ได้น่าอ่านหรอก มันไม่มีสาระอะไร ก้แค่เราเหงา ไม่มีใคร
เราไม่รู้ว่าเราจะหลับไปและไม่ตื่นขึ้นมาอีกเมื่อไหร่ หากใครอ่านแล้วแค่เข้าใจเราก้พอ
เรารุ้สึกเหมือนว่าเรากำลังจะ..ตาย ความตายเป็นเรื่องธรรมชาติ
เราไม่กลัวเลยเพราะอยากไปๆเสียที บางทีอาจจะได้เจอพ่อกับแม่ก้ได้

ชาตินี้ แม่ไม่ได้คลอดเรามา แต่พ่อแม่รักเรามากจริงๆ รักกว่าเลือดในอกของตัวเอง
พ่อแม่เราท่านเก็บเรามาเลี้ยงตั้งแต่เกิดค่ะ นี่หรือเปล่าที่ทำให้น้องๆ ไม่รักเรา
ทั้งๆที่เรารักเขามาก และเราเป็นผู้ให้พวกเรามาตลอด เพราะเรารักน้องๆมาก
ตอนนี้เรากำลังตรอมใจหรือเปล่าไม่รู้สิ มันเจ้บมันชาและเฉาลงเรื่อยๆ
หายใจก้เหนื่อย เราขอจบเท่านี้ก่อนนะคะ ไว้มีแรงและยังไม่ตาย เราจะเข้ามาคุยด้วยใหม่

***ขอบคุณและโชคดีปีใหม่ทุกคนนะคะ***