เมื่อกลางปีที่ผ่านมาเราจับได้ว่ามีคนแอบมองใต้กระโปรงเวลาเราเดินขึ้นบันได ก่อนที่จะจับได้เราได้สังเกตพฤติกรรมมัน เวลาเราเดินขึ้นบันไดทำไมมันต้องเดินขึ้นตามตลอดเลย ทำไมต้องเจอคนนี้ตลอดตอนที่เราเดินขึ้นบันได ซึ่งบันไดที่เราเดินขึ้นจะเป็น 2 step คือ ถ้าเดินจากข้างล่างขึ้นมา จะเจอชั้นจอดพักก่อน ก่อนที่จะขึ้นต่ออีก1step ในจังหวะที่เราเดินขึ้นไปเกือบจะสุดทางขึ้น ไอ้โรคจิตก็จะเดินขึ้นมาในสเต็ปแรกๆของบันได แล้วเงยหน้ามามองใต้กระโปรงเรา โดยที่เราก็ใส่กางเกงซับปกติ และไม่ได้ใส่กระโปรงมาให้ใครมอง และกระโปรงเรายาวประมาณเข่าแต่งตัวมาทำงานปกติ ครั้งที่มั่นใจเพราะก้มลงไปมองก็สบตากับมัน จึงแน่ใจว่ามันมีพฤติกรรมโรคจิตแอบมองใต้กระโปรงแน่ๆ จึงไปบอกเพื่อนในที่ทำงาน หลายคนคอยช่วยสังเกตและพบว่าตัวเพื่อนๆที่ใส่กระโปรงก็โดนเหมือนกัน ทำให้แน่ใจว่าเป้าหมายของมันคือคนที่ใส่กระโปรงมาทำงาน เคยจับผิดด้วยการให้เพื่อนที่ใส่กระโปรงเดินไปก่อน มันก็ลุกตาม แต่ตอนนั้นคนที่ปิดท้ายมัวแต่อึ้งที่มันลุกมาจากที่นั่งและปาดหน้าเดินตามอย่างไวเลยไม่มีหลักฐานตรงนั้น ในส่วนเราเองเคยอัดคลิปมันได้ครั้งนึงตอนเดืนขึ้นบันได เห็นหน้าชัดและเห็นว่ามันเงยหน้าขึ้นมาแต่ทำไรไม่ได้ หลักฐานไม่มากพอจะเอาผิด แล้วนำไปแจ้งผู้ใหญ่ในที่ทำงานบวกกับหลายๆคนที่ยืนยันว่าโดนเช่นกัน ตอนนั้นก็แก้ไขปัญหาโดยหาแผ่นมาปิดตรงทางขึ้นบันได ไม่ให้ฝ่ายที่กำลังตามขึ้นมาเงยหน้าขึ้นมามองได้ ตอนนั้นเราและเพื่อนๆพยามยามหาหลักฐานอื่นที่จะจับผิดมันให้ได้ แต่มันไหวตัวก่อน ซึ่งตอนนั้นก็รู้สึกโอเคถ้ามันรู้ตัวเองหวังว่ามันจะไม่ทำอีก
จนถึงตอนนี้เรายังรู้สึกถูกคุกคามจากมันอยู่ มันเองก็คงรู้ว่าเราจับได้ว่ามันแอบมองและแจ้งให้ทางผู้ใหญ่ทราบ ทุกวันนี้มันก็ยังจงใจให้เราเห็นหน้ามัน ตอนไปทานข้าวที่โรงอาหารทันก็ยังมานั่งใกล้ๆในจุดที่ทำให้เราเห็น ซึ่งเราเองเลือกที่นั่งก่อน ทุกวันนี้ยังต้องเดินสวนทางกับมันในที่ทำงาน กลับกลายเป็นเราเองที่ต้องมาหวาดระแวงกลัวมัน ทั้งๆที่เราไม่ผิดเลยที่ใส่กระโปรงมาทำงาน ต่อให้ใส่กางเกงมา ก็ยังรู้สึกถูกคุกคามอยู่ดี
เราควรจัดการกับความรู้สึกที่กลัวการเผชิญหน้าแบบนี้ยังไงดี เคยปรึกษาคนอื่นบางคนก็บอกอย่าไปกลัว แต่ที่ผ่านมาที่เราโดนแอบมองและผู้หญิงคนอื่นก็โดนมันทำแบบนี้มาเป็นปีๆแล้วก่อนที่เราจะจับได้ เราเลยรู้สึกแย่มากเมื่อเจอหน้ามัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ หลักฐานก็มีแค่พยานที่เจอเหมือนกันกับคลิปที่เราถ่ายได้จากฝั่งเรา ตอนนี้เราก็พยายามที่จะไม่กลัวมัน แต่พอเห็นหน้ามันอีกแทบจะอยากมุดดินหนีหายตรงนั้นเลย
ถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำยังไงดีคะ ตอนนี้เราวิตกกัลวลจริงๆ มันไม่ได้มาจู่โจมถูกเนื้อต้องตัว แต่เรารู้สึกกลัวมันฝังใจมากกับพฤติกรรมที่กล่าวมาข้างต้น
เคยเจอโรคจิตแอบมองใต้กระโปรงในสถานที่ทำงาน แต่เวลาผ่านมาได้ครึ่งปีแล้วก็ยังรู้สึกว่าถูกคุกคามอยู่
จนถึงตอนนี้เรายังรู้สึกถูกคุกคามจากมันอยู่ มันเองก็คงรู้ว่าเราจับได้ว่ามันแอบมองและแจ้งให้ทางผู้ใหญ่ทราบ ทุกวันนี้มันก็ยังจงใจให้เราเห็นหน้ามัน ตอนไปทานข้าวที่โรงอาหารทันก็ยังมานั่งใกล้ๆในจุดที่ทำให้เราเห็น ซึ่งเราเองเลือกที่นั่งก่อน ทุกวันนี้ยังต้องเดินสวนทางกับมันในที่ทำงาน กลับกลายเป็นเราเองที่ต้องมาหวาดระแวงกลัวมัน ทั้งๆที่เราไม่ผิดเลยที่ใส่กระโปรงมาทำงาน ต่อให้ใส่กางเกงมา ก็ยังรู้สึกถูกคุกคามอยู่ดี
เราควรจัดการกับความรู้สึกที่กลัวการเผชิญหน้าแบบนี้ยังไงดี เคยปรึกษาคนอื่นบางคนก็บอกอย่าไปกลัว แต่ที่ผ่านมาที่เราโดนแอบมองและผู้หญิงคนอื่นก็โดนมันทำแบบนี้มาเป็นปีๆแล้วก่อนที่เราจะจับได้ เราเลยรู้สึกแย่มากเมื่อเจอหน้ามัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ หลักฐานก็มีแค่พยานที่เจอเหมือนกันกับคลิปที่เราถ่ายได้จากฝั่งเรา ตอนนี้เราก็พยายามที่จะไม่กลัวมัน แต่พอเห็นหน้ามันอีกแทบจะอยากมุดดินหนีหายตรงนั้นเลย
ถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำยังไงดีคะ ตอนนี้เราวิตกกัลวลจริงๆ มันไม่ได้มาจู่โจมถูกเนื้อต้องตัว แต่เรารู้สึกกลัวมันฝังใจมากกับพฤติกรรมที่กล่าวมาข้างต้น